ตอนที่10
1859 คำ
ถังอาบน้ำใบใหญ่ของเหมือนแก้วแลดูเล็กลงถนัดตา เมื่อมีร่างสูงกำยำลงไปแช่ในนั้นด้วย
พระยาหมื่นทิศหลับตาผ่อนคลาย แต่สันกรามแลเส้นเลือดกลับปูดขึ้นให้ได้เห็นชัดด้วยกำลังกดเก็บอารมณ์บางอย่างไว้ภายใน เหมือนแก้วเองก็เอาแต่นั่งทำตัวให้ลีบเล็กอยู่ริมๆ ขอบถังไม้ใบใหญ่ แต่แม้พยายามสักแค่ไหนก็ยังไม่วายสัมผัสกับร่างกายพระยาหมื่นทิศอยู่ดี
ฉันรู้สึกขัดเขินนัก แม้จักเป็นชายเหมือนกันก็ตามที ดูร่างกายพี่พระยาสมชายชาตรีนั่นซี กล้ามเนื้อก็แข็งแรงกว่ากระดูกฉันเสียอีก ยิ่งเปรียบเทียบกันตอนร่างเปลือยเปล่าแบบนี้ ยิ่งเห็นได้ชัดถึงรูปร่างที่น่าเวทนาของฉัน ทำไม3-4ปีมานี่ฉันไม่สูงใหญ่ขึ้นเลยนะ
"ไหนมึงว่ากูเอาเปรียบที่เห็นร่างกายมึงแต่ผู้เดียว ไฉนตอนนี้ไม่แลดูร่างกายกูให้เต็มตาเสียล่ะ" พระยาหมื่นทิศหาทางเย้าพูดเสวนากับคนน้อง
"เรื่องกระไรฉันต้องทำตามคำบอกพี่ด้วย"เหมือนแก้วว่าเถียง แล้วใครเขาจักกล้ามองพี่เต็มตา เดินโทงๆ ไม่คิดอายฉันบ้างเลย แลแค่เห็นผ่านๆ ฉันก็อับอายจะแย่ ก็ความเป็นชายของพี่มันตั้งชี้ผิดธรรมชาติอย่างนั้น ถ้าไม่ติดว่าพี่พระยาขวางทางออกอยู่ ฉันคงวิ่งออกจากห้องอาบน้ำอาบท่านี่เสียแล้ว
"ขัดตัวให้กูหน่อย" ผู้เป็นพี่ว่าสั่งเหมือนมีแผนร้ายในหัว
"เพลานี้หนาขอรับ? กว่าจะเตรียมขมิ้น…"
"มิใช่ แค่เอามือมึงลูบขัดถูให้เท่านั้น กูใช้วานมึงไม่ได้เทียวหรือ" พระยาหมื่นทิศว่าขัดแกมบังคับทางอ้อมอยู่ในที
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะขอรับ พี่หันหลังไปซี"เหมือนแก้วว่าอย่างเสียไม่ได้ กระไรวันนี้พี่ยุ่งวุ่นวายกับฉันนักก็ไม่รู้ เริ่มแรกที่พี่ดูแลใส่ใจฉัน ฉันก็รู้สึกดีอยู่ดอก แต่บางคราฉันก็อยากหยุดคิดอะไรแบบส่วนตัวบ้าง แต่ฉันก็ใคร่เกรงอกเกรงใจไม่กล้าบอกพี่ ฉันจึงมักต้องอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดเช่นนี้อยู่ร่ำไป
เหมือนแก้วกดฝ่ามือนุ่มนิ่มอย่างคนที่ไม่เคยได้จับต้องงานการใดๆ ที่แผ่นหลังกว้างน่าเกรงขามของพระยาหมื่นทิศ แลลูบถูไล่นิ้วไปตามส่วนต่างๆ ที่ก็ดูสะอาดสะอ้านหมดจดดีอยู่แล้วไปตามเรื่อง พระยาหมื่นทิศยิ้มพอใจ
แต่แค่ครู่เดียวก็เหมือนการกระทำนี้จะสุมรุมดังเพิ่มเชื้อไฟให้กับเขา พระยาหมื่นทิศรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว ชายหนุ่มจึงบอกให้เหมือนแก้วหยุดทำเสียดื้อๆ
"พอแล้ว" พระยาหนุ่มว่า กูคิดผิดกระมัง เกือบควบคุมตนเองไม่อยู่ กูจักเล่นสวาทกับมันตอนนี้ไม่ได้ มันประหลาดเกินไปสำหรับมัน หากมันเคืองขุ่นกูเรื่องคงวุ่นวายไปกันใหญ่ แต่กูก็อยากได้มันเป็นเมียเหลือเกิน กูควรทำเช่นไรดี
"เจ้าแก้ว"พระยาหมื่นทิศเรียก
"ขอรับ"เด็กหนุ่มขานรับ
"มึงเคยตามท่านพระยาไกรสิงห์มาราชการที่พระนครบ้างหรือไม่"
"ไม่เคยเลยขอรับ แค่ออกนอกเรือนยังยาก ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะกระไรท่านพ่อจึงไม่ใคร่ชอบให้ฉันไปวิ่งเที่ยวเล่น แถมยังห้ามไปคลุกคลีกับพวกลูกบ่าววัยเดียวกันอีก" เหมือนแก้วทำหน้าสลดลงนิดหน่อยเมื่อนึกถึงเรื่องเหงาๆ ในอดีต พระยาหมื่นทิศปรายตามองเด็กหนุ่มแลคิดในใจ
เป็นกูกูก็ไม่ปล่อยให้ออกจากเรือนดอก รูปร่างหน้าตาเยี่ยงนี้ ใครเห็นเข้ามึงคงได้ถูกฉุดไปทำเมีย
"นี่แหนะเจ้าแก้ว กูจักมีเรื่องบอกเล่าน่าสนใจแปลกใหม่ในรั่วในวังให้มึงฟัง"ชายหนุ่มลดเสียงลงเพื่อเพิ่มอรรถรสให้เรื่องเล่าฟังดูน่าตื่นเต้น
"ขอรับ"เหมือนแก้วทำตากลมโตด้วยสนใจแลขยับเข้ามาใกล้คนพี่อีกหน่อย พระยาหมื่นทิศอดเสียไม่ได้ จึงวาดแขนแข็งแรงไปโอบไหล่กระชับกอดร่างเล็กเข้ามาแนบกาย
เหมือนแก้วตื่นตกใจเล็กน้อย แต่เพราะพระยาหมื่นทิศมักเข้าถึงเนื้อตัวอย่างนี้บ่อยๆ เด็กหนุ่มจึงเริ่มคุ้นชินแลไม่ใคร่จะใส่ใจการกระทำของคนพี่นัก
"ในวังมีมหาดเล็กจำพวกหนึ่ง ที่เรียกว่านายในหรือขันที"พระยาหมื่นทิศเริ่มเล่า
"นายในหรือขอรับ?"เหมือนแก้วทำหน้าฉงน
"มึงรู้จักหรือได้ยินได้ฟังมาก่อนหรือไม่"
"ท่านพ่อไม่เคยกล่าวถึงตำแหน่งนี้ให้ได้ยินมาก่อนเลยขอรับ"เหมือนแก้วตอบ
"พวกขันทีนะ พิเศษกว่าบุรุษทุกคน"
"อย่างไรหรือขอรับ"
"พวกเขาดูแลงานราชการบางอย่าง แลยังดูแลรับผิดชอบงานของสตรีได้ด้วย"
"เพิ่งเคยได้ยินเรื่องแบบนี้ขอรับ ฉันสงสัยเสียจริงว่า งานสตรีใดที่เหล่าบุรุษทำได้บ้าง"
"เรื่องงานของขันทีนั้นมันยิบย่อยนักกูจักไม่เล่าให้เสียเวลาดอก เพราะสิ่งที่กูจักเล่าเกี่ยวกับขันที มันน่าสนใจกว่านั้นเยอะ"พระยาหมื่นทิศบอก
"กระไรหรือขอรับ ฉันตื่นเต้นอยากรู้จริงเชียว"
"ก็ขันทีน่ะ ที่เข้าออกฝ่ายในได้ เหตุเพราะถูกตัดองคชาตออกสิ้นแล้วน่ะซี"
"พุธโท!!!"เหมือนแก้วถึงกับเอามือป้องปาก "ทำไมเป็นเช่นนั้นเล่า พวกเขาน่าสงสารจังขอรับ จักใช้ชีวิตอยู่เช่นไรหากไม่มีองคชาต"
"เยี่ยงสตรีกระมัง"พระยาหมื่นทิศว่าอย่างไม่ยีหระใดใด
"มึงอยากเอาออกบ้างไหมเล่า"คนพี่ไม่วายว่าเย้าต่อ
เหมือนแก้วรีบเอามือกุมองคชาตใต้น้ำไว้แลส่ายหน้าไปมาแรงๆดูน่ารัก
"ฮ่าๆๆๆๆ"พระยาหมื่นทิศหัวเราะร่าด้วยเอ็นดูในท่าทาง
"แล้วพวกเขาเป็นใครมาจากไหนหรือขอรับ เป็นนักโทษการเมืองหรือ เหตุไฉนจึงโหดร้ายกับพวกเขาถึงเพียงนี้"
"ไม่ใช่ดอก พวกเขาเต็มใจให้เป็นเช่นนั้น"
"เต็มใจ!!"
"ก็จักไม่ได้ใช้งานกระไรอยู่แล้วนี่เพราะพวกเขาไม่ชื่นชอบร่วมเสพสังวาสกับสตรี ตัดทิ้งแลกกับมียศมีหน้าที่แลเงินทอง มึงว่าคุ้มไหมเล่า"
"ไม่ขอรับ ต่อให้ฉันไม่มีเงินทองก็ไม่คิดทำอย่างเด็ดขาด แค่คิดก็กลัวแล้วขอรับ"
"เรื่องแปลกยังไม่หมดเพียงเท่านั้นหนา"คนพี่ลดเสียงลงไปอีก ดังกำลังว่าเรื่องความลับ เด็กหนุ่มจึงยิ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"มีเหตุพิสดารกระไรอีกหรือขอรับพี่พระยาท่าน"
พระยาหมื่นทิศแอบวาดยิ้มร้ายเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
"มึงจักสงสัยหรือไม่ว่า มันไม่มีองคชาตแล้ว เวลากระสันจักทำกันเช่นไร"
เหมือนแก้วอึกอัก
"ฉันไม่ใคร่ชำนาญเรื่องพันนี้ดอกขอรับ"
"มึงไม่เคยกระสันดอกหรือ?"
"ม ไม่ใคร่ขอรับ"เด็กหนุ่มยอมรับ เพิ่งมาตระหนักก็ตอนถูกถามนี่ล่ะขอรับ พระยาหมื่นทิศเบิกตามองร่างเล็กพรางหายใจหืดหาดด้วยตื่นเต้นกับคำบอกกล่าว ชายหนุ่มรู้ว่าคนน้องบริสุทธิ์ผุดผ่องดังเด็กไร้เดียงสาแค่ไหน แต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่า จักบริสุทธิ์แม้ในห้วงความคิดเยี่ยงเด็กทารกเช่นนี้
"ไม่เคยกระสันสักคราเลยหรือ"พระยาถามย้ำอย่างตื่นเต้น เหมือนแก้วได้แต่ทำหน้าฉงน กระสันเป็นความรู้สึกเช่นไรกันเล่าขอรับ ฉันจะได้ตอบถูกว่าเคยหรือไม่
"เอาเถิด มาฟังกันต่อ" พระยาหมื่นทิศเว้นช่วงก่อนพูด "ด้วยเหตุที่ว่าขันทีไม่มีองคชาต แลก็ไม่มีโยนี…"พระยาหมื่นทิศเว้นช่วงเล่าอีกให้เหมือนแก้วได้ทำหน้าอยากรู้ใส่อีก
"การร่วมเสพสังวาสจึงเป็นไปได้ในทางเดียว…"
"ทางไหนหรือขอรับ" เด็กหนุ่มอยากจะเค้นคอให้พี่เล่ามาเสียไวไว เหมือนแก้วคิดไม่ออกเลยจริงๆว่าการร่วมเสพสังวาสของคนที่ไม่มีองคชาตจักเป็นไปเช่นไร
"ทางทวาร" คนพี่บอก
"ท ทวาร!? ได้เช่นไรกัน" เด็กหนุ่มอ้าปากหวอเบิกตากว้างถาม
"ก็ให้บุรุษแทงองคชาตเข้าไปในรูทวารอย่างไรล่ะ"
"หา!!? พี่กำลังบอกฉันว่า บุรุษร่วมเสพสังวาสกับบุรุษ?"
"ใช่"
"ต แต่ มันเป็นไปไม่ได้"
"ได้ซี คนหนึ่งมีรู อีกคนก็มีองคชาต"
"ฉ ฉัน…" เหมือนแก้วรู้สึกแปลกๆ คล้ายว่าเหตุการณ์ที่ว่าเกิดขึ้นกับตนเองมาก่อนอย่างนั้น
ค คล้ายตอนถูกสอดยานั่น ฉ ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย พี่สอดยาใส่รูทวารฉัน ฉันสิ้นศักดิ์ศรีโดยสิ้นเชิงแล้ว ให้ฉันตะโพกยอกจนตายยังดีซะกว่า
"มึงอยากรู้หรือไม่ว่าเขาทำกันอย่างไร"พระยาหมื่นทิศถามเสียงพร่าเบาๆที่ข้างแก้มกลม
"ไม่อยากรู้ ฉันไม่อยากฟังแล้วขอรับ ฉันขึ้นน้ำก่อนหนา" เหมือนแก้วพูดตัดบทบอกแล้วลุกขึ้นหมายจะออกไปจากถังน้ำ
ร่างเล็กงดงามเปลือยเปล่าปรากฏขึ้นตรงหน้า สายตาพระยาถลึงตาจับจดกวาดสำรวจร่างเล็กเปลือยงมานั้นในทันทีทันใด
องคชาตขนาใหญ่ใต้น้ำสั่นระริกแลแข็งขืน
กูเกรงนัก ว่าหากกูทำสวาทกับมันตอนนี้มันจักมีกิริยาเปลี่ยนไป แต่กูทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วหนา กูกระสันอยากนัก อยากกระทำสวาทกับมันอย่างเปิดเผย แลเย่อมันที่ไหนเวลานานเท่าใดก็ย่อมได้ เยี่ยงไรเสีย ภายภาคหน้าต่อจากนี้ กูก็ต้องเปิดเผยแก่มันเข้าสักวัน พระยาหมื่นทิศตัดสินใจบางอย่างได้ในทันที
"เจ้าแก้ว"เสียงทุ้มเรียกให้คนที่กำลังจะใส่เสื้อผ้าหยุดกิจกรรม
"ขอรับ?"เหมือนแก้วหันมาทำหน้าฉงน
"เป็นเมียกูเถิดหนา"
"ขอรับ? พี่พูดกระไรน่ะขอรับ"เหมือนแก้วถามหน้างงพรางมองจ้องไปยังสีหน้าจริงจังของคนพี่ ที่มองจ้องตอบมาด้วยสายตามั่นคงแลนิ่งขรึมจนน่าหวั่นเกรง
"หยอกฉันเล่นหรือ ฉ ฉันเป็นชายหนา แลเป็นน้องพี่ด้วย"เหมือนแก้วว่ากุกกักด้วยเริ่มรู้สึกกลัวคนพี่ขึ้นมาแปลกๆ
"มึงจักมาเป็นน้องได้เช่นไร กูคิดกับมึงเยี่ยงบุรุษคิดกับสตรี กูอยากเล่นสวาทกับมึง"พระยาหมื่นทิศพูดด้วยเสียงดังฟังฉะฉาน
ตากลมเบิกตากว้างเมื่อได้ฟังคำพี่ เหมือนแก้วได้แต่ยืนนิ่งอึนอยู่อย่างนั้นคล้ายว่าในหัวจักหยุดทำงานเพียงครู่
พระยาหมื่นทิศลุกขึ้นจากถังไม้ แลก้าวอาดๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้ามาประชิดตัวคนน้องแล้ว ชายหนุ่มไม่รอคำตอบใดจากคนตรงหน้า ร่างสูงก็โน้มตัวลงมา ประทับริมฝีปากหยักได้รูปประกบจูบลงบนริมฝีปากอิ่มของเหมือนแก้วในทันที
- ผู้เขียน
