ตอนที่7

1409 คำ

จึ่กๆๆๆๆ พระยาพยายามกดหัวเดือยปลายองคชาตย้ำๆ เพื่อแทงผ่านรูเล็ก “อ๋าาาาา ยาช้างกระมังจึงแท่งใหญ่โตออกปานนี้ ทั้งมันยังร้อนดังจะเผาไหม้ร่างกายฉัน เอามันออกไปนะขอรับ ฉันเจ็บ ฮึก ฮือๆๆๆๆๆ” เหมือนแก้วที่ถูกมือพระยากดร่างไว้พยายามดิ้นหนี สวบ!!!!!! “อ้าาาา!!!!!!” เมื่อแท่งยาของพระยาชำแรกขยายผ่านประตูหลังของเหมือนแก้วเข้าไปได้ ร่างบางก็ร้องลั่นครวญครางราวกับหมูถูกเชือด ดังจนพระยาต้องหาเอาชายผ้ามาให้กัดเก็บเสียง “ใกล้แล้วพ่อ ทนอีกหน่อยเถิดหนา” พระยาบอกเสียงพร่า ก่อนจะกัดฟันดันแท่งเอ็นที่เหลือเข้าไปจนสุดในคราเดียว สวบ!!!!!!!! “อ่าาาาาา/อืมมมมม” ทั้งเหมือนแก้วและพระยาร้องครางลั่นห้องออกมาพร้อมๆ กัน พรวด!!!!! ปิ๊ดๆๆๆๆ ตุบๆๆๆๆ เป็นที่น่าเหลือเชื่อ ที่เพียงแค่แทงเข้าไปเพียงครั้ง กล้ามเนื้อภายในของเหมือนแก้วก็เค้นรีดน้ำยาของพระยาหมื่นทิศออกจากหลอดยามาจนหมดสิ้น ความอุ่นร้อนที่ท้องน้อยทำให้เหมือนแก้วรับรู้ได้ เจ้าแท่งยาที่กระตุกสั่นอยู่ที่ช่องทางด้านหลังของเขานั่น ได้ฉีดพ่นยาออกมาจนสิ้นแล้ว แฮ่กๆๆๆๆๆ ร่างเล็กหายใจหอบ จบเสียที “เสร็จแล้วลือขอรับ รีบเอามันออกไปจากฉันเถิด แฮ่กๆๆๆ” เด็กหนุ่มนอนฮอบฟุบร่างราบไปกับเตียง เมื่อครู่เกิดกระไรขึ้นก็ไม่รู้ คราแรกอึดอัด ต่อมาก็พลันเหมือนสิ่งที่อึดอัดได้แตกพุ่ง แลต่อมาก็รู้สึกโปร่งโล่งสบาย “ถอนแท่งยาออกเถิดพ่อ ฉันว่าฉันหา…” สวบ!!!!!! “อ้าาาาา!!!!” และทันทีที่พระยาถอนลำเอ็นที่ใหญ่คับรูจนผนังเนื้อแทบปริแตกนั้นออก ร่างกำยำก็ตอกอัดเข้าใส่ในรูน้อยอีกจนเต็มแรง แลชักเข้าชักออกถี่ๆ รัวๆ ตั้มๆๆๆๆๆๆ “อ้าาาาาาา หยุดเถิดพ่อ ฮือออออ” เหมือนแก้วร้องขอร่างสั่นไหวโยกไปโยกมา ตั้มๆๆๆๆๆๆๆ “พ่อหยุดเถิด ยาเต็มท้องฉันแล้วหนา อ่าาาา” เด็กหนุ่มแทบบ้า ความรู้สึกไม่สบาย คั่นเนื้อครั่นตัวราวกับร่างกายจะแตกดับ เสียดเสียววาบหวามอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนกลับมาก่อกำเนิดขึ้นอีกคราแล้ว ความรู้สึกมันช่างรุนแรง รุนแรงเหลือเกิน “ปล่อยฉัน หยุด…อื้ออออออ” ยามิชชันนารีนี่มันอย่างไร ทั้งใหญ่แลยาวลึกเข้ามาในตัวฉัน ส่วนเดือยตรงปลายก็ทำฉันทรมานจนแทบสิ้นสติ ฉันกลับไปรักษาด้วยยาหม้อแบบเก่ายังดีกว่า ตั้มๆๆๆๆๆ “อ่าาาาาา ไม่เอาแล้วววว พอเถิดพ่อ” “จักให้กูพอได้เยี่ยงไร กูเพิ่งเริ่ม…” ตั้ม!!!!!!! “อ่าาาาา!!!!!!” เหมือนแก้วหมดสติไปเมื่อใดก็ไม่รู้ แต่ดูท่าหลังให้ยาอาการจะหนักหนากว่าเดิมเสียอีก พระยาหรือก็หายับยั้งใจได้ไม่ ทั้งที่น้องสลบไปแล้ว ยังจับร่างอ่อนปวกเปียกให้นอนหงาย แลเย่อมันอยู่นานจนปล่อยน้ำคาวใส่ในรูสีหวานที่แดงช้ำนั้นจนล้นเต็ม กดจูบบดขยี้ริมฝีปากอิ่มจนบวมเจ่อ แลดูดปากไปทั่วทั้งร่างเล็กจนผิวขาวขึ้นเห็นเป็นรอยแดง “กูจักทำเช่นไร อยากได้มึงมาเป็นเมียเหลือเกิน” พระยาว่าพรางลูบไล้ฝ่ามือหยาบแบบชายไล้ไปทั่วร่างเล็กชวนหลงใหล “งามนัก ทั้งยังเร่าร้อนถึงใจกูนัก จักออกอุบายเช่นไรให้มึงเป็นของกู ชายได้ชาย มิเคยคิดหมายใจเลยว่าจะสุขสมเช่นนี้” เมื่อคืนพระยาหมื่นทิศทิ้งร้างหญิงงามบนเรือนไปนอนที่เรือนเจ้าพระยา น่าแปลกจนพวกนางเริ่มตั้งข้อสงสัย “พระยามีเมียใหม่หรือ” นางคนหนึ่งที่ได้ยินข่าวลือมากลายๆ ว่าถามนางเมียผู้อื่น “ก็นังสาวชาวป่าที่มาขอพึ่งบุญวันนั้นไงล่ะ” อีกคนบอก “เป็นมันแน่แท้ที่มารยาให้พระยาท่านทิ้งเรือน กูเห็นพระยาพามันขึ้นรถเทียมม้าออกไปกับตา” “แล้วเหตุใดพระยาไม่ทำมันที่เรือนนี้เสียล่ะ จักไปแอบลักกินเพื่อกาลใด” “นั่นซี กูก็แปลกใจ” “แต่กูให้บ่าวไปสอดส่องที่เรือนเจ้าพระยาท่าน ก็ไม่เห็นมีสตรีนางใดอยู่ที่นั่นเลยหนา” อีกนางว่า “แปลกแท้” “นั่นสิ แปลกนัก” “แต่ใครล่ะจะกล้าสอดเรื่องของคุณพระยา” “เราไปถามพี่ย่งยี่กันเถิด” นางคนหนึ่งออกความเห็น “กูถามมาแล้ว จักไม่ได้ความอันใด” “พี่ย่งยี่มีหรือจักไม่รู้ แต่หล่อนแค่ไม่บอก” “เช่นนั้นก็ไปถามคุณหญิงศรี” “รายนั้นจะได้ความหรือ” “เอาเถิด เช่นไรก็ยังยุแยงให้หล่อนไปสอดส่องเรื่องพระยาได้” ณ เรือนคุณหญิงศรี “เรื่องส่วนตัวของคุณพี่ ฉันไม่ยุ่งดอก” คุณหญิงศรีว่าด้วยท่าทางปลงๆ “แต่คุณหญิงเป็นเมียแต่งนะเจ้าคะ หากเป็นอิฉัน อิฉันคงไม่ปล่อยปละผัวเช่นนี้” นางคนที่อาจหาญที่สุดในกลุ่มว่า “อี่จะไปทำอะไรก็เชิญเถิด ฉันไม่ยุ่งล่ะ” คุณหญิงยังยืนยันคำเดิม “แต่อิฉันไม่ใช่เมียแต่งนี่เจ้าคะ อิฉันจะหาญกล้าถามท่านหรือเจ้าคะ” นางอี่เริ่มเสียงแข็ง น่าโมโหนังคุณหญิงไร้ฤทธิ์เดชผู้นี้นัก ไม่ได้ความแม้สักเรื่อง อ่อนแอไร้ค่าเสียทุกทาง “อี่ไม่กล้าแล้วฉันจะกล้าหรือ” คุณหญิงว่าพรางหยิบมะลิมาร้อยเรียงลงไปในเข็มต่อ “ก็เป็นเสียเช่นนี้ไงเล่า ผัวถึงไม่เอาไว้ในเรือน” อี่พูดแดกดันทิ้งท้าย ก่อนจะลุกเดินไปด้วยความยโส พร้อมพาหมู่นางเมียคนที่มาด้วยกันออกจากเรือนไปคุณหญิง เดือดร้อนบ่าวของคุณหญิงที่ดูจะทุกข์ร้อนแทนนายไปตามๆ กัน “คุณหญิงเจ้าขา…” นางรับใช้วัยกลางคนเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่คุณหญิงศรีวัยสาว ชิงพูดตัดบทเสียก่อน “ช่างเถิดแม้น” คุณหญิงปรามและทำเป็นไม่สนใจที่อี่พูด แต่ในใจกลับคิดไปถึงท่านพระยาแลนึกแปลกใจในเรื่องนี้ไม่แพ้กัน ‘มันยังไงกันคะคุณพี่’ “ฮือๆๆๆๆๆ พระยาทำกระไรกับฉัน ฉันเจ็บไปหมด ฮือๆๆๆๆ” เด็กหนุ่มนอนคลุมโปรงร้องไห้งอแง ส่วนพระยาที่นั่งอยู่ข้างๆ แอบวาดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พรางกลั้นขำ มึงนี่อ่อนเดียงสานัก ยังมิรู้อีกหรือว่าถูกกูทำกระไรไป “ประเดี๋ยวก็หาย” พระยาหมื่นทิศว่าปลอบ “ไม่เอาแล้ว ฉันขอกินแค่ยาหม้อเสียยังจะดีกว่า ยาแพทย์มิชชันนารีกระไรฉันไม่เอาแล้ว ฮือๆๆๆๆ” เด็กหนุ่มร้องไห้โฮอย่างไม่นึกอาย เดือดร้อนพระยาต้องคอยเอามือมาลูบหัวปลอบ “ไหนฉันขอดูทีเถิด ไอ้ยาอัปรีย์นั่นหน้าตามันเป็นเช่นไร” เหมือนแก้วโผล่หน้าออกจากผ้าห่มมามองหาเจ้าแท่งยานั่นไปทั่วห้อง “ตอนนี้คงไม่ได้ แต่ต่อไปมึงจักได้เห็นมันบ่อยๆ” พระยาหมื่นทิศบอก “ฉันจะเอาไปทิ้งคุ้งน้ำเสียให้หมด” “ฮ่าๆๆๆ เช่นนั้นคงน่าเสียดายแย่ ยาแพงนักพ่อ” “ฉันไม่สนใจ อย่ามาหัวล่อฉัน พระยาออกไปเลยขอรับ” เหมือนแก้วนึกอยากจะด่าพระยาว่าจังไรเหมือนกันทั้งหมอรักษาทั้งยาอัปรีย์ “มึงบอกให้ไป กูต้องไปรึ” พระยาว่าย้อนแต่ไม่ได้ดูดุ “อย่างนั้นฉันไปเองก็ได้” เหมือนแก้วพยายามจะลุกด้วยหมายประชด แต่พระยาแค่วางมือลงที่อกแบนเบาๆ ร่างบางก็เป็นอันล้มกลับมานอนดังเดิมแล้ว “กูออกไปก็ได้ มึงรีบอาบน้ำอาบท่าเสีย ตะวันกำลังจะตรงหัว จักได้ไปกินข้าวกินปลาเพลาเที่ยงแล้ว” “ฮื้อ” เหมือนแก้วทำหน้าหงิกหน้างอแต่ก็มิสู้จะเถียงสิ่งใดออกไปได้ พระยาหมื่นทิศมองท่าทางกระเง้ากระงอดนั่นอย่างยั้งใจไม่ให้กระโจนเข้าทำสวาทกับมันอีกหน คราหน้าคราหลัง กูจักออกอุบายเริงกามเยี่ยงไรกับมึงดี พระยาหมื่นทิศคิดใคร่ครวญ ปล• ฉันจักติดเหรียญตอนเก่าเมื่อลงตอนใหม่หนา(หาค่าเทอมขอรับ) หากไม่อยากพลาด มาให้ทันเพลาหนาพ่อ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more