EP 35
1151 คำ
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยพานพบมาก่อน ยังผลให้กายบอบบางอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนของเขาเท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้เหมือนสติจะหลุดออกจากตัว ขนลุกเกรียวเมื่อลิ้นของเขาไล้จากปลายคางลงมาหาลำคอ
ไล่ต่ำลงไปจนถึงยอดอกชูตั้ง ไม่รู้ว่าทำไมถึงแอ่นกายเบื้องบนขึ้นรับกับอุ้งปากของเขา มันเป็นไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว และรู้สึกเป็นสุขยิ่ง ทั้งที่เกลียดเขาแทบตาย
และเป็นอีกรอบที่หรัญญ์กดร่างบางให้หงายไปหาโต๊ะ ยกสองน่องขึ้น แล้วฉกลงไปหาร่องฉ่ำชื้นจนเห็นเป็นวงกว้างบนผืนผ้า เรียวขาขาวๆ สั่นระริกเมื่อเขาใช้ฟันครูดขึ้นลงตรงใจกลาง อารมณ์ของเขาตอนนี้เหมือนจะเตลิดจนยากจะกูให้กลับแล้ว
เขารูดซิปกางเกงสแล็คลงอย่างรวดเร็ว เพื่อปลดปล่อยให้หรัญญ์จูเนียร์ออกมาหายใจ หลังจากทุรนทุรายอยู่พักใหญ่แล้ว อีกมือก็ปลุกเร้าเกสรหอมกรุ่นไปด้วย เพื่อปูทางเอาไว้ก่อน ถึงจะไม่ถูกที่ถูกทางนัก แต่ก็คงมีชีวิตไปได้ไม่หมดวันแน่ๆ ในเมื่อหาเรื่องเข้าตัวเอง
“ซู๊ด”
มองเจ้าของร่างบาง กำลังกระสับกระส่ายจากการร่ายปลายนิ้วของเขาอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นว่าได้เวลาเหมาะแล้ว ก็เลื่อนมือขึ้นไปรูดขอบแพนตี้สีขาวอีกรอบ และไม่คิดจะถามเธอให้เสียอารมณ์แบบเมื่อครู่แล้ว แต่เขาจะทำให้เธอแดดิ้นอยู่ตรงนี้ด้วยหรัญญ์จูเนียร์เอง
ตื๊ด
ตื๊ดด
ตื๊ดดด
ตื๊ดดดด
ตื๊ดดดดด
แต่มือถือบ้าในกระเป๋ากางเกงทั้งดังทั้งสั่นไม่ยอมหยุด จะไม่สนใจก็ไม่ได้ เดี๋ยวเด็กข้างนอกจะสงสัย เลยต้องรีบเอามันขึ้นมากะว่าจะปิดแบบไม่ดูด้วยซ้ำว่าใครโทร แต่ดันเห็นว่าเป็นเลขา เลยตัดใจกดรับ
“ว่า”
“พี่ฮั้นท์มาหรือยังคะ คุณบินยามินกับทุกคนรออยู่นะคะ”
ตายโหงละ เมื่อกี้เขารีบหนีมาตอนเบรค ลืมไปเลยว่าลูกค้าซูเปอร์วีไอพีที่จะเอากำไรมาให้หลายร้อยล้านรออยู่
“กำลังไป”
ตัดสายแล้วก็มองเจ้าของมือบางที่กำลังพยายามติดกระดุมที่เขาปลดมันเอง
“มานี่”
เห็นมือบางสั่นน้อยๆ เลยจัดการให้ซะเอง รวมทั้งยกร่างเล็กๆ ให้ยืนกับพื้น จัดแพนตี้ให้เข้าที่อย่างคนคล่องงานให้อีกต่างหาก
“เดินไหวมั้ย”
อดห่วงไม่ได้ เพราะเห็นยังสั่นๆ อยู่
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
ไรยากัดฟันส่งเสียงหนักๆ ไป ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะทำหน้ายังไงตอนออกไปนอกห้อง
“รู้ล่ะว่าเป็นงาน”
หรัญญ์ประชดนิดๆ ก่อนจะจูงมือบางเดินออกไปข้างนอก ไรยาอยากจะแทรกพื้นหนี เมื่อมีพนักงานยืนมองมาเป็นตาเดียวกัน เพราะยังไม่ใช่ช่วงเที่ยง ลูกค้าไม่เยอะ คนเลยว่างงาน และนั่นก็แปลได้ว่า....
“พี่ทำของหล่นช่วยเข้าไปเก็บให้ด้วยนะ”
ได้ยินเสียงเขาสั่งพนักงานอย่างเป็นการเป็นงาน แล้วก็ถูกเขาจูงออกจากร้านพาไปหาลิฟต์ รู้สึกว่าเวลาเดินช้าโคตรๆ ก็ตอนนี้เอง พอไปถึงออฟฟิศ ก็รีบสะบัดมือออก แล้วรีบตรงเข้าห้องทำงาน โดยไม่มองเข้าไปห้องประชุมเลย
‘ต่อไปต้องระวังตัวให้มากกว่านี้นะไรยา ท่องไว้ว่าที่เขาทำไปก็เพื่อกวนประสาทแกเท่านั้น’
เพราะมัวแต่เตือนตัวเอง จนไม่เห็นว่าอดีตเพื่อนจอมแสบกำลังมองออกจากห้องประชุมมาหา แววตานั้นก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างไม่เคยมีมาก่อน เดาไม่ออกว่าทั้งคู่หายไปไหนมา
ปล่อยให้คนอื่นรอตั้งนาน แต่มันก็ไม่นานพอที่ให้ทำเรื่องอย่างว่าแน่ๆ และไม่มีทางเกิดขึ้นด้วย ในเมื่อตัวเองกับสามีได้ยินเต็มสองรูหูและพร้อมๆ กันว่า
“เพราะผมอยากได้หุ้นพ่อคุณ มีคุณพ่วงมาเป็นรางวัล ทั้งๆ ที่ผมก็รู้ ว่าเป็นเดนคนอื่น และจนป่านนี้ ผมก็ยังทำใจให้กินคุณไม่ลงน่ะเหรอ”
พชิราดีใจไม่น้อยที่อยู่ๆ ก็รู้ความลับแบบไม่ต้องดิ้นรนเสาะแสวงหาให้เมื่อย และมันก็ยังไม่สายที่จะทำให้นังคุณหนูตกยากกระเด็นไปจากชีวิตหรัญญ์
‘ชีวิตมึงมีแต่ได้อะไรมาง่ายๆ จนแทบไม่ต้องเหนื่อย มึงก็มีเหนือคนอื่นแล้ว แต่อย่าคิดว่าคนอย่างกูจะยอมให้เป็น แบบนั้นอีก กูนี่ล่ะจะถีบมึงตกจากสวรรค์รอบสองเอง อะไรที่เคยเป็นของมึง มันก็จะมาเป็นของกูหมด มึงจะได้รู้สักที ว่าการแหงนมองคนที่มีทุกอย่างมากกว่ามึงมันจะเป็นยังไง จะรู้สึกยังไง’
หกโมงเย็นแล้วเมื่อเงยหน้าจากงาน เอกสารยังกองอยู่บนโต๊ะ ทำเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหมด มีแฟ้มใหม่มาวางเพิ่มอยู่อย่างนั้น เพราะมีหุ้นส่วนเงินหนา จึงขยายนั่นนี่ ปรับปรุงตรงนั้นตรงนี้เรื่อยๆ การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นี้ ถึงจะไม่มีปัญหาการเงินมาจุกจิกกวนใจ แต่กลับไม่รู้สึกว่ามีความสุขกับการทำงานเอาเสียเลย
พนักงานมีคนเก่าไม่เท่าไหร่ ส่วนใหญ่เข้าใหม่ ทั้งฝ่ายขาย ฝ่ายบัญชี เธอไม่รู้จักนิสัยใจคอ หรือภูมิหลังเลย และไม่ใช่เจ้านายคนเดียว การให้ความเคารพหรือยำเกรงนั้น
รู้สึกว่ามันเป็นไปแบบเฟคๆ เรื่องไหนไม่อนุมัติเพราะเห็นว่าสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ คนพวกนี้ก็จะไปหาสามีลากไส้ของเธอ บ่อยครั้งที่เขาทำให้เสียหน้า
‘อย่าไปเดือดร้อนนักเลยย้า เรื่องของเขา อยากทำอะไรก็ทำไป ก็มีเงินเยอะนี่ จะขยายอะไร จะสร้างตรงไหน ก็ปล่อยไปสิ จะไปขวางทำไม’
หลายต่อหลายครั้งบอกตัวเองแบบนี้ แล้วหลับหูหลับตาเซ็น และถ้าไม่เป็นคนมองอะไรในแง่ร้ายจนเกินไป ก็มักจะเป็นสายตาหรือท่าทีของพนักงาน ที่แสดงต่อเธอด้วยท่าที
‘สะใจ ลำพองใจ’
เสมอๆ ผิดกับคนเก่า รู้จักกันมาเป็นสิบปี แค่มองหน้าก็รู้ใจ ถึงจะมีปัญหาเรื่องเงินให้ช่วยกันแก้จนหืดขึ้นคอ แต่ทุกคนก็จะรักและจริงใจมากกว่านี้
ไรยาวางมือจากงาน นั่งเอนหลังอย่างเหม่อลอย คิดเรื่องพ่อกับบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี ถึงจะมีปัญหาเรื่องเงินให้ปวดหัว แต่ก็ยังพอมีความสุขได้บ้างบางเวลา
- ผู้เขียน
