ตอนที่ 4...
1413 คำ
[คุณพอจะมีเวลาสักสอง สาม ชั่วโมงไหมครับ]
“หะ?” ริตาคิดถึงข้อความเชิญชวนขายตรงทางอินเตอร์เน็ต
[อย่าคิดว่าผมจะชวนไปขายตรงนะ ฮ่าๆ]
[รอผมอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม ผมซ้อมเสร็จแล้ว ไปทานข้าวกันนะ]
ริตาหยิบปากกามาเขียนตอบเขา
[ฉันต้องกลับไปทำงานต่อค่ะ ไว้โอกาสหน้านะคะ ขอโทษด้วยค่ะ]
“ฝากคืนให้เจค็อบด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” เธอยื่นมันคืนให้เจ้าหน้าที่ก่อนที่เขาจะวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
“ไปค่ะพี่จอห์น กลับไปเลือกรูปและทำข่าวกันต่อ”
“จะได้เป็นแฟนนักบาสแล้วเหรอเนี่ยน้องพี่”
“ไม่ใช่ค่ะ พี่จอห์นอย่ามั่วสิ”
“เฮ้ย มั่วอะไร เค้าพูดกันทั้งวงการว่าเมื่อวานเค้ายอมให้หนูสัมภาษณ์เพราะว่าชอบหนู แถมวันนี้ยังหยอดคำหวานกันอีก พี่ถ่ายรูปตอนหนูเขินไว้ด้วยนะ ดูดิ” จอห์นเปิดรูปในกล้องให้เธอดู ริตามองรูปตัวเองอย่างเขินอาย เพราะเธอในรูปนั้นมันแสดงออกมาชัดเจนจนปฏิเสธไม่ได้
“แล้วดูนี่ดิ ดูเจค็อบดิ ปกติพี่ไม่เคยเห็นเค้าเป็นแบบนี้เลย ให้สัมภาษณ์ทีไร ตาลอยมองผนังห้องทุกที” เขาเปิดรูปเจค็อบให้เธอดูอีกสองสามรูป ซึ่งเป็นรูปที่เขาอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ดูรูปนี้ดิ โคตรเท่” จอห์นเปิดรูปสุดท้ายให้น้องสาวผู้ร่วมงานดู เป็นภาพที่เธอกำลังก้มหน้าจดคำตอบต่างๆ และมีเจค็อบแอบมองเธออยู่ ทั้งสายตาและรอยยิ้มของเขา ทำให้เธอหน้าแดงจนถึงใบหู
“พี่จอห์น ไหนๆ เราก็ทำงานมาด้วยกันตั้งหลายปี ริตาขออะไรสักสองอย่างได้ไหมคะ”
“ได้ดิ ว่ามาเลย”
“พี่จอห์นอย่าบอกใครเรื่องวันนี้นะ”
“ฮ่าๆ ได้สิ แล้วอีกเรื่องล่ะ”
“ส่งรูปพวกนี้ให้หนูหน่อยนะคะ” ริตาเขย่าแขนออดอ้อน
“โถ... เอาแล้วเว้ย ปิ๊งกันจริงๆ ด้วยเว้ย”
“จุ๊ๆ เบาๆ ดิพี่”
“โทษทีๆ ฮ่าๆ เดี๋ยวพี่ส่งให้” เขาตบปากรั[คำ ก่อนจะนั่งรถกลับไปทำงานพร้อมกับริตาจนเสร็จเรียบร้อย
“ถึงพี่ไม่พูด แต่เดี๋ยวก็คงมีคนรู้แหละ เจค็อบดังจะตายไป” เขาบอกเมื่อส่งรูปให้ริตาเสร็จ
“พี่จอห์นก็เวอร์ หนูยังไม่ได้ถึงขั้นนั้นนะคะ เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวเอง”
“จะคอยดูเว้ย พี่กลับบ้านละ” จอห์นเดินแยกออกไป ส่วนริตาก็นั่งอมยิ้มและเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้านบ้าง
“เฮ้ย!” ริตาร้องสะดุ้ง เมื่ออยู่ดีๆ แฟ้มงานในมือของเธอก็ถูกแย่งไป
“หวัดดีครับ” และยังไม่ทันที่เธอจะหันไปมองว่าเป็นใคร เขาคนนั้นก็ปรากฏตัว
“เจค็อบ!”
“ใช่ ผมเอง” เขายิ้มแป้นให้เธอ
“มาได้ไง”
“ขับรถมา” เขาชี้ไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นของเธอ
“มาทำไมอ่ะ”
“วันนี้ผมซ้อมเสร็จแล้ว อยากกินข้าวเย็นกับคุณ ก็เลยมาดักรอ ตอนแรกผมจะหาคุณที่ทำงาน แต่เปลี่ยนใจมารอที่นี่ดีกว่า ผมจำได้ว่าเมื่อคืนคุณบอกว่า คุณต้องเร่งทำธีสิส”
“ซึ่งนั่นก็แปลว่า ฉันจะไม่ไปกินข้าวเย็นกับคุณ”
“ผมก็ไม่ได้บอกให้คุณออกไปกินข้าวเย็นกับผมสักหน่อย”
“รู้ว่าฉันไปไม่ได้ แล้วมาทำไม”
“ก็มากินข้าวเย็นกับคุณไง”
“หะ!”
“ก็ไม่เห็นต้องออกไปกินข้างนอกนิ ก็สั่งอะไรมากินก็ได้ หรือคุณอยากกินอะไรล่ะ ผมเป็นพ่อครัวให้เอง ซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ผมเดินไปซื้อให้ได้ คุณแค่บอกเมนูมา แล้วคุณก็ทำงานของคุณไป ผมจัดการให้คุณเอง”
“ไม่เป็นไร ฉันชอบทำงานเงียบๆ อยากอยู่คนเดียว ขอแฟ้มฉันคืนด้วย”
“ผมไม่ได้จะเปิดคอนเสิร์ตในบ้านคุณสักหน่อย ให้ผมกินข้าวเย็นกับคุณเถอะนะริตา”
“ไม่ เอาแฟ้มฉันคืนมา”
“ทำไมคุณเล่นตัวจังเนี่ยริตา ผมต้องอ้อนคุณอีกนานไหม”
“คุณก็เลิกตื๊อฉันสักทีสิ”
“ทำไมล่ะ ก็ผมจะกินข้าวกับคุณ”
“ก็ฉันไม่ให้กิน เจ้าของบ้านเค้าไม่อนุญาต ยังจะดื้ออีก”
“ผมจะกินข้าวที่นี่ กินข้าวเย็นอิ่มแล้วผมก็จะกินเจ้าของบ้านด้วย”
“ฉันไม่ให้คุณกิน ทั้งข้าว ทั้งฉัน หิวก็ไปกินที่อื่น เอาแฟ้มมา ฉันเสียเวลานะ” เธอเขย่งเท้าสูงขึ้น เพื่อแย่งแฟ้มงานที่ถูกชูสูงขึ้นในมือของเขา
“ผมจะกิน”
“ฉันไม่ให้กิน”
“งั้นคุณกินผม ผมจะนอนนิ่งๆ ผมไม่กินคุณ”
“ไอ้ทุเรศ”
“ด่าไปเถอะ ชีวิตนี้ผมโดนคนด่ามาเยอะแล้ว ผมไม่สะทกสะท้านหรอกนะ” เขาต่อปากต่อคำเพื่อเรียกร้องความสนใจ ก่อนจะแย่งกระเป๋าในมือเธอมา
“เฮ้ย เอากระเป๋าฉันมา”
“เจอละ เข้าบ้าน” เจค็อบชูพวงกุญแจบ้านของเธอ และเดินไปเปิดประตู
“ยินดีต้อนรับครับ” เขาผายมือให้เธอเข้าไปก่อน ริตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะชี้นิ้วออกคำสั่งกับเขา
“ห้ามรื้อของ ห้ามแตะต้องอะไรก่อนที่ฉันจะอนุญาต ห้ามส่งเสียงดังน่ารำคาญ แล้วก็ห้ามลวนลามฉัน เข้าใจไหม”
“เข้าใจมั้ง” เจค็อบยิ้มกวนๆ ก่อนจะถอดรองเท้าวางไว้ในชั้น อย่างที่เธอทำเมื่อครู่ ริตามองเขาและแอบชื่นชมที่เขารู้จักสังเกตและวางของไว้ถูกที่ถูกทาง โดยที่เธอไม่ต้องบอก
“ไม่เห็นต้องกลัวผมขนาดนั้นเลย เมื่อตอนบ่ายคุณยังเขินผมอยู่เลย ดูก็รู้ว่าคุณก็มีใจให้ผม”
“ฉันไม่ได้มีใจให้คุณ ฉันก็แค่กำลังตื่นเต้นกับคุณก็แค่นั้น”
“ตื่นเต้นกับผม? หมายความว่ายังไง”
“ก็ฉันเพิ่งรู้จักคุณไง ฉันก็แค่อยากรู้จักคุณก็เท่านั้น ไม่ได้แปลว่าฉันมีใจให้คุณสักหน่อย”
“อ้าว แล้วถ้าคุณไม่ได้มีใจให้ผมสักนิด หรือสักเสี้ยวนึง คุณจะอยากรู้จักผมทำไมอ่ะ ผมก็เพิ่งรู้จักคุณ แล้วผมก็มีใจให้คุณ ผมอยากรู้จักคุณให้มากขึ้น ผมก็เลยพาตัวเองมาอยู่ในบ้านคุณนี่ไงริตา”
“พูดจาซับซ้อน หลบ ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
“เถียงไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องนะคุณนักข่าว” เจค็อบตะโกนตามหลัง พร้อมกับเดินสำรวจอพาร์ทเม้นของเธอไปเรื่อยๆ ห้องรับแขกของเธอไม่มีอะไรมาก นอกจากโซฟาตัวใหญ่ และโทรทัศน์ขนาดพอดี ที่คงไม่ค่อยได้เปิดใช้งาน และดูจากข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ตรงนี้ เธอคงใช้เป็นที่ทำงานของเธอด้วย เขาเดินตรงไปยังเครื่องเล่นเพลง พร้อมกับเปิดดูว่า เจ้าของบ้านกำลังฟังเพลงของใคร และก็พอใจไม่น้อยที่แผ่นซีดีของเธอบ่งบอกรสนิยมในการฟังเพลงที่คล้ายคลึงกับเขาพอสมควร จากแผ่นซีดีและดีวีดีหนังที่วางอยู่บนฉันเกือบกว่าร้อยแผ่น เจ็ดสิบเปอเซ็นต์บทชั้นวางนั้น เจค็อบก็มีไว้ในครอบครองเช่นกัน เขาเดินผ่านไปเรื่อยๆ เพื่อสำรวจส่วนครัวที่เชื่อมต่อกันว่าในตู้เย็นของเธอมีอะไรอยู่บ้าง แต่ก็พบกับความว่างเปล่าของวัตดุดิบประกอบอาหาร จะมีก็แต่ข้าวกล่องแช่แข็งในช่องฟรีซ น้ำผลไม้ และน้ำเปล่าเท่านั้น
“ฉันบอกว่าห้ามแตะต้องอะไรก่อนที่ฉันจะอนุญาต ลืมเหรอ” เจ้าของบ้านเดินลงมาพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไป เธอเปลี่ยนกางเกงยีนส์รัดรูปออก และสวมใส่กางเกงขายาวผ้านุ่มสบาย
“คุณสายตายาวเหรอ” เจค็อบถามเมื่อเห็นเธอใส่แว่น
“สั้น! ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ” ริตามองค้อน
“เมื่อก่อนผมก็สายตาสั้นนะ มีช่วงนึงที่ผมต้องใส่คอนแท็กเลนส์ลงแข่ง แต่มันก็สร้างปัญหาบ่อยๆ ผมเลยต้องไปทำเลสิคช่วงปิดฤดูกาล”
“ใครถาม?”
“หัวใจคุณมั้ง”
“น้ำเน่า” ริตานั่งลงกับพรม ก่อนจะพิงโซฟา และเปิดคอมพิวเตอร์ เธอมองงานบนโต๊ะ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
- ผู้เขียน
