EP 7
1187 คำ
ไรยาย้ำคำนี้ แล้วมองหน้าเขา ยิ้มเย้ยเขา แม้ในใจจะเจ็บ
“ที่อะไร”
หรัญญ์จ้องหน้าสวยๆ กำลังยิ้มแปลกๆ ให้
“ที่แต่งงานกับฉัน แล้วแยกห้องนอนไงคะ ฉันจะได้ไม่เปลืองตัว”
“เอากับผัวเก่ามาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ยังกล้าใช้คำว่าเปลืองตัวอยู่เหรอ”
“ถ้าคุณพูดให้ฉันได้ยินตั้งแต่วันนั้น เราคงไม่ได้มายืนคุยกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ มันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ สรุปว่าเราต่างคนต่างอยู่ ถึงเวลาก็หย่าแล้วกัน ขอตัวนอนนะคะ เหนื่อย”
ไรยาส่งท่าทีไม่อินังขังขอบกับเสียงห้วนๆ ใส่ แล้วปิดประตู ล็อกทันที แต่พอได้อยู่คนเดียว ก็พ่นลมออกมา
“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันนะ”
น้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว นึกว่าจะพ้นวิกฤตชีวิตแล้ว ดันมาเจออะไรที่เหมือนจะร้ายแรงและหนักกว่าอีก
“ถ้าอ่อนแอก็แพ้ไปนะไรยา ผ่านอะไรต่อมิอะไรมาได้มากมาย จะขี้แยแค่เรื่องนี้อะนะ”
ยกสองมือขึ้นปาดน้ำตา มองหากระเป๋าก็ไม่เห็น ตามเคยคือในห้องนี้ไม่มีตู้เสื้อผ้า หันซ้ายหันขวา เลยเห็นประตูอีกบาน พอเปิดไป ก็เป็นห้องแต่งตัว มีตู้แบบบิลท์อินเต็มไปหมด
เสื้อผ้าถูกจัดไว้ในนั้นแล้ว เครื่องสำอางไม่กี่กระปุกก็ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งแล้ว มีประตูอีกเลย เปิดดูถึงได้รู้ว่าเชื่อมกันกับห้องแต่งตัวของเขาด้วย ห้องน้ำก็เชื่อมกัน เรียกว่าเดินลัดเลาะไปมาก็จะทะลุห้องนอนของเขาราวกับเขาวงกต
“จะให้แยกห้องทั้งที ทำไมไม่แยกให้ขาดไปเลยยะ ฉันจะทำยังไงถ้าอาบน้ำอยู่แล้วนายเดินเข้ามา”
ยังดีที่มีประตูไว้ให้ทุกห้อง ไม่งั้นเธอคงจะลำบากใจและกลัวน่าดู และดีที่มีประตูหน้าอีกบาน จะได้ไม่ต้องเข้าออกผ่านห้องเขา นี่จงใจจะทำห้องไว้ต้อนรับภรรยาที่เขาไม่ได้รัก หรือบ้านถูกออกแบบมาตั้งแต่แรกกันนะ
‘สนใจทำไมล่ะ ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน’
ไรยาเดินสำรวจห้องอันกว้างขวาง ก็ไม่ได้เซอร์ไพรส์อะไรมากมายนัก เพราะตอนยังเฟื่องฟู ก็เคยมีแบบนี้เช่นกัน
“จะมาชื่นชมสมบัติเขาทำไมกันยะ อีกแค่ห้าปีก็จะหย่าละ เฮ้อ”
รีบถอดชุดออก แล้วอาบน้ำทันที ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่กว่าจะล้างเครื่องสำอางออกได้ กว่าจะจัดการกับผมที่ยาวถึงกลางหลังให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติ
หลังจากที่ถูกเกล้าทรงนั้นทรงนี้ และทำให้ตัวเองอยู่ในชุดนอนธรรมดาๆ ได้ ก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง พอผมแห้งแล้ว ก็คลานขึ้นเตียง แล้วหลับไปในไม่กี่นาที
วันดีเดินออกมาจากห้องครัวใหญ่สไตล์อังกฤษตกแต่งสวยงาม ใช้โทนสีขาวเป็นหลัก เฉดด้วยสีน้ำตาลมะฮอกกานี เด็กรับใช้เดินประคองถาดอาหารตามไม่ห่าง ออกอีกประตูก็ทะลุไปยังห้อง
‘ดูดาว’
ติดสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ โต๊ะอเนกประสงค์ตัวยาวกับเก้าอี้อีกสิบสองตัว ใช้ทั้งเอาไว้กินข้าวกับประชุมกรณีอยากได้วิวด้านนอก
แถมยังมีเก้าอี้บุนวมราคาแพง จัดไว้ตรงมุมห้อง หันหน้าออกไปทางสระน้ำไว้นั่งจิบชากาแฟยามเช้าๆ หรือชายามบ่ายด้วย อีกด้านก็จัดเป็นมุมสบายๆ มีเดย์เบดกับโต๊ะกลาง เรียกว่าถ้านั่งเมื่อย ก็ย้ายมาเอนหลังดูวิวสวนสวยๆ ได้ หลังคาเลื่อนเปิดออกได้ด้วยรีโมตคอนโทรล กลางคืนมานอนดูดาวเงียบๆ
“ตื่นเช้าจัง จะไปทำงานเหรอจ๊ะ”
วันดีมองหลานชายอย่างแปลกใจ หนึ่งคือนี่เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่ง กับสองคือชุดทำงาน ไม่เหมือนคนที่เพิ่งแต่งงานใหม่ อย่างน้อยๆ ก็น่าจะพักหน่อย
“นี่วันจันทร์ ผมก็ต้องไปทำงานสิครับป้า”
หรัญญ์ละสายตาจากมือถือไปมองป้า มือก็ยกกาแฟขึ้นจิบ
“เพิ่งจะแต่งงานจะรีบไปทำเลยเหรอจ๊ะ แล้วไม่วางแผนฮันนีมูนเหรอจ๊ะ”
ถึงวันดีจะไม่เห็นด้วยเรื่องหลานแต่งงานยังไง แต่ก็ถาม เพราะเดาใจไม่ออกจริงๆ ว่ากำลังทำอะไรกันแน่
“ไม่ครับ ผมไม่มีเวลา”
หรัญญ์ก้มไปหาหน้าจอต่อ วันดีมองหลานด้วยท่าทีแปลกๆ อีก แล้วรีบจัดโต๊ะให้เสร็จ ก่อนแขกลงมา
“แล้วเจ้าสาวล่ะจ๊ะ ทำไมยังไม่ลงมา หรือเหนื่อยจนลุกไม่ไหว ป้าจะได้ให้คนยกมื้อเช้าขึ้นไปให้”
และถึงจะไม่ปลื้มพวกคนไร้มนุษยธรรมสักแค่ไหน แต่ความเป็นผู้ใหญ่ ต้องดูแลเรื่องปากท้องของคนในบ้าน วันดีจึงละเลยไม่ได้
“ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าลงมากินเองไม่ได้ ก็ให้อยู่บนห้องนั่นล่ะ ห้ามป้าให้ใครยกขึ้นไปถวายนะครับ”
วันดีคิ้วขมวดเข้าหากันกับเสียงหนักๆ ใบหน้าบึ้งๆ ถึงรู้ว่าหลานไม่ได้รัก แต่ก็ไม่กล้าฟันธงเต็มร้อย ก็การจะเอาคืนคนพวกนี้มีวิธีอีกร้อยแปดพันเก้า จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องดึงมาข้องเกี่ยวกับชีวิตในฐานะสำคัญๆ ด้วย เลยเดาเอาว่าหลานอาจจะหลงใหลในความสวย จนอยากเอามาไว้ใกล้ตัว
“มาแล้วค่ะคุณป้าวัน”
สองป้าหลานมอง ตามทิศทางที่ไพ ผู้เป็นเด็กรับใช้บุ้ยหน้าไป ก็เห็นไรยาเดินมาพร้อมกับอัฟแนนและชากิร่า งงไม่น้อยว่ามาด้วยกันยังไง ห้องพักอยู่คนละปีกบ้าน
“เอ...ทำไมลงมาพร้อมกันได้นะ”
วันดีเอ่ยเบาๆ หันไปมองหลาน ก็เห็นวางมือถือแล้วลุกขึ้น เพราะทั้งสามเดินใกล้จะถึงแล้ว เขาเอ่ยทักทายสองสามีภรรยา ผู้มีพระคุณอย่างล้นพ้น แล้วทำตัวเป็นสุภาพบุรุษด้วยการเลื่อนเก้าอี้ให้สุภาพสตรีทั้งสอง
“อาหารไทย”
ไรยาเห็นชากิร่าเอ่ยภาษาอารบิกสวนกับผมสีบลอนด์และใบหน้า ก็แปลกใจอีกแล้ว และวันนี้ก็แต่งตัวแบบคนทั่วไป ไม่ใช่ชุดแบบในงานแต่งเหมือนเมื่อวาน อัฟแนนก็เช่นกัน
“ค่ะ”
วันดีก็ตอบภาษาเดียวกัน ทำให้ไรยาอดสงสัยไม่ได้อีก แต่เลือกที่จะไม่ใส่ใจ
“ฉันรักคุณจริงๆ เลยค่ะวันดี”
“คุณมาบ้านทั้งที ต้องทำอาหารที่ชอบให้กินอยู่แล้วค่ะ”
ขณะวันดีเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มือก็รับผัดผักบุ้งไฟแดงจากไพ เสิร์ฟมาในจานเปลทองเหลือง วางบนเตาอีกที ไรยามองปลากะพงนึ่งซีอิ๊วบนกระทะรูปปลา มีเตาอยู่ด้านล่าง หม้อข้าวต้มทองเหลืองก็อยู่บนเตาทองเหลือง เลยแปลกใจนิดๆ
- ผู้เขียน
