“ที่เรือนโน้นคงวุ่นวายไปหมดแล้ว แม่ได้ยินกลายๆ มาว่าพวกนางหลายคนมาขอกลับไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ จนเรือนจะร้างอยู่แล้ว” เมื่อรับทานอาหารมื้อเย็นเรียบร้อยดีแล้ว ผู้เป็นแม่จึงได้เปิดการสนทนาเพราะเกรงว่าหากช้านานจักพากันแยกย้ายไปนอนเสียก่อน ด้วยเหตุนี้ที่ผู้ใหญ่ยังไม่เสร็จธุระ ผู้น้อยอย่างเหมือนแก้วจึงไม่กล้าลุกไปเช่นกัน
“ขอรับ ลูกได้ให้คนไปส่งถึงที่อย่างปลอดภัยทุกนาง แลให้อัฐไปพอควรอยู่” พระยาหมื่นทิศว่าบอก
“แม่รู้ว่าพ่อร่ำรวย แต่จักให้ไปทำไมมากมาย เท่าที่ให้ทุกเดือนก็มากเหลือเกินแล้ว” นายแม่อดว่าบ่นไม่ได้
“ให้แล้วคงไม่ได้ให้อีก” พระยาหมื่นทิศบอกพร้อมกับวางจอกชาลงบนโต๊ะเบาๆ
“หมายความว่าอย่างไร หรือพ่อจะโล๊ะคนรึ?” นายแม่ถามใคร่อยากรู้
“ก็…ลูกว่าจะไม่สะสมสตรีแล้วล่ะขอรับ”
“จริงรึ!?” แม่ถามอย่างไม่อยากเชื่อ พระยาหมื่นทิศยิ้มกริ่ม
“ที่ยังอยู่ที่เรือนตอนนี้ก็มีแค่ผู้ต้องสงสัยคดีนังราตรี แลพวกที
