สายฝนสาดเทลงมาบนพื้นดินจนได้กลิ่นไอดินอ่อนๆลอยขึ้นมาแตะจมูก ร่างบางของหญิงสาวพลัดถิ่นนั่งทอดสายตาตรงระเบียงบ้านอย่างเหม่อลอย สองแขนเรียวเล็กนั่งกอดเข่าฟังเสียงสายฝนที่สาดเทลงมาเป็นเพื่อนอย่างเหงาใจ
กี่วันแล้วหนอที่เธอมาอยู่ลำพังบนเรือนเล็กหลังนี้มีแค่นายดินที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้บอกเรื่องเธอกับใครคอยส่งข้าวส่งน้ำมาให้สามมื้อเช้าเที่ยงเย็น เท่านั้น
ใบหน้าหวานที่เคยเปล่งปลั่งดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด โซ่ตรวนที่พันธนาการเริ่มเสียดสีกับข้อเท้าจนรอยถลอกมีเลือดซึมออกมา มัฑนานั่งอยู่แบบนี้ทุกวันรอคอยคนใจร้ายที่แวะเวียนมาตักตวงความสุขบนเรือนร่างของเธอแล้วจะกลับไปในตอนเช้ามืดแทบทุกคืนจนรู้สึกชินชา
เรือนไม้ยกพื้นทรงเตี้ย ล้อมรอบไปด้วยพืชพรรณ ผักสวนครัว และผลไม้นานาชนิด ดูร่มรื่นจนอดคิดถึงบ้านไม่ได้ น้ำตาใสๆที่เคยไหลออกมาแทบเป็นสายเลือดแห้งเหือดหายไปจนหมดสิ้นเหลือไว้แต่ร่องรอยบนนัยน์ตาคู่เศร้าที่แดง
