ตอนที่6 คิดถึง
1541 คำ
คิดถึง
หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นจาร์กัวก็ไม่ได้เจอโยเยอีกเลยจนเวลาผ่านมาเกือบสามอาทิตย์แล้ว เธอหายไปตั้งแต่เช้าโดยไม่ได้บอกลาเขาด้วยซ้ำ
“ทำไมช่วงนี้มึงนัดมากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยบ่อยจังวะ”
นาวินถามจาร์กัวด้วยความสงสัยเนื่องจากช่วงนี้จาร์กัวชวนเขามากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยแทบทุกวัน ทั้งที่เมื่อก่อนพวกเขามากันเดือนละครั้ง สองครั้งเท่านั้นเอง
“อยากกินอะไรร้อน ๆ”
“อากาศร้อนจะตายห่า เสือกอยากกินอะไรร้อน ๆ อีกนะมึง”
จาร์กัวไม่ตอบแต่หันไปมองรอบร้านแทน วันนี้ร้านเฮียเด่นชัยยังมีลูกค้าเยอะเหมือนเดิม แต่กลับไม่มีวี่แววของสาวน้อยตัวเล็กเจ้าของรอยยิ้มแสนน่ารักนั่นเลย
ตลอดสามอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกัน ใบหน้า รอยยิ้มน่ารักและเสียงหัวเราะสดใสของเธอมักจะรบกวนจิตใจจาร์กัวอยู่เสมอ เขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“แน่ะ หรือว่าที่มาบ่อยเพราะอยากเจอใครรึเปล่า”
นาวินเอ่ยแซวแต่แล้วก็ต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเพื่อนรักมองมาด้วยสายตาน่ากลัว
ถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่จาร์กัวก็ไม่ใช่คนที่ควรจะเล่นด้วยเลย จาร์กัวเป็นคนดี รักเพื่อนแต่หมัดหนักอย่าบอกใคร ฉะนั้นไม่คุ้มกันเลยที่จะไปหาเรื่องจาร์กัว
"มึงจำน้องน่ารักคนนั้นที่เราเจอที่ร้านนี้ได้ปะ"
จาร์กัวเงยหน้าขึ้นมองนาวินทันที สายตาที่ส่งมาเหมือนกำลังแผ่รังสีบางอย่างจนนาวินเริ่มรู้สึกเสียวสันหลัง
"มึงคงจำไม่ได้ และไม่อยากฟังอะเนอะ"
"จะพูดอะไรก็พูดมา"
นาวินเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าเพื่อนจะอยากฟัง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ถามต่อ เลือกที่จะเล่าเรื่องที่รู้มาให้จาร์กัวฟังเลย
"น้องน่ารักของกูคนนั้น"
ปึง!
จาร์กัววางตะเกียบลงบนโต๊ะเสียงดังจนนาวินสะดุ้ง นาวินมองเพื่อนพลางกะพริบตาปริบ ๆ
ถามออกไปด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ
"มึงเป็นไรวะ"
"เปล่า พูดต่อเลย"
"มึงโอเคแน่นะ"
นาวินถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง หรือเพื่อนจะไม่ถูกใจรสชาติก๋วยเตี๋ยววันนี้แต่เขากินแล้ว
มันก็อร่อยเหมือนทุก ๆ วันนี่นา
"อือ"
"โอเค ๆ กูเล่าต่อนะ น้องคนนั้นชื่อโยเย เป็นลีดมหาวิทยาลัย เรียน การบินปีสอง ฮอตสุด ๆ แต่ได้ข่าวว่ายังโสด"
จาร์กัวกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินข้อมูลที่พึงพอใจ นาวินมองหน้าเพื่อนแล้วยิ่งงงหนัก ที่อยู่ ๆ เพื่อนก็ยิ้มออกมาทั้งที่ปกติแล้วไม่เห็นเคยจะยิ้ม
"มึงยิ้มไรวะ"
"เปล่า ก็แค่คิดว่าอร่อยดี"
"นี่มึงหมายถึงก๋วยเตี๋ยวใช่ไหมที่อร่อย"
แค่ก แค่ก
คำถามของนาวินทำเอาจาร์กัวถึงกับสำลัก เขารีบหยิบน้ำมาดื่มตามก่อนจะหันไปโวยใส่เพื่อนกลบเกลื่อนความคิดของตัวเอง
"ก็ต้องก๋วยเตี๋ยวสิวะ มึงหาเรื่องกูรึไง"
"อะไรของมึงวะ กูก็แค่ถาม"
นาวินเกาหัว วันนี้เขาไม่เข้าใจอาการของเพื่อนสนิทเขาคนนี้เอาเสียเลย
เขาเลยเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเล่าเรื่องของโยเยต่อ
"แต่เรื่องที่น่าสนใจ น้องโยเยเนี่ยมีพี่ชายเป็นมาเฟียใหญ่ คุมธุรกิจอยู่หลายอย่าง พูดง่าย ๆ คือน้องเขาเป็นน้องสาวมาเฟีย!"
สีหน้านาวินแลดูตื่นเต้นและตกใจกับข้อมูลที่ได้รับมา ต่างจากจาร์กัวที่ยังคงมีใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม
"กูว่าไอ้พวกชายขุดดำวันนั้นที่มาอุ้มน้องโยเยคงเป็นศัตรูของพี่ชายเขาแน่เลย"
จาร์กัวไม่ได้ตอบหรือแสดงความคิดเห็นอะไรแต่เขาก็คิดเหมือนกับนาวิน เขายังพวกชายชุดดำที่ต่อสู้กับเขาวันนั้นได้
ฝีมือของพวกมันเหมือนคนที่ได้รับการฝึกฝนมา ไม่ใช่พวกนักเลงทั่วไป
"มึงว่าพี่ชายของน้องโยเยจะดุรึเปล่าวะ"
"ทำไม"
"ก็ถ้ากูจีบน้องเขา พี่เขาจะสั่งคนมายิงกูรึเปล่า"
"..."
ใบหน้าหล่อนิ่งเรียบ ไม่ได้ตอบเพื่อนเพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนแค่พูดเล่น
พี่ชายเป็นมาเฟียอย่างนั้นเหรอ ก็แค่มาเฟียไม่เท่าไรหรอกมั้ง จาร์กัวคิดในใจ
"เออเดี๋ยวกินข้าวเสร็จกูไปรับน้องกิ๊ฟนะ น้องเขาซ้อมลีดเสร็จประมาณสองทุ่ม กูว่าจะไปนั่งรอในมหาวิทยาลัยเลย"
จาร์กัวไม่ได้สนใจน้องกิ๊ฟอะไรนั่นแต่เขาสนใจสถานที่ที่เพื่อนจะไปรอรับเธอมากกว่า ซ้อมลีดในมหาวิทยาลัยอย่างนั้นเหรอ
ฟังดูน่าสนใจดีนะ
สองหนุ่มต่างขับรถของตัวเองมาจอดรถด้านล่างตึกเรียน นาวินยังคงแปลกใจที่เพื่อนตามตัวเองมาด้วยแต่ไม่ได้คาดคั้นอะไร
รีบเดินไปหาน้องกิ๊ฟ สาวหมวยเอ็กซ์ที่กำลังคุยอยู่ตอนนี้
"พี่นาวินมาช้าเร็วจังเลยนะคะ"
"ก็พี่คิดถึงน้องกิ๊ฟนี่นา"
"แหม ทำมาปากหวาน"
กิ๊ฟตีไหล่นาวินแก้เขิน เธอแอบลอบมองจาร์กัวแต่ไม่กล้าทักเพราะถึงอีกฝ่ายจะหล่อมากแค่ไหนแต่ใบหน้าเรียบนิ่งและท่าทางของเขาก็ดูน่ากลัวมากเช่นกัน
"พี่นาวินกับเอ่อ พี่จาร์กัวไปนั่งรอตรงนั้นก่อนไหมคะ"
ทั้งสามคนพากันเดินมานั่งบริเวณโต๊ะบริเวณข้างสนาม เป็นจังหวะเดียวกับที่รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหากิ๊ฟพอดี
"กิ๊ฟเดี๋ยวเต้นตำแหน่งโยเยนะ"
"อ้าว แล้วโยเยล่ะคะ"
"โยเยเป็นลมในห้องน้ำเมื่อ..."
พรึบ
รุ่นพี่คนนั้นไม่ทันพูดจบ จาร์กัวก็ลุกพรวดพราดออกไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน
ทุกคนต่างมองตามหลังจาร์กัวด้วยความไม่เข้าใจ นาวินมองเพื่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา
เขาว่าเขาพอจะรู้แล้วแหละว่าอาการแปลก ๆ ของเพื่อนเกิดจากอะไร คำตอบน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเพียงแค่เจ้าตัวปากแข็งเท่านั้นเอง
จาร์กัววิ่งมายังห้องน้ำหลังตึกโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่หน้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ สวัสดีค่ะพี่จาร์กัว"
บีมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้างง ๆ ไม่คิดว่าเธอจาร์กัวที่นี่แต่สิ่งที่จาร์กัวถามออกมายิ่งทำให้หญิงสาวงงหนักยิ่งกว่าเดิม
"โยเยอยู่ไหน!?"
โยเยเอนหลังนอนบนเบาะภายในรถตู้สีดำด้านมีสติกเกอร์ทวิตตี้สีเหลืองอยู่ตรงประตูของเธอด้วยความเหนื่อยล้า เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอถูกศัตรูของพี่ชายตัวเองจับตัวไป
เธอโดนขังอยู่ในบ้านร้างเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน โชคดีที่พวกมันยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอ นอกจากขังเธอไว้เพื่อรอต่อรองกับพี่ชายของเธอเท่านั้น
บอดีการ์ดของเธอบาดเจ็บไปสี่ห้าคน ส่วนร่างกายของเธอนั้นก็ยังคงอ่อนเพลียทำให้ช่วงนี้เธอมีอาการหน้ามืดและเป็นลมบ่อย
"คิตตี้ โยอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียเด่นชัยอะ"
เสียงเล็กดังขึ้นจากเบาะด้านหลัง คิตตี้ หรือ คิต เป็นบอดีการ์ดของโยเยซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่
"ได้ครับคุณหนู"
คิตตี้ขับรถไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียเด่นชัย ก่อนจะลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้คุณหนูของเขาโดยโยเยนอนรออยู่ในรถกับบอดีการ์ดอีกคน เธออยากลงไปเองอยู่หรอกแต่สภาพตอนนี้ไม่ไหวจริง ๆ
จาร์กัวรีบขับรถมายังร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียเด่นชัยเนื่องจากบีมบอกว่าโยเยน่าจะแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวก่อนเพราะเธอบ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยวมาทั้งวัน
เขาหาที่จอดรถอยู่นานจนกระทั่งมีรถตู้สีดำด้าน มีสติกเกอร์รูปทวิตตี้ อยู่ตรงประตูคันหนึ่งขับออกไป เขาจึงได้เข้าไปจอดแทน จังหวะที่รถตู้คันสีดำขับออกไป จาร์กัวรู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าและรอยยิ้มของคนตัวเล็กที่คอยหลอกหลอนเขามาหลายอาทิตย์ แต่เมื่อหันกลับไปมองรถตู้คันนั้นขับออกไปเสียแล้ว
"คงไม่ใช่หรอกมั้ง"
จาร์กัวเลิกสนใจรถตู้คันนั้น แล้วรีบจอดรถลงไปยังร้านเฮียเด่นชัยแต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวังเนื่องจากเฮียเด่นชัยกำลังปิดร้านเนื่องจากเพิ่งมีคนมาเหมาที่เหลือทั้งหมดไป
เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งเดินกลับมายังรถจาร์กัวของตัวเอง เขายืนพิงประตูรถพร้อมทั้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"เธอทำอะไรกับฉันนะโยเย"
"..."
"ฉันถึงสลัดหน้าเธอออกจากหัวไม่ได้เลย"
- ผู้เขียน
