"ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ" นักรบที่กำลังเดินวกกลับเข้ามาในบ้าน เขาบรรจบเข้ากับน้ำส้มเห็นเธอยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได จึงได้ทักท้วง
"คือฉันจะไปเรียกคุณมาทานข้าวแต่ว่าไม่กล้าขึ้นไป แล้วทำไมถึงได้เดินมาจากหน้าบ้านคะ" เธอหันมามองตามเสียงแล้วตอบกลับ ตามสิ่งที่เธอเจตนาไว้แต่แรก อยากจะขึ้นไปเรียกเนื่องจากรอนานกลัวอาหารจะเย็น แต่ก็เก้ ๆ กัง ๆ ไม่กล้าขึ้นไป เพราะมันเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่ด้วยความสงสัยจึงทำให้เธอเอ่ยถาม เพราะเขาเดินมาจากหน้าบ้านซึ่งไม่รู้ว่าเขาลงมาจากชั้นสองตั้งแต่เมื่อไหร่
"อ๋อ แค่ไปเดินเล่นครับไม่มีไรหรอก" นักรบตอบเธอพร้อมระบายยิ้มอ่อน
"ค่ะ ไปทานข้าวเถอะป่านนี้มะนาวกินนำหน้าไปแล้ว เดี๋ยวคุณจะไม่ได้กิน" น้ำส้มชวนและพูดแซวลูกสาวตัวน้อยที่เธอรู้นิสัยดี
"ห่วงผมอีกแล้วเหรอครับ" ทว่าคำพูดของน้ำส้มกลับทำให้นักรบต้องเอ่ยออกมาอย่างเข้าข้างตัวเอง ทั้งที่เธอไม่ได้สื่อลึกในความหมายเช่นนั้น
"เปล่า
