“พี่เหม!! ทำไม...”
“นึกว่าต้องพาไปโรงพยาบาลซะแล้ว “
สายของวันต่อมา พะพายที่พึ่งรู้สึกตัวลืมตาตื่นถึงกับตกใจเมื่อเหมราชย์นอนมองเธออยู่ ซึ่งห่างแค่เพียงไม่กี่เซนติเมตรด้วยซ้ำ
“อะไรกัน หรือว่าจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ จะให้พี่ทวนความจำอีกสักรอบสองรอบไหมล่ะเผื่อจะจำได้บ้าง”
เหมราชย์บอกขึ้นพร้อมกับเลื่อนตัวเข้าไปหาเมื่อเขานอนรอเธอตื่นมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่ดูท่าเธอจะเหนื่อยมาก
บ้าจริง! โอ๊ย! ไม่น่าเลยพายเอ้ย!
พะพายรีบหลับตาลงแล้วหันหน้าหนีด้วยความอายเมื่อความทรงจำเมื่อคืนหลั่งไหลกลับคืนมา สุดท้ายเธอก็พลาดท่าให้เหมราชย์จนได้
“ไหนบอกว่าผู้ชายในสต๊อกเยอะ หึหึ แต่เมื่อคืนครั้งแรก...”
“นี่! หยุดพูดเลยนะ! ก็แค่มีอะไรกันครั้งเดียวพี่เหมไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้นกับพายนะ ว๊าย! นี่! ปล่อยพายนะ!”
พะพายที่ทั้งอายทั้งโกรธหันมาพูดเสียงดังพร้อมกับตั้งท่าจะหนีลงจากเตียงแต่กลับถูกเหมราชย์จับแขนเอาไว้แล้วดึง
