ตอนที่ 6 ความรู้สึกสีดำ
1163 คำ
คนฟังชะงัก ช้อนสายตามองคนสนิท ที่กำลังทำราวกับตำหนิตนเอง คนทำงานไม่ได้เรื่อง คอยแต่อ่อยอยากได้เขาเป็นสามี จะเอาไว้ทำไม ให้รกหูรกตา
“ฉันต้องการคนที่ตั้งใจทำงาน ทำงานเป็น ตามฉันทัน ไม่พูดมาก ไม่หวังสูง ก็แค่นั้น!”
“คงหายากครับ”
“ยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ครับ”
“เพราะอะไร?”
“บางครั้งตอนแรกมาสมัคร ผมเห็นว่าเก่งดีครับ ประสบการณ์การทำงานเยอะด้วย แต่พอทำงานกับคุณไตรแล้ว ทำไมเปลี่ยนไปก็ไม่รู้ ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน” ภาคภูมิอธิบาย
“ฉันหล่อเกินไปล่ะมั้ง” เขาบอก แล้วยักไหล่
ภาคภูมิถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเจอคำตอบนี้ ก็นะ หล่อโปรไฟล์ดี แถมยังรวยอีกต่างหาก ผู้หญิงคงอยากได้ อยากจับ เพราะคงมีโอกาสได้เป็นคุณนาย อยู่สบายไม่ต้องทำอะไร แถมเรื่องบนเตียงยังดุดันเสียด้วย เขาเคยเห็นสภาพห้องมาหลายครั้งแล้ว
“เมื่อวานคุณไตรไปตรวจคลับมา เป็นยังไงบ้างครับ” ภาคภูมิเอ่ยถาม
ทำเอาคนถูกถามชะงัก มือกำกระดาษแน่น เงยหน้ามองลูกน้อง
“รู้ดีเกินไปหรือเปล่า กำลังจะให้จัดการเรื่องนี้ให้พอดีเลย”
ภาคภูมิกระตุกยิ้มมุมปาก “ถูกใจสาวคนนั้นเหรอครับ”
“ใช่ ค่อนข้างถูกใจมากทีเดียว”
“จะให้ผมสืบให้เหรอครับ พอมีข้อมูลของเธอไหม”
“ไม่มีหรอก ต้องอาศัยฝีมือนายแล้วล่ะ” ไตรทศบอก แล้วอมยิ้ม ทำเอาคนฟังปวดหัวขึ้นมา
“แบบนี้ผมก็แย่สิครับ”
“ไม่ต้องบ่นหรอก เดี๋ยวมีพิเศษให้”
“คุณไตรเห็นผมเป็นคนยังไงครับ คิดว่าผมเห็นแก่เงินเหรอ!”
“ให้แสนนึง!”
ภาคภูมิยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ” แล้วยกมือไหว้
“เดี๋ยวไปถึงบริษัท ฉันจะบอกว่าเจอเธอที่ไหน”
“ตามนั้นครับ”
ภาคภูมิครุ่นคิดตลอดเส้นทาง เจ้านายไม่ค่อยให้สืบหาผู้หญิงที่นอนด้วยเลย ดูท่าคนนี้คงถูกใจจริง ๆ อยากรู้ว่าเธอคนนี้ จะสวยสักแค่ไหน แล้วเป็นลูกสาวใครกัน ถึงได้ทำให้เจ้านาย อมยิ้มตลอดเวลา เมื่อนึกถึงเช่นนี้
ทิพย์วารีก้าวลงบันได เห็นสามีกำลังจับมือถือแขนคนรักอยู่ พอได้ยินเสียงฝีเท้า เขารีบปล่อยมืออีกฝ่าย เธอลงมาเผชิญหน้าสองคน ปวรุตม์จ้องมองสีหน้าไม่พอใจ ก่อนสะบัดหน้าแล้วเดินจากไป
“ไม่ตามไปเหรอคะ” เธอเอ่ยถามอีกคน ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกทิพย์ เดี๋ยวก็หายงอนเอง”
“มีปัญหาอะไรกันงั้นเหรอ”
“พอดีผมจะให้รุตม์กลับไปน่ะ กลัวพ่อจะมาที่บ้าน”
หญิงสาวเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร สาวใช้จัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้ว เธอตักข้าวใส่จานตนเอง ไม่อยากยุ่งยากให้คนอื่นคอยรับใช้ แค่มีแม่ครัว กับแม่บ้านสองคนก็เพียงพอแล้ว
“ทานด้วยกันไหมคะ”
“ครับ” เขาตอบ แล้วหย่อนกายลงตรงข้าม
ปวรุตม์จ้องมองสองคน แล้วขบกรามแน่น ชักสีหน้าไม่พอใจ ทำไมคนรักต้องง้องอนเมียแต่งนักหนา ทั้งที่เขาคือคนที่รักไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่ตามมา แทนที่จะเอ่ยปากชวนกินข้าวด้วยกัน กลับไม่มีเลย
“ไม่ชวนแฟนคุณมาด้วยล่ะคะ”
ธนานพชะงัก เหลือบมอง เห็นคนรักยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เขาลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหา
“ทานข้าวด้วยกันเถอะรุตม์ แล้วค่อยกลับ”
ปวรุตม์ยอมเดินตามมา แล้วกระแทกก้นตรงข้าม กอดอกราวกับเด็กไม่ได้ของเล่น มันน่าหงุดหงิด อยากมาอยู่ที่นี่ แต่คนรักไม่ยินยอม เมื่อไหร่พ่อของนพจะยอมเปิดใจเรื่องแบบนี้เสียที ไม่อยากอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกแล้ว
ทิพย์วารีไม่ได้สนใจท่าที เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ชอบหน้าเธอ พอเปิดตัวตนเองรับรู้แล้ว กลับยะโสเชิดหน้าถือดีเสียอย่างนั้น เธอไม่อยากสนใจอะไร นอกจากจัดการตัวเองให้ดี เมื่อถึงวันหย่าตนเองได้ไม่เดือดร้อน
“ทิพย์จะลาออกจากบริษัทคุณนะคะ” เธอเปรยขณะตักอาหารเข้าปาก
“อะไรนะ!” ธนานพร้อง อย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน “ทำไมกัน คุณจะลาออกทำไมทิพย์ แบบนี้ผมคงแย่!”
“ทิพย์บอกไว้ก่อนน่ะค่ะ ยังไม่ได้ลาออกตอนนี้ ไว้ทิพย์หางานใหม่ได้จะบอก”
“ทำไมต้องลาออก ทำงานด้วยกันนี่แหละดีแล้ว”
เธอเหลือบมองชายอีกคน ปวรุตม์ทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่าหนุ่มหน้าตาสำอางคนนี้ จะกลายมาเป็นแฟนรองประธาน ทำเอาพูดไม่ออก เวลาปวรุตม์เห็นเธอ ผู้ชายคนนั้นไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง
“อีกหน่อยทิพย์ต้องหย่ากับคุณ ทิพย์คงอยู่เป็นขี้ปากคนในบริษัทไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งถ้าพนักงานรู้ว่าคุณมีคนรักเป็นพนักงานในบริษัทด้วยกันก่อนหย่ากับทิพย์ ทิพย์คงโดนมองแปลก ๆ”
คำอธิบายเล่นเอาสองคนพูดไม่ออก เธอคิดเช่นนั้น และไม่คิดปิดบังความรู้สึก สามีไม่ควรทำให้เธอเหมือนคนโง่ หลอกให้แต่งงาน หลอกให้รัก แบบนี้ จะหวังให้ดีด้วยคงไม่ได้ เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน ที่ไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำของสองคน
“ทิพย์ขอตัวก่อนนะคะ” เธอบอก แล้วรวบช้อน สะพายกระเป๋า
ธนานพมองคนรัก “รุตม์กลับไปก่อนนะ ผมกลัวพ่อจะมา”
“ผมรู้แล้วนพ ไม่ต้องเร่งหรอก ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ในตัวคุณ ในบ้านหลังนี้อยู่แล้ว!”
“อย่าประชดผมได้ไหม คุณก็รู้ว่าพ่อผมยังไม่ยอมรับในเรื่องนี้ เราต้องใช้เวลา!” ธนานพบอกเสียงเครียด
ทว่าปวรุตม์กลับถอนหายใจ แล้วลุกยืน สาวเท้าไปยังด้านหน้า เพื่อเดินทางกลับ ระหว่างสาวเท้าเห็นภรรยาของคนรักตัวเอง กำลังหยิบรองเท้า สองเท้าก้าวเข้าใกล้
“คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสนักเหรอ!” เขากระซิบแผ่ว
เธอหันมอง “ไม่วิเศษหรอก แต่ก็ทำให้คุณร้อนรนจนทนไม่ไหวต้องมาหาเรื่องฉันแบบนี้!”
“เธออยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอก สุดท้ายแล้วก็ต้องไสหัวไปอยู่ดี!”
“เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว และฉันเต็มใจจะไสหัวไปจากที่นี่อยู่แล้ว” เธอสบตาคนพูด “ว่าแต่คุณเถอะ หาทางเอาชนะพ่อของนพให้ได้ก่อนเถอะ ก่อนจะมายืนเย้ยหยันฉันแบบนี้ ฉันมันง่าย แต่พ่อของนพเล่า ง่ายเหมือนฉันหรือเปล่า!”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีวิธี!”
“มีก็ดีค่ะ ขออวยพรให้คุณล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน” หญิงสาวตัดบท แล้วเดินยังรถ ปล่อยให้อีกคนยืนด้านบน
- ผู้เขียน
