EP 18
1095 คำ
“เฮงซวย”
“แล้วไม่เพราะไอ้คนเฮงซวยเหรอ ที่ช่วยไม่ให้คุณน้อยหน้าผัวเก่า ที่ถูกคาบไปกินจนจะมีลูก”
“ฉันไม่ได้ขอ เพราะช่วยตัวเองได้”
“พยายามช่วยมานานแล้วนี่ ไม่เห็นรอด ยอมรับเหอะน่า ว่าเพราะผม คุณถึงได้ลอยหน้าอยู่ตอนนี้”
“ไม่มีคุณ ฉันก็มีคนอื่นช่วย”
“เหรอ แล้วไอ้ที่ไปหาเพื่อนเฮงซวยของพ่อคุณถึงบางแสนโน่นล่ะ มันช่วยอะไร เห็นแต่มันเรียกร้องจะให้จัดเซ็กส์หมู่ เพื่อเป็นรางวัลที่มันกับเพื่อนจะมาซื้อหุ้นไม่ใช่เหรอ แล้วไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่”
ไรยาสะอึกทันที ขณะจ้องหน้าเขาที่หยันยิ้มอย่างรู้ทัน แล้วภาพวันอันแสนจะอัปยศของเธอก็ลอยมาในห้วงความคิด วันที่ออกจากบ้านแต่เช้าด้วยความหวังอันล้นพ้น กว่าจะถึงที่หมายก็เก้าโมงแล้ว เวลานัดคือเก้าโมงครึ่ง สถานที่ก็คือโรงแรมหรูติดชายหาดบางแสนของทรงภพเอง
เขาเป็นเพื่อนกับพ่อมานานแล้ว ตั้งแต่เธอยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เธอขอนัดก็เพื่อจะชวนให้มาเป็นหุ้นส่วน เพราะกำลังขาดสภาพคล่องอย่างหนัก และมันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เธอเริ่มเรียนปีสองมาแล้ว เพราะความใจดีและใจกว้างของพ่อเอง ที่ช่วยเพื่อนๆ ในยามมีปัญหาการเงินไว้มาก
บวกกับแม่ก็สร้างปัญหาทางด้านการเงินเพิ่มให้อีกมาก พ่อเริ่มป่วยกระเสาะกระแสะ เธอจึงต้องเข้ามาช่วยงาน เรียกว่าวันไหนไม่มีเรียนก็จะเข้าออฟฟิศ เสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปทำงานกับพ่อ
แผนจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกา ถูกเลื่อนออกไป เพราะต้องรอให้มีเงินกับให้พ่อแข็งแรงก่อน เธอเข้าไปทำงานเต็มตัวตั้งแต่เรียบจบ แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าแผนการเรียนจะต้องล้มเลิกไปอย่างสิ้นเชิงในปีถัดมา เพราะพ่อเกิดเส้นเลือดในสมองแตก จนกลายเป็นคนพิการ เคลื่อนย้ายร่างกายต้องใช้ผู้ช่วย ใช้วีลแชร์ตั้งแต่นั้นมา
นอกจากร่างกายของพ่อจะแย่แล้ว สภาพจิตใจก็ยิ่งแย่กว่า เพราะรับการเปลี่ยนแปลงไม่ไหว พ่อถึงขนาดจะฆ่าตัวตายมาแล้ว ยังดีเอียดกับอ่อนไปเห็นเข้า ไม่อย่างนั้น เธอก็คงเหลือตัวคนเดียว ไร้ที่พึ่งพิงทางใจ ไร้คนคอยให้คำแนะนำ
กว่าพ่อจะปรับตัว ปรับใจได้ ก็เป็นปีๆ ระหว่างนั้นเธอต้องพบกับภาวะกดดัน ทั้งงานจากบริษัท ทั้งอารมณ์อันไม่คงที่ของพ่อ ถ้าตั้งสติได้ไม่ดี ป่านนี้คงจะเป็นเธอเองที่ต้องฆ่าตัวตายแทน
“คุณย้าคะ เมื่อกี้คุณทรงภพให้มาเรียนว่ายังประชุมไม่เสร็จค่ะ รบกวนรออีกสักชั่วโมงนะคะ”
ผู้หญิงที่มีป้ายติดตรงหน้าอกว่า ‘ผู้จัดการ’ เดินมาบอก หลังจากนั่งรอในร้านอาหารชั้นล่างเกือบชั่วโมงแล้ว
“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นย้าสั่งอาหารมากินรอก็ได้ค่ะ ยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลย”
“ได้ค่ะ”
สั่งอาหารจานเดียวกับกาแฟ กลัวทรงภพประชุมเสร็จแล้วลงมาหาจะดูไม่ดี อีกทั้งเงินในกระเป๋ามีน้อย นานมากแล้วไม่ได้กินร้านหรูหรา แต่กินจนอิ่มกับนั่งรออีกชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แวว
“คุณทรงภพประชุมเสร็จแล้วค่ะคุณย้า แต่ว่ามีงานสำคัญเข้ามาแทรก เลยต้องประชุมกับอีกกลุ่มค่ะ แล้วก็จะได้รอเพื่อนคุณทรงภพที่บอกว่าคุณย้าอยากคุยด้วยค่ะ”
“คุณลุงนัดมาพร้อมกันเลยเหรอคะ”
ความเบื่อเมื่อครู่เริ่มหมดไป แทนที่ด้วยความดีใจ เพราะทรงภพเคยบอกว่ามีเพื่อนที่มีกำลังเงินเหลือเฟือ อาจจะชวนให้มาร่วมหุ้นด้วยอีกคนสองคน
“ไม่ทราบค่ะ คุณทรงภพให้มาบอกแบบนี้ จะรับเครื่องดื่มเพิ่มมั้ยคะ”
“ขอน้ำแตงโมปั่นก็ได้ค่ะ”
แล้วก็ก้มไปหาไอแพดต่อ แต่สองชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ถึงภายนอกจะนิ่ง ภายในนั้นดันเริ่มไม่นิ่งแล้ว เพราะรอมาหลายชั่วโมง แต่ก็ต้องรอด้วยความอดทนด้วย
“คุณทรงภพประชุมเสร็จแล้วค่ะคุณย้า เชิญค่ะ”
เห็นผู้จัดการมาผายมือไปทางประตู ก็เกิดอาการงง
“ไม่ได้คุยที่นี่เหรอคะ”
“คุณทรงภพกับเพื่อนๆ อยู่ออฟฟิศข้างบนค่ะ เมื่อกี้เพิ่งสั่งอาหารขึ้นไป คงจะกินข้าวหลังจากประชุมเสร็จค่ะ”
“จะดีเหรอคะ ให้คุณลุงกินข้าวก่อนดีกว่าค่ะ ย้ารอได้ค่ะ”
“คุณทรงภพให้มาเรียนคุณย้าว่าไปเลยค่ะ”
“อ้อๆ ค่ะ”
รีบรวบทุกอย่างเข้ากระเป๋า แล้วตามผู้จัดการขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด
“หนูย้ามาๆๆ”
ทรงภพนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนอีกสองคน มีกองเอกสารวางอยู่โต๊ะทำงาน ตรงหน้าต่างมองเห็นทะเล ให้ความรู้สึกสดชื่นแก่ผู้ได้มายืนชื่นชม แต่ไม่ใช่กับเธอตอนนี้และเวลานี้
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
ไรยาไหว้เขากับเพื่อนๆ ที่เธอเองก็ยังไม่รู้จัก แต่ในเมื่อเป็นเด็ก ต้องการความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ ก็ต้องมือไม้อ่อนไว้ก่อน พ่อสอนไว้เสมอ
“กินข้าวกัน จะได้คุยไปเลย ลุงงานเยอะมาก เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆ”
ไรยาหันไปหาผู้จัดการสาว ที่เดินออกห้องไปครู่หนึ่ง แล้วถึงได้เดินตามแรงรั้งของแขนทรงภพที่โอบไหล่ไว้หลวมๆ มีอาหารทะเลวางอยู่เต็ม
“หนูย้ามานั่งตรงนี้จ้ะ”
จำต้องนั่งเก้าอี้ที่ทรงภพเลื่อนให้ตรงกลาง ระหว่างเขากับเพื่อนอีกคน
“จะดื่มอะไรจ๊ะ”
คนเรียกตัวว่าลุงยังคงไม่ได้เอามือออกจากไหล่ระหง เจ้าของไหล่ก็พยายามมองให้เป็นการโอบแบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กเข้าไว้
“เอาอะไรดีจ๊ะน้องย้า เดี๋ยวพี่จัดให้”
เพื่อนเขา ที่นั่งข้างเธอเอามือโอบเอวคอด แม้จะไม่ชอบเอามากๆ ก็ท่องไว้ว่าเพื่อทางออกของบริษัท
“ย้าไม่ดื่มค่ะ”
“นิดๆ หน่อยๆ เองหนู ไวน์มั้ย ขวดนี้หลายหมื่นนะ”
ทรงภพพยักหน้าให้เพื่อนอีกคน ที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่กี่อึดใจไวน์ก็ถูกส่งมา
“ย้าต้องขับรถกลับด้วยค่ะ”
“จะรีบกลับทำไม ค้างสักคืนยังได้ หรือถ้าจะกลับจริงๆ เดี๋ยวไปส่งเอง”
“ย้ากลัวเมา จนคุยงานไม่รู้เรื่องค่ะ”
- ผู้เขียน
