มอมเหล้าผิดคน
1320 คำ
“สวัสดีค่ะพี่เหม ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอหนุ่มฮอตสุดหล่อของมหาลัยที่นี่ แพรี่นั่งด้วยคนนะคะ”
แพรี่เดินเข้าไปทักทายก่อนจะนั่งลงข้างเหมราชย์อย่างไม่คิดสนใจว่าเขาต้องการหรือไม่ เมื่อยังไงเธอเองก็สวยเข้าตาหนุ่มๆอยู่แล้ว
“อะไรกันครับน้องแพรี่ เป้าหมายชัดเจนเกินไปรึเปล่า”
เตวิชย์ที่เดินตามมาติดๆอดแซวไม่ได้
“พี่เตก็ใช่ว่าจะแตกต่างจากแพรี่นะคะ แหม”
และทั้งสองก็อดที่จะหัวเราะให้กันไม่ได้ จากนั้นทั้งโต๊ะก็เริ่มครึกครื้นเมื่อเริ่มดื่ม จะมีก็แค่เหมราชย์ที่ดูจะเครียดกว่าทุกคนเมื่อเขาเอาแต่แอบมองพะพาย ที่ดูสนุกสนานไปกับหนุ่มๆที่เข้ามาร่วมวงด้วยอีกสามสี่คน
“ผู้หญิงอะไร ถูกใจฉันเป็นบ้าเลยว่ะ”
เตวิชย์ที่เดินกลับมานั่งโต๊ะหลังจากไปโยกย้ายกับสามสาวบอกขึ้นพร้อมกับมองจ้องไปที่พะพายที่ดูเหมือนจะสนุกจนแทบไม่สนใจอะไรแล้วในตอนนี้
“ถูกใจแล้วทิ้งไว้กับพวกนั้น ไม่กลัวโดนลากไปต่อเหรอวะ”
“ไม่หรอก เห็นแบบนั้นนะ ดูไร้เดียงสาเลยล่ะ”
ไร้เดียงสากับผีน่ะสิ เด็กนั่นน่ะ เสือสาวดีๆนี่เอง
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เหมราชย์กลับละสายตาจากร่างบางของพะพายไม่ได้เลยสักนิด ส่วนพะพาย นี่เป็นครั้งแรกของเธอกับการได้เที่ยวและดื่มแบบนี้ เพราะตลอดเวลาก่อนหน้านี้เธอมักจะถูกบิดาให้คนคอยดูแลและตามติดแทบจะตลอดเวลา จนกระทั่งตอนเธอเข้ามาหาวิทยาลัย บิดาจึงเลิกให้คนตามมาคอยเฝ้าเธอ
“ว่าแต่แกน่ะ น้องแพรี่ถูกใจแกรึเปล่าวะ สวยใช่เล่น แถมอ้อนเก่งด้วย สเปคแกเลยนี่”
“ดูจะเข้ากับแกมากกว่าฉันอีก ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เหมราชย์พูดขึ้น ก่อนจะลุกเดินออกไป ไม่นาน สาวๆก็เดินกลับมานั่งโต๊ะพร้อมหนุ่มๆอีกสามคนที่เดินตามติดไม่ห่าง
“อะไรกัน พวกนายไม่กลับโต๊ะโน้นแล้วเหรอ?”
“ไม่ล่ะ โต๊ะนี้น่านั่งกว่า”
หนุ่มๆรีบบอกขึ้น ทำเอาเตวิชย์ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อดันมีคู่แข่งเข้าให้แล้ว
“แล้วพี่เหมล่ะคะ ไปไหนแล้วล่ะ”
“ไปห้องน้ำน่ะ”
แพรี่รีบถามหาเหมราชย์เมื่อไม่เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะ
“น้องพายลองดื่มนี่ดูไหม...อร่อยกว่าอันนั้นเยอะเลยนะ”
เตวิชย์รีบถือแก้วเหล้ายี่ห้องดังเข้าไปนั่งข้างพะพายที่กำลังดื่มสนุกสนานอยู่กับพวกหนุ่มๆ เมื่อดื่มไปแค่นิดเดียวเธอกลับรู้สึกว่าเริ่มเมาแล้วเสียอย่างนั้น
“แต่พายรู้สึกเมาแล้วนะคะ...ดื่มอีกกลัวเมากว่านี้”
พะพายบอกขึ้น เธอรู้สึกชอบการออกมาเที่ยวแบบนี้ก็จริง แต่ก็ไม่อยากเมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะกลัวจะเกิดเรื่องเข้า
“แค่นิดเดียว เหล้าไม่แรง ไม่เมาหรอก”
“เดี๋ยวมะนาวดื่มแทนก็ได้ค่ะ มะนาวดื่มได้”
“เฮ้ย! แต่...”
เตวิชย์ได้แต่อ้าปากค้างเมื่ออยู่ดีๆมะนาวที่นั่งเงียบมาตลอดก็อาสาดื่มแทนพะพาย แถมยังคว้าเอาแก้วเหล้าในมือของเขาไปดื่มอย่างไม่สนใจท่าทางตกใจของเตวิชย์เลยสักนิด เมื่อเหล้าแก้วนี้เขาผสมมาเพื่อพะพายโดยเฉพาะ
“มะนาว...แก...โอเคไหม?”
และพอแก้วนั้นเข้าปาก มะนาวที่ปกติดื่มแต่เบียร์ถึงกับชะงักไปทันทีเมื่อความร้อนของมันแล่นเข้าไปในลำคอของเธออย่างรวดเร็วจนแสบไปหมด
“พาย...ฉันคิดว่าฉันจะอ๊วก!”
มะนาวบอกขึ้นพร้อมทำท่าเหมือนกำลังทรมานจนพะพายตกใจ ส่วนเตวิชย์ก็แทบทำอะไรไม่ถูกรีบเดินเข้ามาพยุงมะนาวแล้วพาเดินออกไปหลังร้านเพราะกลัวว่าเธอจะอาเจียนกลางวงเพราะเหล้าของเขา
“แล้วน้องจะดื่มมันทำไมเนี่ย! โอ๊ย ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆเล้ย...”
ขณะพามะนาวเดินออกมาหลังร้านเตวิชย์ก็อดต่อว่าไม่ได้ เมื่อแผนมอมเหล้าพะพายดันล้มไม่เป็นท่า ส่วนมะนาว เหมือนโลกกำลังหมุนรอบตัวเธอ ทุกอย่างวนเวียนไปหมด
“อ๊อก! อ๊วกกกกก”
ยังไม่ทันได้เดินออกนอกประตูหลัง มะนาวดันอาเจียนออกมาอย่างทนไม่ไหวแถมยังมีร่างสูงของเตวิชย์เป็นที่รองรับอีก
“นะ...นี่น้อง!!!”
เตวิชย์ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่ออีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงสถานที่ปลดปล่อยแล้วแท้ๆแต่มะนาวดันมาปลดปล่อยใส่เขาเข้าเต็มๆ
“ขอโทษ อ๊อก! อ๊อก!!”
มะนาวที่ทั้งอายทั้งอยากอาเจียนรีบวิ่งหนีออกไปหลังร้าน ส่วนเตวิชย์ ตอนนี้เขาอยากย้อนเวลากลับไปเหลือเกิน เขาจะไม่ผสมเหล้านั่นขึ้นมาเลยถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้
“อ่าว พี่เตกับมะนาวล่ะ”
ทางด้านแพรี่ที่เดินกลับเข้ามาพร้อมเหมราชย์ ถามขึ้นเมื่อไม่เห็นเพื่อนสาวอีกคนนั่งอยู่ด้วย
“พึ่งเดินออกไปทางหลังร้านหลังจากกระดกเหล้าไปแก้วใหญ่”
พะพายบอกขึ้นพร้อมกับเบนสายตาหนีเหมราชย์ที่จ้องมองมาที่เธออยู่
“ยัยนั่นดื่มเหล้าไม่เก่งนี่ ปกติเห็นดื่มแต่เบียร์คิดยังไงอยากดื่มเหล้า”
“ฉันว่าจะกลับแล้ว พวกแกจะอยู่ต่อก็ได้นะ พอดีมีธุระต้องไปต่อน่ะ”
“อ่าว อะไรกัน นี่พึ่งเที่ยงคืนเองนะแกจะกลับแล้วเหรอ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนนี่”
“อือ พอดีฉันรู้สึกเมาแล้วน่ะ ไปนะ เดี๋ยวติดรถคิมไป เขาจะกลับพอดี”
พะพายบอกขึ้น เมื่อเธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่เหมราชย์มองมาเหลือเกิน ก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะไปโดยมีชายหนุ่มสุดหล่อที่พึ่งเจอที่ผับอาสาไปส่ง
พรึ่บ!
“อ่าว พี่เหมจะไปไหนคะ?”
“พี่จะไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
พอเห็นพะพายเดินออกไปแล้ว เหมราชย์ก็ลุกเดินออกจากโต๊ะไปเหมือนกัน ทำเอาแพรี่ที่พึ่งหย่อนก้นนั่งถึงกับแปลกใจรีบถามออกมา แต่ดูท่าเหมราชย์จะไม่สนใจลุกเดินออกไปจนแพรี่แทบมองไม่ทัน
“อะไรกัน ไปจนหมดเลยเหรอ?”
“หมดอะไรกัน เหลือเราสองคนนี่ไง”
หนุ่มหล่ออีกสองคนที่ยังอยู่รีบพูดออกมาพร้อมกับขยับมานั่งแนบชิดแพรี่ที่ได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อเป้าหมายของเธอคือเหมราชย์ไม่ใช่สองคนนี้
“ยัยบ้าเอ้ย...เฮ้อ ทำไงดีวะเนี่ย เหม็นจะตายอยู่แล้ว...นี่เธอ!
ทางด้านเตวิชย์ที่กำลังเผชิญกับมะนาวที่เมาแอ๋แทบไม่ได้สติแถมยังอาเจียนใส่เขาจนเหม็นไปหมดอีก
“มะนาวจากลับบ้านนนนนน ครายยยย อย่ามาจับน้าาาา”
มะนาวที่เจอฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าไปถึงกับควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือเล็กปัดป่ายไปตามลำตัวของเตวิชย์จนคนถูกลวนลามเริ่มรำคาญ เขามองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวช่วยแต่ก็ดูจะไร้หนทาง ก่อนจะจำใจต้องลากร่างอันเมามายของมะนาวไปที่รถของเขา จากนั้นก็ยัดเธอเข้าไปข้างในอย่างไม่สนใจใยดีว่าเธอจะเจ็บตัวหรือเปล่า ก่อนจะขึ้นมาประจำที่คนขับด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“เธอต้องชดใช้อย่างสาสมคอยดูเถอะ!”
เตวิชย์ไม่วายหันกลับไปขู่คนเมาที่นั่งอยู่หลังเบาะอย่างหมดสภาพความสวย ก่อนจะขับรถออกจากผับไป
- ผู้เขียน
