ตอนที่8
2111 คำ
“พี่แสน” เหมือนแก้วยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อในที่สุดบ่าวที่เติบใหญ่มาด้วยกัน แลรักใคร่ดังพี่ชายก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย
“ฉันเป็นกังวลนัก ห่วงพี่เหลือแสน” เหมือนแก้วว่าพรางเดินงุ่มง่ามแลขาถ่างจากกันเล็กน้อย ลงไปต้อนรับนายแสนที่หน้าเรือน พร้อมพระยาหมื่นทิศที่ส่งสายตาคมมาพินิจจับจดผู้มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเย็นชา
นายแสนมองนายน้อยของตนพรางขมวดคิ้วละคนแปลกใจ
“ขาเป็นกระไรหรือขอรับคุณเหมือนแก้ว”
“ฉันตะโพกยอกเพราะนั่งบนอานม้านานน่ะพี่ ไม่เป็นกระไรแล้วจ้ะ” เด็กหนุ่มบอก
“ลือขอรับ” นายแสนว่าแต่ยังคงรู้สึกแปลกใจ ตะโพกยอกเพราะขี่ม้างั้นหรือ มิเคยได้ยินได้ฟังมาก่อน
“ว่าแต่พี่เถิด หายไปตั้งสองวัน ฉันเป็นห่วงแทบแย่”
“กว่าจะล่อมันไปไกลได้ก็ใช้เวลานานโขอยู่ขอรับ”
“เอาเถิด พี่ไม่เป็นอันใดฉันก็ดีใจแล้ว” เหมือนแก้วว่าและนึกขึ้นได้ว่ายังมิได้แนะนำตัวนายแสนให้พระยาทราบ
“ออ นี่พี่แสน คนติดตามฉันที่บอกพี่พระยาไปเมื่อวานจ๊ะ” เหมือนแก้วหันหน้าแหงนขึ้นมาบอกคนตัวสูงที่ยืนหน้าเข้มอยู่ข้างกาย
“พี่แสนจ้ะ นี่พระยาหมื่นทิศ บุตรชายเจ้าพระยาเผด็จจ๊ะ แลท่านจักดูแลเราตอนท่านลุงไม่อยู่” เหมือนแก้วว่าบอก
นายแสนทำความเคารพด้วยการไหว้ก้มศีรษะลงต่ำดังตอนไหว้เจ้านายทั่วไป
“กระผมไหว้ขอรับ” เมื่อแนะนำตัวกันพอสังเขป เหมือนแก้วก็ชวนพี่ขึ้นเรือนไปกินข้าวกินปลา แลจักได้ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันต่อไป
“ห้องหับเจ้าพระยาท่านเตรียมไว้กว้างขวางนัก พี่จักมานอนกับฉันก็แล้วกัน” เหมือนแก้วบอกกับนายแสน
“มิได้!!” พระยาหมื่นทิศสวนขึ้นทันควัน
“ทำไมล่ะจ๊ะ ฉันแค่ผู้อาศัย ไม่อยากรบกวนกระไรมาก ให้พี่แสนนอนกับฉันก็ได้จ้ะ เราโตมาด้วยกันคุ้นชินกันดี” เหมือนแก้วอธิบาย แต่พระยาหมื่นทิศไม่สนใจจะฟัง แลเรียกบ่าวไพร่เข้ามาบอกเรื่องจัดหาเรือนเล็กให้กับนายแสนแทน ซึ่งนายแสนก็เห็นดีเห็นงามด้วย จักให้อยู่บนเรือนใหญ่กับพวกเจ้านาย เห็นจะอกแตกตายเอาเสีย
“แต่ฉันเหงานี่” เหมือนแก้วบอกหน้ายู่ แน่ล่ะว่า เขาที่พึ่งเสียพ่อไป แลบาปนักที่งานสวดก็ไปร่วมไม่ได้ เพราะเหตุผลด้านความปลอดภัย เด็กหนุ่มก็อยากมีใครให้ได้เป็นเพื่อนอุ่นใจ มิเปลี่ยวเหงาเดียวดายนอนร้องไห้ในตอนกลางคืน
“มิเหงาดอก กูจักมาเล่นกับมึงทุกวันแลทุกคืน” พระยาว่า
“พี่พระยาไม่มีงานราชการดอกหรือขอรับ”
“เพลาว่างจากราชการ กูจักมาหามึง”
“ขอบน้ำใจขอรับ แต่ฉันก็คงเหงาอยู่ดี” เหมือนแก้วยังอยากหาข้ออ้างเพื่อให้นายแสนได้อยู่นอนด้วย
“งั้นมึงจักไปราชการกับกูด้วยเลยดีไหม”
“พี่ประชดฉันหรือขอรับ”
“กูพูดจริง จักเอามึงไปด้วยทุกที่” พระยาหมื่นทิศบอก เหมือนแก้วยิ้ม
เช่นไรพ่อดีกับฉันนัก พึ่งรู้จักกันแท้ๆ ญาติลือก็ไม่ใช่ จักใส่ใจฉัน หาหยูกยามารักษาฉัน ถึงยาจักอัปรีย์จัญไรเช่นนั้น แต่ฉันซึ้งน้ำใจพ่อที่พยายามช่วย
“ก็ได้ขอรับ พี่รับปากฉันแล้วหนา” เด็กหนุ่มยิ้มยื่นหน้ามาใกล้ ฉันดีใจจังที่ฉันมีพี่เพิ่มมาอีกคน
“เออ” พระยารับคำใบหน้าร้อนผ่าว อยากจะจับมันมาจูบปากแบบชาวฝาหรั่งนัก อ้ายห่าเอ๊ย
เพลาต่อมา
ถึงพระยาจะแยกให้เหมือนแก้วกับคนติดตามอยู่กันคนละเรือน แต่ถึงกระนั้น เหมือนแก้วก็ยังมีนายแสนติดตามอยู่ไม่ห่าง ไม่ว่าจะยามกินยามเดินยามไปราชการกับท่านพระยา แลยามนอนมันยังมานั่งที่แคร่เฝ้ามองส่องภัยให้นายน้อยมันจนเกือบถึงเช้า น่าโมโหนัก
“ไปอยู่เรือนนู้นตั้งหลายวัน พวกนางๆ บ่นคิดถึงท่านพระยากันเกรียวเลยเจ้าค่ะ” ย่งยี่บอกและอดแปลกใจไม่ได้กับความคาดเดายากของพระยา
“มึงจักดูแลควบคุมพวกมันให้จงดี อย่าให้มีเรื่องดังเมื่อก่อนนี้เกิดขึ้น” พระยาหมื่นทิศบอกเสียงเข้ม ทุกคราที่พระยาทิ้งเรือนไปนาน ไม่ว่าจะด้วยงานราชการหรือเรื่องกระไร จักได้มีเรื่องไม่ดีขึ้นที่เรือนเสียทุกที
ครั้นอีบัวไรก็หลายที จักผิดใจตบตีนางคนอื่นเขาไปทั่ว ผู้ใดเกินหน้าหน่อยเสียไม่ได้ คราก่อนโน้นไปอีกก็อีกหน พัวพันกันยุ่งจนหาตัวคนผิดเสียมิได้ พระยาจึงตัดปัญหาด้วยการให้ผู้ข้องเกี่ยวเรื่องวุ่นวาย ออกจากเรือนเสียก็หลายคน
“เจ้าค่ะ” ย่งยี่รับคำ แต่นางในเรือนมีถึง112คน ย่งยี่เองก็ไม่มีอำนาจอันใดจะควบคุมพวกนางได้ แลทุกนางล้วนเป็นคนสวยที่มีนิสัยเอาแต่ใจเสียส่วนใหญ่ มักผิดใจกันแทบทุกเมื่อเชื่อวันอยู่ร่ำไป ย่งยี่จึงได้แค่สอดส่องเป็นหูเป็นตา คอยรายงานพฤติกรรมของพวกนางให้ท่านพระยาทราบบ้างก็เท่านั้น
“อีบัวไรทำตัวดีขึ้นบ้างหรือไม่” ผู้ที่มีประวัติทางเสื่อมกว่าใครถูกถามถึงเป็นคนแรก
“เพลาลงมากเจ้าค่ะ แต่หล่อนจักมาบอกฉัน (อันที่จริงอยากบอกกับพระยาด้วยตนเอง) เรื่องแม่โสนกับแม่บุหงาให้อิฉันฟัง” ย่งยี่บอกกล่าวความในเรือนแก่พระยา
“เรื่องกระไร?”
“เรื่องแม่ทั้งสองแอบเข้าบ่อน แล…”
“แลกระไร?” พระยาถามไปอย่างนั้นอย่างไม่ค่อยจักใส่ใจเท่าใดนัก เบี้ยหวัดที่ให้ทุกเดือนก็เพื่อสนองเลี้ยงดูตามสมควรเท่านั้น พวกนางจักเอาไปใช้ไร้ประโยชน์กระไร พระยาก็หาได้ใส่ใจจะติเตียน ถือว่าให้แล้ว เบี้ยจักเป็นสิทธิของผู้นั้น
“แม่บัวไรว่า พวกนางจักออกไปเล่นชู้” ย่งยี่บอกในที่สุด
“ลือ?” พระยายังมีท่าทีไม่ใส่ใจคงเดิม
“แลฉันสืบดู มีหลักฐานอยู่เจ้าค่ะว่าพวกหล่อนทำจริง จักให้ชายที่เคยร่วมสวาทกับพวกนางมาบอกความก็ย่อมได้”
“หากจริงมึงจักจัดการให้มันออกจากเรือนไป” พระยาหมื่นทิศบอก
“เช่นพวกนางๆ ที่เคยผ่านมาหรือเจ้าค่ะ”
“ไม่ต้องให้เบี้ยไปดังคนอื่น พวกมันจักทำผิด ใยจักต้องได้อันใดก่อนไป”
“เจ้าค่ะ”
พระยาหมื่นค้นเอกสารในตู้ที่ต้องการจนพบ จากนั้นก็จัดเรียงแลตรวจดูว่าครบถ้วนแล้วหรือไม่ เมื่อคบแล้วก็ทำท่าจะเดินไปเสียในทันทีราวกับเร่งร้อนนัก
“จักค้างเรือนเจ้าพระยาอีกหรือเจ้าคะ” ย่งยี่ถามทั้งที่พอจะดูรู้
“เออ”
“ท่านเหมือนแก้ว…” ย่งยี่ลังเลที่จะถามต่อ
“ประเดี๋ยวนี้มึงจักเป็นคนสอดรู้เยี่ยงพวกมันตั้งแต่เมื่อใด”
“ก็อิฉันใคร่สงสัย มิเคยเห็นพระยาท่านเป็นเช่นนี้กับผู้ใดมาก่อน ลือท่านเหมือนแก้วยินยอมเล่นสวาทกับพระท่านอย่างเต็มใจแล้ว”
“ยังดอก กูจักหาทางล่อลวงมันอยู่”
“ล่อลวงหรือเกี้ยวเจ้าคะ”
“กูจักเกี้ยวมันได้ดังเกี้ยวสาวก็ดีซี”
“ลองเชิงดูแล้วหรือเจ้าคะ”
“ทำทุกทางแล้ว”
“น่าหน่ายใจแทนเจ้าค่ะ นานๆ ท่านพระยาจักพบคนที่หลงใหลต้องใจสักที”
“หึ ช่างเถิด มันจักอยู่เรือนกูอีกนาน แลท่านพ่อก็ยังไม่กลับ กูยังพอมีเวลาได้เกี้ยวมันไปอีกหลายวัน จักไม่ได้ด้วยเล่ห์ แลกูจักเอามันด้วยกล”
“เจ้าค่ะ ขอให้ได้นะเจ้าคะ” ย่งยี่ยิ้มขำๆ
“เออ อีกเรื่องหนึ่ง กูจักฝากมึงไปบอกความแก่คุณหญิงศรีด้วยหนา ว่ากูจักอยู่ต้อนรับดูแลเจ้าเหมือนแก้วที่เรือนโน้น จึงมิได้เรียกหาแลมากินข้าวปลาด้วย หากไม่กล่าวจักความไปถึงหูแม่กูอีก แลจักบ่นมิหยุดหย่อน” พระยาหมื่นทิศสั่งทุกอย่างจนหมดสิ้น แล้วจึงรีบเร่งออกจากเรือนไปยังรถเทียมม้าหลังงาม ที่จอดคอยท่าอยู่ที่หน้าเรือนใหญ่
เหมือนแก้วในชุดผ้าไหมงามสีเข้ม ดูโดดเด่นเมื่อตัดกับผิดขาวกระจ่างชวนมอง แลกำลังชะเง้อคอออกมาจากหน้าต่างรถเทียมม้า พรางกวาดตากลมใสมองความงามของเรือนไปเสียถ้วนทั่ว
“มึงสนใจกระไรหรือ” พระยาหมื่นทิศถามแลรีบขึ้นมานั่งที่ที่นั่งอีกฝั่งตรงข้าม
“เรือนพี่พระยางามนักขอรับ ฉันมาคราแรกก็เห็นไม่ค่อยเต็มตาสักเท่าใด แลไม่เคยเห็นหญิงงามมากมายขนาดนี้มาก่อน” เหมือนแก้วว่า ที่นี่อย่างกับเมืองสวรรค์แน่ะ
พระยาหมื่นทิศจึงปัดผ้าออกเพื่อมองดูบ้าง แลจักเห็นบรรดาสาวงามมากมายมองมายังรถเทียมม้าคันนี้เป็นตาเดียว
“พวกนาง เมียพี่พระยาหรือขอรับ” เหมือนแก้วถาม
“เออ” พระยาบอกเต็มเสียงด้วยความภาคภูมิใจ
จำนวนเมียบอกถึงว่า กูจักบารมีมากนัก แลร่ำรวยเงินทอง ทั้งบอกถึงเสน่ห์สวาทที่จักปรนเบลอมึงได้จนสุขเกษมท่วมท้นจนตายเช่นไรเล่า
เหมือนแก้วงอหน้า
“หากฉันออกเรือน ฉันจักมีเมียคนเดียว” เด็กหนุ่มเล่าบอก
“เมียรึ!” พระยาแปลกใจที่เหมือนแก้วพูดอย่างนั้น เมียกูจักไปเป็นผัวคนอื่นได้อย่างไรล่ะ
“พ่อของฉันก็จักมีเมียคนเดียว” เหมือนแก้วเล่าต่อ
“มึงเลยจักเอาอย่างพ่อ?”
“แม่ฉันมีความสุขมาก ไม่เคยทุกร้อนใจเหมือนเมียใหญ่เมียเล็กเรือนอื่น ฉันอยากเป็นแบบนั้น แล้วลูกฉันก็จักมีความสุขอบอุ่นใจเยี่ยงที่ฉันเป็น” เด็กหนุ่มยิ้ม
“มึงคิดอยากมีเมีย? หรือมึงเคยมีเมียมาก่อน?”
“ไม่เคยขอรับ ฉันแค่คิดไว้เท่านั้น ผู้ใดจักมาชอบพอฉันล่ะ ฉันไม่ได้องอาจเหมือนพี่นี่”
“มึงก็คิดว่ากูองอาจหรือ”
“ก็เห็นๆอยู่ จักต้องการให้ฉันยกยอหรือประการใด”
“กูจักอยากรู้ความคิดความอ่านมึง ว่ากูเป็นเช่นไร พอจะถูกใจมึงหรือไม่”
“ถูกใจฉัน?”
“ถ้าหากมึงเป็นสตรี กูจักต้องใจมึงหรือไม่”
“หึหึ พี่ถามมาได้เช่นไร ฉันเป็นชายนะขอรับ” เด็กหนุ่มป้องปากขำ
“มองกูนี่ ตอบกูมา” พระยาหมื่นทิศจับคางเล็กให้หันหน้ามามองสบตา เหมือนแก้วรู้สึกหวาดหวั่นในสายตาคมนั้นอย่างประหลาด แลดวงหน้าคมตรงหน้าพลันทำให้ใจเต้นแรงแปลกๆ
เหตุใดพ่อจึงยื่นหน้ามาชิดหน้าฉันนัก ชิดจนปากจักชนกันแล้วนี่
“ก ก็คงชอบกระมังขอรับ แต่ว่าฉันคง…ไม่เอาทำผัว ฮ่าๆๆ” เด็กหนุ่มขำแทบกลิ้งจนสุดเสียง
“เพราะเหตุใด!?” พระยาได้ฟังคำถึงกับหน้าตาตื่น รู้สึกตระหนกร้อนใจจนต้องลุกพรวดมานั่งชิดร่างเล็กอยู่แนบข้าง
“พี่จักมีเมียมาก ฉันคงได้ร้องไห้ทุกคืนวันอยู่ร่ำไป” เหมือนแก้วบอก
“แต่หากกูบำเรอสวาทมึงสม่ำเสมอ…”
“ไม่เกี่ยวดอกขอรับ ความรักกับการเล่นสวาท มันแยกจากกันโดยสิ้นเชิง สวาทมีวันเหือดหาย แต่ความรักจักอยู่ตลอดไป”
“ทำเป็นพูดดังผู้ชำนาญหนามึง แลมึงจักได้ต้องสวาทอย่างรู้ตัวแล้ว กูอยากรู้นัก ว่ามึงยังคิดเช่นนี้อยู่อีกไหม” ใบหน้าพระยาหมื่นทิศยื่นใกล้เข้ามาอีก เหมือนแก้วจนต้องเบือนหน้าหนีหลบสายตาที่ทำให้ขนลุกขนพองนั่น
“ฉันก็แค่คิดไปเรื่อยเปื่อย แล้ววันนี้พี่จะพาฉันไปที่ใดหรือขอรับ” เด็กหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“หึ” พระยาเพียงยิ้มขำเท่านั้นแต่ไม่ได้บอกตอบ
กูจักพามึงไปไกลจากอ้ายคนติดตามมึงอย่างไรล่ะ กว่ากูจักคิดอุบายให้มันช่วยพวกบ่าวปรับปรุงเรือนครัวได้ รู้ไหมว่ากูจักต้องทนทรมานคิดถึงเรือนกายมึงนานแค่ไหน คืนนี้ล่ะมึงเอ๊ย กูจักให้มึงได้ลิ้มชิมน้ำคาวสวาทกู!!
- ผู้เขียน
