“ก็บอกแล้วไงว่ามันเรื่องส่วนตัวของฉัน นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของฉันเด็ดขาด เพราะฉันไม่ชอบ”
“ผมเป็นห่วงท่านประธานนะครับ”
“ฉันรู้ แต่ฉันโตแล้ว ฉันดูแลตัวเองได้ ออกไปได้แล้ว”
“แต่...”
“เดวิด”
“เอ่อ... ครับท่านประธาน”
เดวิดที่รับใช้ชาร์ลมาตั้งแต่ชาร์ลอายุยังไม่ถึงสิบขวบเต็มไปด้วยความเป็นกังวล แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าไม่สามารถห้ามปรามอะไรชาร์ลได้
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“อืม ไปเถอะ”
ชาร์ลมองเดวิดที่เดินออกไปจากห้องด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ก่อนจะนั่งเฝ้ารอเวลา รอให้เลขาของตัวเองมาบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการจะรู้
ผ่านไปเกือบสิบนาทีเลขาสาวเปิดประตูและพรวดพราดเข้ามาหา พร้อมกับละล่ำละลักพูดขึ้น
“ท่านประธานคะ ได้เรื่องแล้วค่ะ”
“ว่ามา”
“ที่พักของนิลนาราอยู่ที่...”
ชาร์ลจดจำที่อยู่ของนิลนาราใส่สมองอย่างไม่ยากเย็นนัก เพราะที่อยู่นั้นมันใกล้ๆ กับโรงแรมของเขานี่เอง
“ขอบใจมาก มีอะไรก็ไปทำ
