ตอนที่4
1106 คำ
เพียงแค่ถึงหน้าเรือนใหญ่เท่านั้น เหมือนแก้วก็พลันรู้สึกเย็นที่ศีรษะวูบวาบ พลันภาพเรือนหลังงามตรงหน้าก็วูบไหว พร้อมค่อยๆ เลือนไปในที่สุด
"ใครหรือวะไอ้สน"บ่าวชายหญิงอีก4-5คนที่เข้ามารุมดูสาวชาวบ้านแสนงามเอ่ยถาม
"กูไม่รู้ดอกว่าเป็นใครมาจากไหน รู้แค่มันอยากมาพึ่งบุญท่านพระยา"
"ชิชะ อีนังนี่มันมิรู้ดอกหรือ ว่าจะเข้าเรือนท่านได้มิใช่หาง่าย นึกอยากจะเข้าก็เข้าได้รึ"ข้าทาสร่างอวบชี้นิ้วว่า
"กูเห็นมันงามดี พระยาท่านคงชอบ" ไอ้สนว่า แล้วเมื่อมีใครคนอื่นมา พวกบ่าวก็ต้องจบบทสนทนากันเพียงเท่านั้น
"หลีกทางไป พระยาท่านจะดูหน้ามันเสียหน่อย"บ่าวอีกคนว่าบอกเมื่อเห็นพระยาหมื่นทิศเดินตรงมาจากเรือน
"ไอ้สน มึงพาผู้ใดเข้ามาที่เรือนกู"พระยากล่าวหมายคาดโทษไว้ล่วงหน้า หากว่าคนที่มันพามาไม่เป็นที่น่าพอใจ
"มันบอกจะมาขอพึ่งบุญท่านพระยาขอรับ"ไอ้สนว่าท่าทางนอบน้อม
"มึงแน่ใจหรือว่ามาหากู กูเพิ่งเป็นพระยายังไม่พ้น3วัน"พระยาหมื่นทิศตั้งข้อสงสัย
"ก็พระยาท่านโด่งดังออกปานนั้น อีกอย่าง ท่านเจ้าพระยาเผด็จก็…มิได้มีนางเล็กนางน้อยนานโขแล้วหนาขอรับ กระผมก็เลยคิดว่า…"
"ช่างเถิด หลีกไป"พระยาหมื่นทิศคร้านจะฟังจึงเดินดุ่มๆ ไปยังแม่ตัวต้นเรื่องบ้าน
กลุ่มข้าทาสรีบหลบหลีกออกไปยืนอยู่รอบๆ แคร่ไม้ข้างเรือนทาส
บนแคร่ไม้ ร่างเล็กนอนไม่ได้สติอยู่โดยมีผ้าคลุมปิดบังหน้าไว้ซีกเสี้ยวหนึ่ง
"กระผมมิได้แตะต้องเลยนะขอรับ"ไอ้สนรีบออกตัว
และเมื่อผ้าคลุมไหล่ที่ปิดหน้าอยู่ถูกเปิดออก พระยาถึงกันหัวอกกระตุกวูบวาบอย่างอยากจะเก็บอาการ
ผิวพรรณงามดังหยวกกล้วยอ่อน งามแม้อยู่ในชุดซอมซ่อตัวมอมแมม แพรขนตาหนาดกดำขำ ผมตัดสั้นไปหน่อยสวนทางกระแสนิยมที่สมัยนี้สตรีล้วนชื่นชอบผมไว้ยาว แต่มันกลับดูน่ารักน่าชังไปอีกแบบ
มือหนาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามลำแขนที่เล็กกว่าราวกับคนขายผ้าที่กำลังตรวจสอบสินค้า
ผิวมันเนียนนุ่มดังคาด แต่ไม่ได้อ่อนเหลวเหมือนสตรีนางอื่น หากแต่แน่นนุ่มบอกไม่ถูก รู้แต่ว่านางผู้นี้ถูกใจพระยาหมื่นทิศนัก
"มันบอกจะมารับใช้กูหรือ"พระยาถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
"บอกขอมาพบท่านพระยาขอรับ" ไอ้สนว่าพรางนึกคำของสาวปริศนาผู้นี้
"เอามันขึ้นไปที่เรือนกู"พระยาหมื่นทิศออกคำสั่ง ไอ้สนคนเดิมก็เตรียมจะเข้ามาโอบอุ้ม แต่แล้วพระยาท่านก็เปลี่ยนใจ ผลักร่างไอ้สนออก แล้วก้มลงช้อนตัวสาวน้อยปริศนาขึ้นมาเอง
"ไปเรียกย่งยี่มาหากู"พระยาสั่งอีกคราก่อนจะพาร่างบางเดินไปยังเรือนใหญ่ ท่ามกลางสายตาของทั้งบ่าวและบรรดานางเมีย
"พระยาท่านได้เมียมาใหม่หรือมึง"สองนางที่แอบดูอยู่ห่างๆ ถามกันอย่างใคร่อยากรู้
"เออ กูไปแอบฟังมา อีนี่มันมาเสนอตัวเองถึงที่"
"ชิชะ เท่านี้กูก็แทบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้ว จักมีมาเพิ่มอีกหรือ"
"พวกบ่าวว่ามันงามนัก"
"งามเช่นไรก็ไม่สู้ลีลาดอก"
"แล้วถ้ามันลีลาดีเล่า อย่าลืมซีว่ามันมาเสนอตัวถึงที คิดจักมาสู้รบกับหญิงงามถึง112คน มีหรือมันจะไม่ช่ำชองลำพองใจ"
"โอ๊ย กูล่ะทุกข์ใจนัก"
"อย่าคิดมากให้แก่ไว หากคืนนี้พระยาไม่เรียกหา งั้นเราไปคลายโศกกันที่คุ้งน้ำทางใต้กันดีกว่า"
"เข้าบ่อนอีกแล้วรึ"
"เบี้ยวัตรที่ได้มา มึงจักเอาไปทำอันใดหากไม่ไปสนุกที่บ่อน"
"จริงแท้ เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ได้รับทุกเดือน อาหารคาวหวานลือก็ไม่เคยขาด เงินทองเก็บไว้มากรังแต่จะเน่าเสีย"
"คริคริ มึงนี่ หาเรื่องไปได้ตลอด นัดผู้ใดไว้หรือไม่"
"ชิ อีนี่ หุบปากเสียเดี๋ยวผู้ใดมาได้ยินเข้า มึงกับกูจะซวยทั้งคู่" นังโสนเอามืออุดปากเพื่อนแทบไม่ทัน
"เออๆ กูรู้ดอก ว่าเราต้องไปหาความสำราญนอกเรือนบ้าง"
"ก็ในเมื่อพระยาไม่ไยดี"นังโสนให้เหตุผล
"แล้วตกลงมึงนัดผู้ใดไว้"
"หาเอาข้างหน้า"
"ชิชะอีนี่ ร้ายเหลือนัก" แม่สองสาวคุณกันสนุกปาก ก่อนจะเดินไปหยอกเย้ากันไปตามทาง โดยหารู้ไม่ว่า เรื่องที่คุยกันเมื่อครู่ เข้าหูนังบัวไรแล้ว
"เออ ค่อยกำจัดไปทีละคนสองคน"บัวไรมองหลังสองสาวไวไวพรางยิ้มเยาะกับอนาคตอันมืดดำของพวกหล่อน
บนเรือน
"เรียบร้อยแล้วหรือย่งยี่"พระยาถามขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นย่งยี่เดินออกมาจากห้อง
"ยังไม่ฟื้น แต่ทำความสะอาดเสร็จแล้วเจ้าค่ะ" ย่งยี่บอกด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูแปลกไป
"ไม่ฟื้น อีกเดี๋ยวก็ฟื้น"พระยาว่าแล้วเดินผ่านย่งยี่เข้าไปในห้อง
"เอ่อ ท่านพระยาเจ้าคะ"หญิงสาวจะห้ามไว้แต่ก็ไม่ทัน เพราะพระยาเล่นปิดประตูใส่หน้ากันเลยทีเดียว
ปึง!
พอสาวเท้าพ้นขอบธรณีประตูเท่านั้น พระยาก็ตัดขาดจากโลกภายนอกโดยพลัน แลไม่ได้ยินเสียงทัดทานของย่งยี่เลย
ร่างสูงกำยำเดินย่างสามขุมไปที่ร่างเปลือยใต้ผ้าห่มที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่เตียง
ขนาดตอนมอมแมมยังงามทะลุผ้าขี้ริ้วออกมาได้กระแทกใจปานนั้น ในตอนนี้ที่เนื้อตัวกระจ่างใสสะอาดสะอ้าน แม่คนนี้ก็นางฟ้านางสวรรค์ดีๆ นี่เอง
"งามนัก"ชายหนุ่มจนถึงกลับเพ้อความในใจเป็นเสียงออกมา ยิ่งพินิจดูใกล้ๆ ผิวแก้มใสแดงระเรื่อดังผิวทารก
ปลายนิ้วพระยาไล่ลูบไปตามที่ส่วนนั้นส่วนนี้ ก่อนจะหยุดเขี่ยแก้มกลมพรางประคองใบหน้าล็อกให้ตรงแล้วประกบปากจูบ
ริมฝีปากบวมอิ่มของเจ้า ช่างหอมหวานนุ่มนิ่มนัก เพียงจูบเดียว เพียงจูบเดียวจริงๆ ความปรารถนามากมายก็เอ่อล้นจนพระยาหมื่นทิศไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้
- ผู้เขียน
