EP 23
1159 คำ
“ผมเห็นเมียคนอื่นใช้รถผัวเป็นว่าเล่น มันยากเย็นตรงไหน”
“ยากตรงที่ฉันไม่อยากใช้รถที่ในทะเบียนไม่มีชื่อของตัวเอง เกิดไปชนคนตาย หรือทำเสียหายขึ้นมา จะถูกเจ้าของว่าได้”
“ผมนี่นะว่าคุณ”
“น้อยไปสิ”
“ผมไม่เคยว่า ถ้าคุณไม่ทำให้ผมเคืองก่อน”
“เหรอ”
“สรุปว่าจะไปเอารถที่บ้านมาใช้ให้ได้”
“ใช่ และฉันก็อยากเจอหน้าคุณพ่อด้วย ตั้งแต่ไปอยู่บ้านคุณ ฉันยังไม่ได้กลับบ้านเลยนะ”
“แต่คุณก็วิดีโอคอลหรือไม่ก็โทรหาทุกวันไม่ใช่เหรอ มันจะอะไรนักหนาล่ะ แค่ไม่ได้ไปหาไม่กี่เดือน”
“ฉันห่วงท่าน แล้วก็คิดถึงท่าน คุณมีปัญหาอะไรนักหนากับการที่ฉันจะไปหาท่าน”
“ไม่ได้มี แค่ผมกลัวจะกลับไปไม่ทันเตรียมตัวต้อนรับแขกเท่านั้น หรือทันก็จะเป็นแบบฉุกละหุก นั่นทำให้มีโอกาสที่ผมจะเสียเงินร้อยล้านหรือสองร้อยล้านมากขึ้น คุณรับผิดชอบไหวเหรอ”
“ก็บอกแล้วไงว่าให้กลับไปก่อน เดี๋ยวฉันขับรถกลับเอง”
“ยังไงๆ คุณก็จะเอารถเก่าๆ เข้าบ้านผมอยู่ดีสินะ”
“ใช่ เพราะฉันชอบขับรถของตัวเอง”
“งั้นผมจะซื้อให้ตอนนี้ แลกกับคุณยังไม่ไปหาพ่อ คันนั้นเป็นไง คุณชอบมั้ยล่ะ” หรัญญ์ชี้ไปยังรถยุโรปป้ายแดงจอดอยู่ในบูธ
“ก็สวยดีนี่”
ตอบไปอย่างนั้น ในใจไม่คิดสักนิดว่าเขาจะซื้อให้ ถึงเขาไม่ได้เป็นคนงก แต่กับเธอเขาไม่เคยให้อะไร แม้แต่เงินเดือนเอาไว้ใช้ในฐานะเมีย ถ้าเธอลุกไปทำงานไม่ไหว ก็คงไม่มีเงินเอาไว้ใช้ส่วนตัว และไม่มีส่งให้พ่อใช้แน่ๆ นับประสาอะไรกับรถคันละหลายล้านตรงหน้านี้
“ดิว เข้าไปเลือกเลย เสร็จจะได้หาอะไรกิน ถ้ายังไม่หิวก็กลับไปกินบ้าน”
“คุณจะซื้อให้จริงๆ น่ะเหรอ”
“หน้าตาผมเหมือนไม่คนพูดเล่นเหรอ แต่ข้อแลกเปลี่ยนคือ คุณยังไม่ต้องไปหาพ่อวันนี้หรือในเดือนนี้ ถ้าตกลงก็ดิว”
“ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“หึ เมื่อกี้เห็นห่วงพ่อ คิดถึงพ่อจะเป็นจะตาย แต่พอจะได้ของนี่ รีบกลับคำเชียวนะ”
“รถราคาตั้งหลายล้าน ถ้าฉันไม่เอา คงมีคนด่าว่าโง่แล้วล่ะ”
“ไม่อยากไปหาพ่อแล้วเหรอ”
“ไม่ไปตอนนี้ ก็ไม่มีผลอะไรมากมายนี่คะ ยังไงๆ ฉันก็วิดีโอคอลหาทุกวันอยู่แล้ว ไว้ฉันจะบอกเหตุผลเอง และท่านคงจะเห็นด้วยกับฉันแน่ๆ”
“รู้สึกว่าเงินจะมีบทบาทกับพวกคุณจริงๆ เลยนะ”
หรัญญ์อยากด่ามากกว่านั้น แต่ก็ยังปากไว้ทัน เพราะคิดว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆ แน่ และอาจจะลุกลามไปกันใหญ่ จนกลับไปเตรียมตัวพรีเซนต์ลูกค้ารายใหญ่ไม่ทัน ไหนๆ ก็มีแผนจะซื้อรถไว้ให้เมียใช้ เพื่อไม่ให้น้อยหน้าคนในสังคม เพื่อไม่ให้คนมองว่าเขาไม่ดูแลเมียอยู่แล้ว ซื้อวันนี้กับเดือนหน้าจะต่างกันตรงไหน
“หรือมันไม่มีกับคุณล่ะ”
ไรยารู้สึกขัดใจนิดๆ กับคำของเขา เลยตีหน้านิ่งใส่ทันที ใจจริงก็อยากจะด่าไปด้วยว่า เมื่อก่อนเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร ก็เห็นใช้ชีวิตธรรมดา พอมีเงินเข้ามา ชีวิตกลับเปลี่ยนไปอีกแบบ แต่รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่จะทะเลาะกัน อีกทั้งไม่รู้ว่าทะเลาะกันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ก็เดาอารมณ์เขาไม่ถูกอยู่แล้วนี่นา
“อย่ามาเถียงกันเรื่องนี้เลย ไปเลือกรถสิ”
หรัญญ์เองก็คิดเหมือนกัน เพราะถ้าควบคุมอารมณ์ไม่ได้ อาจจะหลุดพ่นอะไรต่อมิอะไรออกมา ซึ่งมันไม่ให้ผลดีกับใครเลย จึงรีบตัดบท แล้วชี้ไปยังพนักงานขายแทน พอคนเห็นเงินดีกว่าพ่อเดินไปในบูธ เขาก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา ก่อนจะเข็นรถที่มีกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ในนั้นเต็มตามไป
“ผมต้องซื้อของไว้ให้ลูกค้าหน่อย เสร็จเราค่อยไปกินข้าว แล้วก็กลับ คงทันพอดีกับคนเอารถไปส่ง”
หลังจ่ายค่ารถไปหลายล้าน คนไม่อยากให้เมียไปหาพ่อก็หันไปสั่ง
“ค่ะ”
ส่วนคนได้รถแลกกับการเลื่อนไปหาพ่อก็แค่รับคำ แล้วเดินคู่ไปกับเขาเท่านั้น ยิ่งเขาไม่คุยอะไรสักเท่าไหร่ เธอก็ไม่คิดจะอ้าปากคุยด้วย เลยก้มมองมือถือต่อ ก็ไม่ทันเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นเดินมาและมัวแต่คุยกันจนไม่ทันมองใครเช่นกัน
“อุ๊ย”
ไรยาถูกชนจนตัวเกือบกระเด็น ถ้าไม่มีวงแขนแข็งแรงสามีมารับไว้ได้ทันท่วงที กลุ่มวัยรุ่นยังคุยกันสนุกสนานและไม่ได้สนใจว่าทำความเดือดร้อนให้ใครด้วยซ้ำ
“น้อง” หรัญญ์หันไปเรียกไว้ด้วยน้ำเสียงดังและหนัก ทำให้วัยรุ่นต่างหันมาแล้วพากันทำหน้าเลิ่กลั่ก
“เมื่อกี้ชนเมียพี่จนเกือบจะล้ม แล้วยังไม่ขอโทษอีก หัดรู้จักมารยาทกันบ้างนะ”
“ขอโทษค่ะ” วัยรุ่นหญิงหลายคนเอ่ยแทบจะพร้อมกัน
“ขอโทษครับ พวกเราไม่ทันเห็นครับ”
ส่วนวัยรุ่นชายก็เอ่ยแล้วยกมือไหว้
“ทีหลังก็อย่ามัวแต่คุยสิ ดูทางด้วย แล้วก็อย่าเสียงดังลั่นอย่างนี้ เกรงใจลูกค้าคนอื่นด้วย ห้างไม่ใช่ของน้องคนเดียวนะ”
“ครับ/ค่ะ”
วัยรุ่นต่างพากันรีบเผ่น เมื่อเห็นคนหล่อลากไส้ตีหน้ายักษ์ใส่ ขณะยังโอบไหล่ระหงด้วยความเป็นห่วง เจ้าของไหล่ได้แต่อาย เพราะคนมองมาเต็ม
“ไปกันเถอะค่ะ คนมองใหญ่แล้ว”
ไรยาหันไปเอ่ยเสียงนุ่ม เพราะเดาอารมณ์เขาไม่ถูก กลัวจะพาลมาว่าเธอเดินไม่ดีจนถูกชนเข้าแทบแย่
“เป็นอะไรหรือเปล่า” แต่เขากลับจับสองไหล่เธอ สำรวจซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางที่เธออยากข้างตัวเอง ว่าเขาห่วงใย
“ไม่ค่ะ”
“ดีแล้ว วันหยุดคนจะเยอะ เดินใกล้ๆ ผมก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
“แล้วก็ห้ามเอามือถือขึ้นมาดูตอนเดิน จะได้ไม่เป็นแบบเมื่อกี้อีก”
“ค่ะ” ไรยามองเขาด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ชั่วขณะนั้น ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เมื่อเสมือนมีเกราะคอยคุ้มกันภัยให้ นานแค่ไหนกันแล้วนะ ที่ไม่มีโมเมนต์แบบนี้เกิดขึ้นในหัวใจ และแผนการที่เขาบอกว่าจะหาอะไรกิน ก็พับเก็บเมื่อเขาเห็นว่าคนเยอะ เลยรีบกลับบ้านแทน
- ผู้เขียน
