“เป็นกระไร” พระยาหมื่นทิศถามเหมือนแก้วที่อิดออดไม่ยอมลุกจากที่นั่งเสียที
“จุกขอรับ ฉันเดินไม่ไหว” เด็กหนุ่มบอก
“กลางตลาด มึงคงไม่หมายให้กูอุ้ม” พระยาว่ากอดอกมองคนน้องดุๆ
“จะบ้าหรือ ฉันก็มียางอายหนา คนเขาได้พูดกันซีว่าประหลาดคนแท้”
“นึกว่าไม่รู้อาย”
“บ่นจริง เช่นไรก็ไปหาล้อมาลากฉันเสียซี”
“ตัวก็นิดเดียว กินอย่างกับวันพรุ่งจักแล้ง ประเดี๋ยวได้เหมือนพราหมณ์ท้องแตก” พระยาว่าส่ายหน้าแล้วเข้ามาพยุงคนน้องให้ลุกขึ้น
“แต่ฉันเดินไม่ไหว” เหมือนแก้วว่าลากเสียงบอกให้รู้ว่าเหนื่อย
“ค่อยเดินไป ประเดี๋ยวก็ถึงรถแล้ว” พระยาว่าปลอบทั้งหิ้วคนน้องจนเกือบตัวลอย เหมือนแก้วจึงไม่ใคร่ต้องลำบากนัก ดังว่าแค่ขยับขาทำทีว่าเดินในบางครา แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกจุกเสียดไปหมด
“โอ๊ยยย จักไม่กินมากมายเยี่ยงนี้อีกแล้ว โอ๊ยๆ” ร่างเล็กถูกประคองเดินไปทั้งบ่นไปตลอดทาง
หลังจากเที่ยวตลาดเป็นเพลาพอสมควรแล้ว พระยาหมื่นทิศก็พา
