เจ้านายคาสโนวา เลขาสุดเกรียน

05 - เลขากับคู่ขา

"เจนอยู่ไหม?" หญิงสาวคนหนึ่งทักถามเลขาหนุ่มที่นั่งหน้าห้องด้วยเสียงเรียบ

"อยู่ครับคุณเจนนิภา เชิญครับ" ทัตพลผายมือเชิญหญิงสาวให้เข้าไปที่ห้องประธานบริหาร เธอรูปร่างเพรียวระหงสมส่วน มาดนางแบบ ใบหน้าเรียว ดวงตาคมสวยที่เขียนขอบตาเข้ม จมูกโด่งได้รูปด้วยมีดหมอ ริมฝีปากบางแดงด้วยลิปสติกราคาแพง ผมสีชาเป็นลอนสวยสยายประบ่า โคโลญจน์กลิ่นหอมอ่อน ๆ และท่าทางเชิดหยิ่งผยองถือตัว เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินกรีดกรายไปที่ประตูห้อง ผลักมันเปิดและเดินเข้าไป

สาวงามนางนี้มีดีกรีปริญญาโทจากอังกฤษ พ่อเป็นนักธุรกิจชั้นนำ แม่เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ตัวเก็งผู้ชิงตำแหน่งแฟนของเจนวัตร แต่ยังไงสถานะตอนนี้ก็แค่คู่ขาล่ะว่ะ

ทัตพลเลิกสนใจหญิงสาวที่แวะเวียนมาหาเจนวัตรในช่วงบ่ายแทบจะทุกวันแล้วทำงานส่วนของเขาต่อ สามโมงแล้วเขาต้องเอางานเข้าไปส่งเจ้านาย และเจนวัตรจะตรวจอย่างละเอียดก่อนจะประทับตราอนุมัติหรือรับทราบ ถ้ามีงานไหนต้องแก้ เจนวัตรก็จะส่งให้ทัตพลเอามาแก้หรือส่งต่อกลับไปยังฝ่ายหรือแผนกที่ส่งเรื่องมา

เวลาเลิกงานของทัตพลไม่แน่นอน ปกติเขาเลิกหกโมงเย็น แต่บางทีถ้าเจนวัตรยังไม่กลับหรือมีงานค้างมากก็มักจะอยู่ต่อจนถึงทุ่มหรือสองทุ่มจึงกลับ แต่ถ้าเจนวัตรไม่อยู่หรือไปต่างประเทศ บางทีแค่ห้าโมงเย็นเขาก็จะกลับบ้าน

ทัตพลหอบแฟ้มหนาไว้ในแขนแล้วลุกเดินไปที่ห้องประธานบริหาร เคาะประตูเป็นจังหวะให้เจ้าของห้องรู้ว่าเป็นเขา เมื่อได้ยินเสียงเจนวัตรอนุญาต ทัตพลก็ผลักประตูเข้าไป

"งานรอบบ่ายครับ"

"เจนนี่ ลุกก่อนสิ" เจนวัตรดันตัวหญิงสาวที่นั่งบนตักและคล้องแขนโอบบ่าเขาออก และเธอก็สะบัดหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ก่อนจะลุกออกจากตักเจนวัตรมายืนเยื้องข้างหลัง

ทัตพลวางแฟ้มหนาลงบนโต๊ะและยืนนิ่งมองเจ้านายเปิดแฟ้มและอ่านเอกสารทีละชุด

"ส่งงานแล้วก็กลับออกไปสิ จะมายืนทำอะไรที่นี่" เจนนิภาไล่คนยืนหน้าโต๊ะด้วยสายตาไม่พอใจ

ทัตพลไม่สนใจเธอ เขาแค่ยืนมองเจ้านายอ่านเอกสารเงียบ ๆ ก่อนประทับตราลงไปและกองไว้ด้านหนึ่ง จากนั้นก็หยิบเอกสารชุดต่อไปมาอ่านต่อ

"เจนคะ ดูเลขาของคุณสิ ช่างหยิ่งจริง ๆ ไม่ยอมทักทายเจนนี่ด้วย" เจนนิภาออดอ้อนเจนวัตรเมื่อเห็นว่าทัตพลเมินตัวเอง

"ทำไมผมต้องทักล่ะครับ ก่อนคุณจะเข้ามานี่ผมก็ทักแล้วไง" ทัตพลตอบด้วยเสียงเรียบ

"ต๊าย! ปากคอเราะรายจริง เจนให้มาเป็นเลขาได้ยังไงนี่ อายเขาแย่เลยมีเลขาแบบนี้" เจนนิภาทำท่ายิ้มเยาะดูถูกด้วยท่าทางเชิด

"เงียบน่าเจนนี่ ฉันทำงานอยู่นะ" เจนวัตรปรามคนที่ยืนเยื้องเขาด้วยเสียงเรียบ

"แหม~ เจนคะ งานพวกนี้เอาไว้ทำทีหลังก็ได้ เจนนี่มาหาคุณทั้งทีก็อยู่กับเจนนี่ก่อนสิคะ" เจนนิภาอ้อนด้วยเสียงหวานและลูบแขนคนหน้าคมเข้ม

"เจนนี่! ฉันบอกว่าอย่ากวนฉัน ไม่งั้นก็กลับไปก่อน ฉันจะทำงาน!" เจนวัตรปรามอีกครั้งด้วยเสียงเข้มขึ้น

"ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวสะบัดสะบิ้งและมองเจนวัตรด้วยสายตาเคือง เธอหันมามองคนที่ยืนหน้าโต๊ะเจนวัตรแล้วยิ่งหงุดหงิด เมื่อเจอรอยยิ้มเยาะจากเลขาหน้าห้อง

"ขอโทษครับ นี่เป็นเวลางานครับ ไม่ใช่เวลาอ้อน..." คำสุดท้ายทัตพลไม่ได้ออกเสียง แต่หญิงสาวก็พอจะเดาออก เธอกำมือแน่นและพยายามสงบใจไม่กรี๊ดออกมา ไม่งั้นเจนวัตรจะต้องไล่เธอกลับแน่

ทัตพลมองคู่ขาของเจนวัตรแล้วยิ้มเยาะอยู่ในที อยากกรี๊ดก็เชิญ เจนวัตรไม่เคยง้อใคร ถ้าเขาไม่พอใจเขาก็จะไล่เธอกลับ และเธอก็ต้องรอวันนัดครั้งต่อไปถึงจะมาพบเจนวัตรได้

"ทัต เลิกแหย่เจนนี่ได้แล้ว" เจนวัตรปรามเลขาทั้งที่ยังอ่านเอกสารในมือ ถึงจะไม่มองคนตรงหน้าก็พอจะเดาออก ทัตพลไม่เคยสนใจมารยาทที่พึงกระทำต่อผู้หญิงที่เป็นคู่ขาของเขา บางทียังจิกกัดด้วยความเจ็บแสบและไม่เคยสนใจว่าเขาจะด่า แต่กลับทำหน้ามึนใส่และทำไม่รู้ไม่ชี้ร่ำไป

"ขอโทษครับ" ทัตพลหัวเราะคิกด้วยความชอบใจ

เจนวัตรส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความระอาเจ้าทึ่มนี่ไม่ได้มีสำนึกเอาซะเลย แต่ว่า ช่วงหลังมานี่ทัตพลเริ่มจะปากร้ายกับคู่ขาเขามากขึ้นทุกวัน มันไปกินอะไรมาวะ จะว่าไม่ชอบผู้หญิงก็ไม่ใช่ เห็นมันแอบหยอกพนักงานสาว ๆ ในบริษัทอยู่บ่อย ๆ

"อะ เสร็จแล้ว มีงานแก้ด้วยนะ ส่งเอกสารคืนฝ่ายให้ด้วยล่ะ" เจนวัตรรวบเอกสารทั้งหมดใส่แฟ้มตามเดิมแล้วผลักส่งให้เลขาที่ยืนรอ

"เข้าใจแล้วครับ" ทัตพลรับคำแล้วหยิบแฟ้มขึ้นมา เขาจะเอาเอกสารไปอ่านอีกรอบและใส่แฟ้มแยกหมวดหมู่ไว้ในตู้เอกสารหลังโต๊ะเขา และส่งคืนเอกสารที่ต้องแก้ไขให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องต่อไป

"เสร็จแล้วใช่ไหมคะ?" เจนนิภาระริกระรี้แล้วรีบแทรกตัวไปนั่งบนตักเจนวัตรตามเดิม ก่อนจะยกแขนโอบรอบคอแล้วโน้มใบหน้าลงมาจูบที่แก้มฟอดใหญ่โดยแขนของเจนวัตรก็โอบเอวเธอไว้เช่นกัน

"ผมไม่รบกวนแล้วครับ เชิญสวีตต่อตามสบาย!" ทัตพลกระแทกเสียงใส่เจ้านายแล้วหันหลังกลับด้วยความหงุดหงิด

"ต๊ายย~ พูดกับเจ้านายแบบนี้เหรอ? มารยาทแย่จริง ๆ หาเลขาใหม่เถอะค่ะเจน" เจนนิภาหัวเราะคิกแล้วออดอ้อนคนที่เธอกอดไว้ ก่อนจะชำเลืองมองทัตพล

เลขาหนุ่มหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวไปถึงประตูห้องและหันกลับมาด้วยสายตาไม่พอใจ

"ขอโทษนะที่ผมไม่มีมารยาท แต่ผมมั่นใจว่า อย่างน้อยผมก็มีสำนึกดีกว่าผู้หญิงที่ออดอ้อนผู้ชายออกหน้าออกตาแบบไร้ยางอาย อ้อ! มันคงเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็น 'คู่ขา' นี่นะ" ทัตพลยิ้มเหยียดมองหญิงสาวที่เปลี่ยนสีหน้ามาโกรธแรง เธอกัดปากแน่นเพื่อที่จะไม่กรี๊ดออกมาตรงนี้

"หืม? ไม่พอใจเหรอ? ไว้ไปอ้อนคุณเจนต่อบนเตียงสิครับ ให้คุณเจนปลอบใจหนัก ๆ จะได้หายโกรธ"

"ไอ้ทัต! พูดแรงเกินไปแล้วนะ!" เจนวัตรขึ้นเสียงใส่เลขาและทำตาดุใส่ด้วยความไม่พอใจ

"ขอโทษครับเจ้านาย" ทัตพลมองเจนวัตรกลับด้วยสายตาแบบเดียวกัน ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้อง

"เจนคะ ไล่มันออกเดี๋ยวนี้เลยนะคะ แล้วหาเลขาใหม่ที่มีมารยาทกว่านี้มาแทน" เจนนิภาโวยอย่างเหลืออดต่อคนตรงหน้าที่มีสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน

"ฉันจะพิจารณาเขาเอง เธอเองก็ทำตัวให้มันดีหน่อยสิ ต่อหน้าคนอื่นก็อย่าออดอ้อนให้มากนัก ใครรู้เข้าจะเอาไปพูดว่าฉันบ้าผู้หญิง" เจนวัตรหงุดหงิดใส่หญิงสาวคู่ขา

"เจนคะ! นี่เจนก็ว่าเจนนี่อีกคนเหรอคะ!" เจนนิภาลุกพรวดจากตักเจนวัตรและมองเขาด้วยสีหน้าโกรธเคือง

"ฉันพูดผิดเหรอ? ถ้าไม่พอใจก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ฉันหาผู้หญิงคนอื่นควงเอาก็ได้" เจนวัตรบอกอย่างไร้เยื่อใย และทำให้หญิงสาวเปลี่ยนท่าทีฉับพลัน

"แหม~ เจนคะ อย่าโกรธสิคะ เราไปเที่ยวกันเถอะนะคะ แล้วคืนนี้เจนนี่จะนวดให้นะคะ" เจนนิภารีบออดอ้อนเอาใจเมื่อเห็นว่าเจนวัตรจะไล่เธอกลับจริง ๆ

"ก็ได้ คืนนี้เอาใจฉันให้มาก ๆ ล่ะ" เจนวัตรพยักหน้าแล้วลุกขึ้น เขาเดินนำออกจากห้องและเจนนิภาก็รีบเดินตามไปคล้องแขนคนตัวสูงเดินออกไปอย่างเฉิดฉาย

ทัตพลนั่งกอดอกมองเจ้านายที่เดินออกมาจากห้องและมีหญิงสาวคล้องแขนอยู่ และเขาก็หันหน้าหนี

"ทัต ฉันจะกลับแล้ว ถ้ามีงานอะไรก็เอาไว้เสนอพรุ่งนี้นะ" เจนวัตรบอกเลขาที่นั่งทำหน้านิ่ง

"ทราบแล้วครับเจ้านาย เชิญตามสบายครับ" ทัตพลบอกด้วยเสียงเรียบและไม่มองหน้าเจนวัตรแม้สักนิด

เจนวัตรมองเลขาแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะส่ายหน้า ไอ้ทึ่มนี่โกรธอะไรของมันอีกแล้ววะ โกรธที่เขาด่าเมื่อกี้เหรอ?

"อย่าทำตัวงี่เง่าให้มากนัก ความอดทนฉันมีจำกัดนะ" เจนวัตรคำรามเบา ๆ ใส่เลขาหน้าห้อง

"แหม~ อย่าอารมณ์เสียสิครับเจ้านาย" ทัตพลหันมายิ้มหวานให้ "ผมแค่ล้อเล่นเองครับ ตามสบายเลยครับ" เขาหัวเราะให้เจนวัตรด้วยท่าทีปลอดโปร่ง มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ไม่ยิ้มด้วย แต่แฝงความหงุดหงิดลึก ๆ

"อืม" เจนวัตรตอบสั้น ๆ แล้วเดินออกไปจากออฟฟิศของเลขาหนุ่มพร้อมหญิงสาวที่ทำหน้ายิ้มเยาะใส่

เจนวัตรขับรถออกจากบริษัทพร้อมหญิงสาวคู่ขาแล้วก็ถอนหายใจออกมา ทัตพลโกรธแน่ ๆ ถึงจะไม่รู้ว่ามันโกรธอะไรก็เถอะ เขาขึ้นเสียงใส่ก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก และก็ไม่ได้ด่าแรงด้วย แล้วทำไมเจ้าทึ่มนั่นถึงโกรธมากขนาดนี้นะ ปกติทัตพลจะเรียกเขาว่าคุณเจน ถ้าอยู่กับพนักงานคนอื่นหรืออยู่นอกบริษัทจะเรียกว่าบอส แต่ถ้าโกรธจะประชดเขาด้วยคำว่าเจ้านาย

ช่างมันเถอะ ทัตพลก็บ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้ประจำ พอผ่านไปคืนนึงก็จะกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม นี่คือข้อดีข้อหนึ่งของทัตพล เก็บอารมณ์ได้เก่งและปรับอารมณ์เร็ว เจนวัตรเลิกสนใจเลขาหนุ่มและพาหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ไปหาอะไรกินที่ร้านหรู

-------------------------