เพลาบ่ายวันนั้น ในที่สุดเจ้าแก้วก็รู้สึกตัวตื่นเสียที และสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรก คือใบหน้าหล่อเหลาและรอยยิ้มร้ายๆ ของพระยาหมื่นทิศที่ห่างออกไปเพียงน้อยนิด เด็กหนุ่มจดจำเหตุการณ์ก่อนหน้าได้ เหมือนแก้วเกิดความรู้สึกเคืองขุ่นขึ้นมาในทันที จนไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าอย่างไรดี เขาจึงชักสีหน้าบอกให้รู้ถึงความข้องขุ่น ทั้งยังอับอายที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เหมือนแก้วเบือนหน้าหนีสายตาบาดคมนั่น แลฉวยเอาชายผ้าห่มดึงขึ้นมาคลุมโปรงเพราะสุดจะคิดทำสิ่งอื่นใดได้ในเพลานี้
พระยาหมื่นทิศเห็นดังนั้นก็ยิ้มขำแลกอดรวบร่างเล็กภายใต้ห่อผ้านั่นไว้พร้อมกดใบหน้าเข้าไปจูบพรมไปทั่วร่าง
"ปล่อยหนา" เสียงอู้อี้ดังมาจากใต้ผ้าคลุมแลร่างเล็กก็ออกแรงดิ้นสู้
"ดื้อนัก ประเดี๋ยวกูจักลงหวายเสียให้เข็ด" พระยาทำทีว่าขู่หยอกๆ
"จักตีฉันด้วยเหตุอันใด พี่นั่นหนาควรเป็นฝ่ายถูกตี"เด็กหนุ่มเถียงเสียงอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่ม
"กูหรือ กูทำก
