Chapter 2 ไม่สบาย
1257 คำ
พ่อเลี้ยงอติออกไปนอกตัวบ้านทำใจให้สงบอยู่พักใหญ่ก่อนจะกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง บ้านของเขาอยู่แยกกับชาริและชาดา เขาชอบความเป็นส่วนตัวจึงทำบ้านแยกอยู่กับคนอื่น
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองมองหาพลอยไพลินที่ก่อนหน้านี้ตบหน้าเขาจนหน้าชา แค้นแหละแต่เขาไม่ตบตีผู้หญิงไงก็เลยทำไรไม่ได้
เขาเดินเข้าไปข้างในก่อนจะชะงักเมื่อหญิงสาวนอนขดตัวอยู่ข้างเตียงนอน สภาพเหมือนคนไม่ค่อยสบายตัวสั่นเทา พ่อเลี้ยงอติเดินไปนั่งลงข้างหญิงสาวมือหนาแตะไปที่หน้าผาของเธอก่อนจะดึงออกเมื่อมันร้อนมากเหมือนไฟแผดเผา
"เฮ้อ! เหมือนเอามาเป็นภาระยังไงก็ไม่รู้"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยอุ้มพลอยไพลินขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะเดินออกไปข้างนอกหายามาให้เธอกิน พ่อเลี้ยงอติป้อนยาหญิงสาวแกมบังคับ ถึงดูไม่มีสติแต่ฤทธิ์เดชในการสู้เขาไม่เป็นรองใครเลย
"ฤทธิ์เยอะนักนะ"
"ออกไป!"
"ไม่ได้พิศวาสมากนักหรอก กลัวว่าจะมาตายที่ไร่ก็แค่นั้นเอง"
เขาบ่นออกมาก่อนจะหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำให้หมาดก่อนจะเช็ดตัวให้หญิงสาว เธอพล่อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาไม่มีแรงแม้แต่จะต้านทานชายหนุ่ม และเมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาก็ห่มผ้าเธอยอมเสียสละเตียงนอนให้และตั้งแต่สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมายังไม่มีใครได้มานอนบนเตียงนี้เลยสักคน
"พรุ่งนี้ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลยฤทธิ์เยอะนักนะ"
ชายหนุ่มถือหมอนมานอนที่โซฟาเพราะจะให้คนป่วยมานอนก็กระไรอยู่ เขานอนหลับตาลงนึกถึงชาดาก็รู้สึกเสียใจที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอเอาไว้ได้
'ชาดาจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้พี่อติในคืนแต่งงานของเรานะคะ'
'ชาดารักพี่อติที่สุดเลยค่ะ'
เขาหยิบโทรศัพท์มากดดูรูปถ่ายของเธอ มันไม่ใช่แค่ความรักในเชิงชู้สาวแต่เขารักเธอในแบบน้องสาวด้วย ตัวเขาเองไม่รู้หรอกว่าความรักมันเป็นแบบไหนเพราะทั้งชีวิตก็ไม่เคยรักใครมาก่อน ชาดาน่ารักกับเขาเสมอเธอทำทุกอย่างให้เขาไม่รู้สึกขาดและคุณสมบัติทุกอย่างของเธอเหมาะสมจะเป็นภรรยาของเขา เหตุผลที่ตัดสินใจแต่งงานกับเธอก็เพราะความน่ารักเนี่ยแหละ ส่วนชาริเขาไม่ได้รู้สึกอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยเธอเป็นเด็กน่ารักแต่สำหรับเขาชาริเหมาะที่จะเป็นน้องสาวมากกว่า
"นะ...หนาว!"
พ่อเลี้ยงอติลืมตาขึ้นหันไปมองบนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นไปดูสภาพของพลอยไพลินที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงกอดผ้าห่มไว้แน่นมันทำให้เขารู้สึกสงสาร
"นอนนิ่งๆแบบนี้ก็ดูไม่มีพิษมีภัยนะมีสติเท่านั้นแหละ"
เขาเดินไปนั่งลงข้างหญิงสาวดึงผ้าห่มมาคลุมให้เพิ่มปรับอุณหภูมิเพิ่มขึ้นเธอจะได้รู้สึกดีขึ้น เขามองหน้าพลอยไพลินอย่างพิจารณา ใบหน้าเรียวสวยขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อยผิวพรรณขาวผ่องเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ แต่นิสัยนั้นไม่น่ารักมากร้ายสุดๆจนเขาเอ็นดูไม่ลง
"นอนไปอย่าโวยวายล่ะ..."
เขาเดินกลับมานอนที่เดิมก่อนจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า หลังจากผ่านเรื่องราวมากมายมาเขาก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปถึงแม้ว่ามันจะทรมานแต่เขาจะผ่านมันไปให้ได้
วันต่อมา...
พลอยไพลินค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้แน่นเพราะมันปวดจนแทบระเบิด เธอมองไปโดยรอบอย่างมึนงง เมื่อคืนเธอนอนที่ไหนยังไม่รู้เลยเพราะตัวเองไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน
"ตื่นก็ออกไปทำงานสินั่งนิ่งทำไม"
เขาโยนชุดคนงานมาให้หญิงสาว เธอมองเสื้อผ้าที่เขาโยนมาให้ก่อนจะปากลับใส่หน้าเขาทันที
"ไม่ทำไม่ใส่มีไรป่ะ แต่ถ้าไม่พอใจไล่ฉันออกไปได้นะไม่ติด"
เธอทำหน้ากวนประสาทชายหนุ่มก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่าน หญิงสาวยืนอึ้งไปพักใหญ่เพราะภาพที่เห็นคือสวนดอกไม้ละลานตาเต็มไป ห้องนอนของเขาเป็นกระจกทั้งห้องติดผ้าม่านโดยรอบและสามารถเปิดม่านทั้งหมดออกชมความสวยงามของสวนตรงหน้าได้
"สวยมาก..."
เธอเอ่ยออกมาเสียงเบาเหมือนคนกำลังละเมอเพ้อฝันอยู่ พ่อเลี้ยงอติดึงสติหญิงสาวให้ออกจากภวังค์ เขาให้เธอมาที่นี่เพราะจะทรมานเล่นไม่ใช่ให้มาเป็นคุณนายของไร่
"ไปทำงาน"
"อ๊ะ! ไม่นะไม่ทำขี้เกียจ"
หญิงสาวโวยวายออกมาเสียงดังลั่นบ้านก่อนจะถูกชายหนุ่มลากออกมาจากห้องนอน พลอยไพลินพยายามดึงมือของตัวเองออกแต่สู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหวเลยสักนิด
"ไปทำกับข้าวให้กินหน่อย"
"ไม่ทำ!"
"จะทำไม่ทำ"
เขาหันไปมองหญิงสาวด้วยความกดดันก่อนจะขยับเข้าไปใกล้หมายจะแกล้ง พลอยไพลินถูกดันให้หลังชิดกำแพงหญิงสาวหลับตาปี๋เพราะกลัวว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไรที่ไม่ดี
"ยะ...อย่านะ!"
"ทำไมกลัวฉันจะทำอะไรเหรอไง"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเบากระซิบข้างใบหูของหญิงสาวซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้เป็นอย่างมาก เธอหรี่ตามองชายหนุ่มก่อนจะตัดสินใจยอมไปทำกับข้าวให้เขาไม่อย่างนั้นเกรงว่าเขาจะคิดไม่ดีกับเธอ
"กะ...ก็ได้ ไปทำก็ได้"
"ก็แค่นี้แหละ"
เขายิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ ตอนนี้นี้เขารู้จุดอ่อนของเธอแล้วพลอยไพลินกลัวว่าเขาจะขืนใจเธอเพราะฉะนั้นถ้าดื้อพูดไม่รู้เรื่องเขาจะแกล้งให้เข็ดเลย หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวพอพ้นสายตาของเขาก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"เกือบไปแล้วเรายิ่งสวยๆอยู่"
เธอมองห้องครัวตรงหน้าก่อนจะหยิบจับนั่นนี่ด้วยความชำนาญ เห็นแบบนี้เธอทำเป็นทุกอย่างนะแต่ด้วยความที่ทำงานและตำแหน่งหน้าที่สูงเงินเดือนก็มากจึงทำให้เธอต้องเลือกกลายเป็นว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงหาเงินเก่งแต่ไม่ทำงานบ้านเลย
"ทำไรกินดีล่ะ"
เธอเปิดตู้เย็นมองหาของสดก่อนจะหยิบมาดู มีแต่อะไรก็ไม่รู้เต็มหมด หญิงสาวหยิบกิมจิมาดูก่อนจะตัดสินใจว่าจะทำหมูผัดกิมจิดีกว่าง่ายและเร็วที่สุด เธอหุงข้าวทิ้งไว้ก่อนจะลงมือผัดหมูตามที่คิดไว้ พ่อเลี้ยงอติยืนกอดอกมองหญิงสาวที่ดูเพลิดเพลินในการทำอาหารก็เผลอยิ้มออกมา จริงๆถ้าไม่ฤทธิ์เยอะปากร้ายก็มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนสูงนะ ทำอาหารก็เป็นหน้าตาก็สวย...
'แล้วเขาจะมาคิดอะไรไร้สาระแบบนี้เนี่ย!'
"เรียบร้อยอร่อยแน่นอนพลอยไพลินคอนเฟิร์ม!"
- ผู้เขียน
