หัวใจหลงไฟรัก

ตอนที่ห้า นางฟ้าปะทะกับซาตาน 2

ร้านเพชร เดอ ลาครูเซ่ด์ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจที่สำคัญของฝั่งฮ่องกง แม้ว่าไม่ได้อยู่ในถนนที่เป็นแหล่งชอปปิงแต่ก็ถือว่าเป็นทำเลทอง และมีฮวงจุ้ยดีมากอีกที่หนึ่งทั้งด้านการก่อสร้างและสถานที่ตั้ง นั่นอาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ร้านมีลูกค้ามากมาย และมันก็เป็นผลพลอยได้ให้พนักงานได้ทั้งเงินเดือนได้ทั้งโบนัสเป็นเงินก้อนใหญ่ รวมทั้งพราวตะวันเองด้วย นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้พราวตะวันตัดใจจากที่นี่ไม่ลง ทั้งที่อยากกลับไปดูแลมารดาที่เมืองไทยใจแทบขาด

พราวตะวันบริการลูกค้าทั้งวันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ร่างบอบบางอรชรเดินไปเดินมาในร้านจนเป็นที่ชินตาของคนทั่วไป แม้ว่าบางครั้งเหงื่อจะเริ่มซึมที่ขมับจากการเดินเหินมากไป แต่ใบหน้างดงามนั้นก็มีรอยยิ้มให้กับลูกค้าเสมอ แน่นอนว่าเธอเป็นอีกหนึ่งสเน่ห์ของเดอ ลา ครูเซด์ ฮ่องกง

“นี่เธอ ลูกค้าประจำของเธอมาแล้ว” หมิง ลี่เฟยเดินมาสะกิดพราวตะวันแล้วบุ้ยหน้าไปยังทางเข้าร้าน พราวตะวันมองตามก็เห็นร่างสูงของคนที่คุ้นตาเดินเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม เขาเดินเข้ามาพร้อมด้วยดอกไม้ช่อใหญ่อย่างเช่นทุกวันที่มา

“เธอไปต้อนรับเขาสิ เอาดอกไม้มาให้เธอเก้อสามวันแล้วนะนั่น ถ้าเธอหยุดงานสี่วันฉันคงได้รับดอกไม้แทนเป็นช่อที่สี่แล้ว” อาหมิงแซว แต่พราวตะวันกลับหันไปมองคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเลศนัยน์

เธอจะรู้อะไรล่ะอาหมิงเอ๊ย จริงๆ แล้วแพททริกคงอยากให้เธอหยุดงานมากกว่าสามวันแน่ๆ ถ้าเขาภาวนาแล้วได้ผล

“ถึงฉันอยู่ เธอก็ได้ดอกไม้ช่อนั้นอยู่ดีนี่นา” พราวตะวันบอกก่อนจะแยกตัวออกจากเพื่อนไปแล้วไปต้อนรับแพทริกหนุ่มชาวอเมริกันผู้เป็นเจ้าของอาคารสูงกว่าสามสิบชั้นที่อยู่ข้างๆ ร้านเดอลาครูเซ่ด์ เขาไม่ได้สนใจเครื่องเพชรในร้านเท่าไหร่ แต่ว่าแทบทุกครั้งที่เขาเข้ามาเขาก็มักได้สินค้าจากทางร้านติดไม้ติดมือไปเพื่อไม่ให้น่าเกลียด เพราะว่าเขามาแต่ละครั้งเขาต้องรั้งตัวพราวตะวันไว้คุยอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ

หมิงลี่เฟยเคยแซวว่าเขาบ้าที่ยอมซื้อเพชรทุกวันเพื่อที่จะได้มาคุยกับพราวตะวันเท่านั้น คงจะมีเงินมากเหลือกินเหลือใช้ถึงได้เอามาหว่านเล่น เพื่อนสาวคนสนิทของพราวตะวันยังบอกอีกว่าอย่าให้พราวตะวันได้หลงเชื่อคารมพ่อคนหล่อแต่หน้าหม้อคนนี้เด็ดขาด ดังนั้นดอกไม้ที่แพทริกให้ทุกวันจึงตกเป็นของหมิงลี่เฟยเพราะพราวตะวันบอกว่าไม่อยากรับน้ำใจจากแพทริกเลยให้เพื่อนเป็นคนรับแทน

แม้ทุกคนจะเข้าใจว่าเขายอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อเฝ้าตามจีบพราวตะวัน แต่มีเพียงแค่พราวตะวันเท่านั้นที่รู้ว่ามันมีอะไรมากมายกว่านั้น และเธอก็บอกใครไม่ได้เสียด้วยสิ

“สวัสดีแพทริก เป็นยังไงบ้างกับสามวันที่ผ่านมา ฉันไม่อยู่ได้ยินข่าวว่าคุณยังเอาดอกไม้มาให้เหรอคะ”

“แน่นอน เพื่อนคุณคงเล่าให้ฟังแล้วสิ เธอน่ะด่าผมทุกวันนะว่ารู้ทั้งรู้ว่าคุณไม่มาแล้วยังจะเอาดอกไม้มาให้”

“แล้วคุณบอกอาหมิงว่าไงคะ”

“ก็บอกว่ามันเป็นความเคยชินของผม เป็นสิ่งที่ผมไม่ทำแล้วจะนอนไม่หลับ ดังนั้นให้อาหมิงช่วยรับดอกไม้นี้ไว้แทนโยโกะได้หรือเปล่า เธอก็รับดอกไม้จากผมนะ แล้วก็บอกอีกว่า อย่ามายุ่งกับโยโกะอีกเลยเพราะโยโกะไม่มีทางชอบผมหรอก ดอกไม้ที่ให้ทุกวันโยโกะก็ทิ้งให้เธอเป็นคนเก็บให้ผมตัดใจจากโยโกะซะ” แพทริกเล่ากลั้วหัวเราะ พราวตะวันเองก็หัวเราะคิกผสมโรงไปด้วย ทั้งสองหันไปมองหมิงลี่เฟยที่ยืนทำหน้าตึงๆ อยู่อีกมุมของร้านเพราะเจ้าตัวรู้ว่าเขาและเธอต้องนินทาอยู่แน่ๆ

“เดี๋ยวนี้กล้าพูดกล้าจามากขึ้นนะแพทริก” พราวตะวันแซว

“ไม่รู้เหมือนกัน พอคุณไม่อยู ผมกล้าขึ้นมากเลย”

“ฉันว่าแล้วเชียวว่าคุณคงไม่อยากให้ฉันอยู่นักหรอก”

“ล้อเล่นน่า อย่างน้อยการที่มีคุณอยู่ก็ช่วยอะไรผมได้หลายอย่างแหล่ะ แล้ววันนี้ตกลงได้หรือยังว่าชิ้นไหน” เขากวาดตามองเพชรที่ออกคอลเลคชันใหม่มา ผู้ชายอย่างเขาไม่ใช่คนที่ชอบเพชรเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่ออกคอลเลคชันใหม่มาเขามักจะซื้อเก็บเข้าตู้เซฟไว้เสมอ เหตุผลที่ซื้อนั้นมีแค่เขาและพราวตะวันเท่านั้นที่รู้

“ชิ้นนี้ค่ะ” พราวตะวันหยิบสร้อยคอและแหวนเพชรที่ทำจากเพชรเบลเยี่ยมคัดเกรดฝีมือการออกแบบของดีไซเนอร์ชาวไทยมาให้เขาได้ชม ลวดลายของสร้อยงดงามอ่อนช้อยผสมความเป็นไทยอย่างเห็นได้ชัดเจน แม้แต่ที่กล่องใส่ยังเป็นลงลายกนกสีทองที่ดีไซเนอร์คนที่ออกแบบสร้อยออกแบบให้ด้วย

แพทริกเลือกซื้อโดยที่ไม่ได้ถามแม้แต่ราคา เพราะเงินเขามากมายมหาศาลจนไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้อะไรอยู่แล้ว การที่ซื้อข้าวของพวกนี้ดีกว่าการที่เขาจะเอาไปกินเหล้าเคล้านารีให้ไร้ประโยชน์ เขาจึงไม่ค่อยคิดมากเท่าไหร่เวลาซื้อ เมื่อได้ของและเซ็นใบเสร็จจากการรูดบัตรเครดิตแล้วเขาก็รั้งตัวพราวตะวันไว้คุยกันต่อ ทั้งสองเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้แก่กันและกันฟังอย่างสนุกสนาน และแน่นอนทุกคนในร้านชินกับภาพนี้แล้ว และคิดว่าพราวตะวันและแพทริกคงลงเอยกันในไม่ช้า เพราะฝ่ายชายขยันมาจีบพราวตะวันเหลือเกิน