ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการต่อสู้อย่างโชกโชนของนายแสน ทำให้บ่าวผู้ชายคนอื่นไม่กล้ามีเรื่องบาดหมางใจด้วย ถึงแม้นายแสนจักเข้ามาอยู่ใหม่แลเรียกความสนอกสนใจจากนางบ่าวทั้งหลายได้มากนัก
“ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนจ๊ะพี่” นางบ่าวทั้งสาวทั้งแก่คอยแต่จะหาทางโปรยเสน่ห์ใส่ไอ้แสนทุกคราที่มีโอกาส ไอ้แสนปาดเหงื่อ เก็บค้อนเหน็บไว้ที่เชือกข้างเอว แลไต่ลงมาจากหลังคาครัวได้อย่างกับมีวิชาตัวเบา
“ขอบน้ำใจจ๊ะ” นายแสนรับขันน้ำลอยดอกมะลิหอมเย็นชื่นใจมาดื่มอย่างเสียมิได้ ก็เจ้าหล่อนเล่นยื่นมาให้ต่อหน้ากันอย่างนั้น เมื่อดื่มน้ำพอได้คลายกระหายแล้ว นายแสนก็ทำท่าว่าจักรีบปลีกตัวไปทำงานการอย่างอื่นต่อ
“ขยันขันแข็งแท้พ่อ นั่นจักไปทำกระไรที่ไหนอีกล่ะนั่น” นางบ่าวคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
“ฉันจะไปตรวจดูรอบๆ เรือนอื่นบ้างจ๊ะ เผื่อว่าจักมีกระไรให้พอช่วยได้” นายแสนตอบไปด้วยท่าทีนอบน้อม
“พ่อแสนมาอยู่ได้ไม่กี่วัน ช่วยงานการ
