EP 16
1114 คำ
ห้อยครวญ ทำเอาทุกคนยิ้ม จะยกเว้นก็แต่ไรยาเท่านั้น เพราะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ จากการทำแบบนี้ ในเมื่อมีแต่คนกันเอง ไม่เห็นจะต้องแสดงละครตบตาใครเลย
“ที่รักขา พี่ฮั้นท์หวานขนาดนี้ ที่รักต้องไม่ยอมแพ้นะคะ ขอเป๋าฮื้อให้พีชด้วยค่ะ”
ไรยาไม่คิดจะมองสองคน อยู่ฝั่งตรงข้าม กระนั้นก็ยังเห็นว่าวายุสทำตามคำขอทันที ส่วนภรรยาก็จูบแก้ม
เป็นรางวัล
“นี่ก็อีกคู่ กูตายแน่ๆ มึงว่ามั้ยอั้น” ห้อยแซวทันที
“นั่นน่ะสิ สองคู่นี้หวานแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย กูว่าเรารีบมีเมียดีมั้ยมึง”
“มีปัญญาเหรอวะ” หรัญญ์จ้องเพื่อนยิ้มๆ
“อย่าบูลลี่กูนะเว้ย ถึงจะไม่หล่อลากไส้อย่างมึง กูก็มีดีซุกไว้เพียบ”
“อะไรคะพี่อั้น หล่อลากไส้”
พชิราเอ่ยเสียงกั้วหัวเราะ เพราะเพิ่งเคยได้ยิน
“ก็ฉายาไอ้คุณฮั้นท์ไงครับน้องพีช” ห้อยหัวเราะบ้าง
“แล้วแปลว่าอะไรคะ”
“ก็มันหล่อล้ำเทพ เรียกว่าหล่อม๊ากกก” ห้อยเสียงสูง
“แต่ขอโทษนะ เบบี๋ยี๊หมด ห๊าๆๆๆ” อั้นหัวเราะเสียงดังคับ
“ยี๊ทำไมคะพี่”
“ยี้ในความหล่อเกิ๊น เลยไม่มีเบบี๋คนไหนกล้าเป็นแฟน กลัวมันจะหักอกเอาน่ะสิ ห๊าๆๆๆ”
ห้อยมองเพื่อนแล้วปล่อยก๊ากแบบไม่เกรงใจใคร
“มากไปแล้วไอ้เอ” หรัญญ์จ้องห้อยกลับตาเขม็ง
“หือ...เอ...แปลว่าอะไรฮั้นท์”
วันดีจ้องหลานบ้าง ก็เห็นๆ อยู่ว่านั่นคือเจ้าห้อยเพื่อนรักของหลาน
“ป้าอย่ารู้เลยครับ” หลานอมยิ้ม
“ยิ่งอยากรู้เลย ใช่มั้ยคะคุณป้าวัน” พชิราทำด้านอยากรู้ทันที
“นั่นสิ บอกมาเลยฮั้นท์ อย่าให้คนแก่อย่างป้าตกเทร็นด์นะ”
“แกก็บอกไปสิวะฮั้นท์”
อั้นกลั้นขำแทบแย่
“ไม่ บอกเองสิมึง”
หรัญญ์แค่ยิ้ม
“ถ้าไม่บอก พรุ่งนี้อดกินของดีๆ ป้าไม่รู้ด้วยนะ เอาสิ อย่าเล่นกับป้านะ”
วันดีขู่ด้วยท่าทีไม่จริงจังนัก
“โอย คุณป้าเล่นใหญ่แบบนี้ ผมบอกเองครับ กลัวอดตาย”
อั้นหัวเราะร่วน
“รีบเลยพี่อั้น พีชอยากรู้จะแย่ละ”
“ก็ดูไอ้เจ้าห้อยของน้องพีชสิจ๊ะ ผอมๆ แห้งๆ เหมือนคนแรงน้อย สูงชะลูด ตูดแฟบขนาดนี้ พวกพี่เลยเรียกมันว่า ไอ้เอ”
“เกี่ยวกันตรงไหนคะ เอ หมายความอะไรล่ะคะ” เจ้าเดิมทำหน้าสงสัย
“มาจาก เอเย่นต์น่ะครับ”
“เอเย่นต์อะไรคะ”
“ก็เอเย่นต์ยาไงครับ”
ไรยามองทุกคนหัวเราะชอบใจ ส่วนเธอทำได้แค่ยิ้มบางๆ และพยายามปกปิดอาการเจ็บปวดที่ซุกซ่อนอยู่ภายในไว้อย่างยากเย็น อยากเดาว่า เขาชวนพชิรากับวายุสมากินข้าวด้วย ก็เพื่อจะทำให้เธอเจ็บ แต่ที่ไม่กล้าฟันธง เพราะมองไม่เห็นเหตุผลอย่างถ่องแท้ ว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไรกันแน่
เมียแต่งท่านประธาน Chairman’sWife / พิมรภัค ตอนที่ 3
สวนสไตล์อังกฤษ ฝั่งติดกับริมแม่น้ำเจ้าพระยา ถูกไรยากำลังยืนกอดอกมองผ่านผ้าม่านบางๆ ออกไป ตั้งใจว่าจะลงไปเดินเล่นรับลมเย็นๆ ยามเช้าสักหน่อย แต่พอเห็นสองสามีภรรยา กำลังเดินอี๋อ๋อกันอยู่ เลยเปลี่ยนใจ
สองเดือนกว่าๆ ในฐานะภรรยาของเขา ทุกวันศุกร์สามีมักจะชวนห้อยกับอั้นและสองคนนี้มากินข้าวบ้านตลอด จนกลายเป็นแขกประจำไปแล้ว
ใครจะไม่ชอบ อาหารฟรีและดีระดับโรงแรมหรู พร้อมบริการยอดเยี่ยมจากป้าวันกับเด็กในบ้าน มีเหล้าขวดละหลายพันให้อีกต่างหาก เวลานั่งกินข้าวด้วยกัน ทุกคนคุยกันเสียงดัง ด้วยเรื่องที่เธอไม่รู้ความเป็นมา เหมือนเป็นคนนอก มันเบื่อไม่น้อย จะขอตัวขึ้นห้อง
“จะรีบไปไหนจ๊ะเมียจ๋า เดี๋ยวคืนนี้พี่จัดหนักให้ ตอนนี้อยู่กับเพื่อนๆ ไปก่อนสิจ๊ะ”
ก็ถูกสามีรั้งไว้ด้วยถ้อยคำหวานเฟค ต่อหน้าคนอื่นเธอจะเป็นเหมือนภรรยาที่เขารัก ไม่ยอมให้นั่งห่าง อยากกอดตอนไหนก็กอด อยากหอมแก้มอวดใครก็ทำ
“ย้า มาช่วยป้าดูรายการของที่จะไปซื้อทีสิ”
เคราะห์ดี เมื่อคืนป้าวันให้เข้าไปช่วยในครัว จากปกติแทบไม่เคยคุย หรือไม่ค่อยจะมองเธอเลย เหมือนโกรธ เกลียดราวกับเธอไปทำอะไรผิดใจไว้ เป็นแบบนี้ตั้งแต่หลังงานแต่งพ้นไปวันแรกแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นทนนั่งง่วงอยู่กับพวกนั้นนานแล้ว เลยช่วยเรียกออกมาให้ ขึ้นไปนอนเถอะ”
งงไม่น้อย ถึงน้ำเสียงป้าของเขาจะออกห้วนๆ และไม่ได้มองเธอด้วยท่าทีเมตตา
“ขอบคุณค่ะคุณป้าวัน”
แต่เธอก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ถ้าไม่ช่วยไว้ เธอคงต้องติดแหง็กอยู่กับเขาที่เริ่มจะเมาไปจนดึกดื่นแน่ๆ และที่ทำให้แปลกใจไม่น้อย ก็ตรงที่พชิรากลับนั่งอยู่ในวงเหล้าได้แบบไม่เบื่อ ทั้งที่ก็ดื่มไม่ได้
‘อย่าไปใส่ใจคนอื่นเลยย้า เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า’
เมื่อคืนเธอได้บอกตัวเองในใจ แล้วก็รีบอาบน้ำ เข้านอน เพราะเหนื่อยกับงานมาก
“บ้านช่องไม่มีหรือไงกันนะ”
แต่ตื่นเช้ามา จากที่คิดว่าสองสามีภรรยาจะกลับไปนอนบ้าน เหมือนทุกครั้งหลังมากินข้าว แต่ดันเห็นเดินควงกันอยู่ในสวนแทน มันทำให้อารมณ์ของเธอไม่คงที่สักเท่าไหร่ แม้อาการเจ็บจากการเสียคนรัก จะทุเลาเบาบางลงไปมากแล้ว แต่มันคงจะดีกว่ามั้ย ถ้าไม่ต้องเห็นกัน และโดยเฉพาะเห็นตอนเขาหวานกับภรรยา
แต่เธอจะไม่ยอมอยู่ดูภาพหวานๆ แบบนี้แน่ จะต้องหาทางออกไปข้างนอกให้ได้ แต่พอเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าที่เขาสั่งวันชนะ ไปเอามาจากบ้านเพิ่มให้อีกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีก คิดๆ แล้วก็ตลกตัวเอง
‘นี่แกแต่งงานหรือว่าติดคุกกันแน่นะย้า’
จะไปหาพ่อแค่นี้ยังทำไม่ได้ ทั้งที่ตั้งท่ามานานแล้ว สามีในนามก็มีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาขัด และดึงเธอไว้ได้ทุกทีไป
“ก็ช่างสิ จะไปซะอย่าง ใครจะทำไม”
- ผู้เขียน
