EP 33
1147 คำ
หลังจากนั้นหลายปีกว่า ทุกคนช่วยกันหาเงินโปะบ้านได้สำเร็จ ขายข้าวแกงในตลาดคืออาชีพของคนในครอบครัวเขา
“พ่อกับแม่ไม่มีอะไรให้แกนอกจากวิชาความรู้ อย่าทำเสียเรื่องนะฮั้นท์”
“ลุงกับป้าก็ไม่มีลูก ญาติพี่น้องก็ไม่เหลือแล้ว แกต้องเรียนจบสูงๆ จะได้ทำงานดีๆ มีเงินมาดูแล ห้ามมีเมียก่อนนะมึง”
เขาจำคำของทุกคนไม่เคยลืม จบมัธยมปลาย ลุงนพก็ล้มป่วยด้วยโรคร้าย ต้องใช้เงินรักษาเยอะมาก สุดท้ายก็ยื้อชีวิตไว้ไม่ได้ ไม่นานนัก พ่อก็ป่วยหนักอีก ป้ากับแม่ต้องเหนื่อยแทบตาย เงินทองก็ขาดมือ แม่เลยแอบเอาบ้านที่เพิ่งผ่อนหมดไม่นานไปจำนอง แต่เจ้าของเงินไม่ยอม บังคับขายฝากท่าเดียว แม่ก็ไม่มีทางเลือก
ใกล้จะครบกำหนดไถ่ถอน แม่ก็ไม่มีเงิน และรู้ว่าขายฝากโหดแค่ไหน ถ้าไม่ไถ่ตามกำหนด เจ้าของเงินก็จะมีกรรมสิทธิ์ในบ้านทันที แม่บากหน้าไปยืมเงินเจ้าของตลาด ทำสัญญาว่าไถ่แล้วจะเอาบ้านมาจำนองไว้ เพราะเจ้าของตลาดไม่ได้หน้าเลือดเหมือนเจ้าแรก
ก่อนถึงวันไถ่ แม่พยายามติดต่อเจ้าของเงิน แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้าน รปภ. ก็ไม่ให้เข้า บอกแต่ว่าไม่มีคนที่แม่ไปหาอยู่ที่นั่น แม่คงเป็นทุกข์ใจมาก แต่ไม่กล้าบอกใคร เพราะกลัวทุกคนจะคิดมาก
“ผมจะทำให้พวกมันได้รับผลกรรมที่ทำกับแม่ครับ แม่จะต้องไม่ตายฟรี ผมสัญญา”
อีกแล้วที่หรัญญ์ย้ำ ก่อนจะเดินกลับไปหารถทันที ส่วนป้ากับคนในบ้าน จะอยู่ก่อน พอกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว ก็จะไปล้างซุ้มอัฐิของแม่กับของลุง ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ กันก่อนถึงจะกลับ
“ภรรยาผมยังไม่ลงมาเหรอครับ”
เกือบจะแปดโมงแล้วเมื่อเขาเข้าบ้านมา กลับไม่มีภรรยายืนรออยู่อย่างที่คิดไว้ มีแค่เลราน่าเท่านั้น อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องวกมาอีกก็ได้ ถ้าไม่เพราะมีแขกซูเปอร์วีไอพีอย่างบินยามินอยู่ในบ้าน
“ไปกับบินยามินแล้วค่ะ”
“ไปไหนครับ”
ไม่คิดว่าแขกจะตื่นเช้าขนาดนี้ ก็เพิ่งมาถึงตอนตีสองเอง เลยเดาว่าน่าจะลงมากินอะไรใกล้ๆ เที่ยงโน่นเลย
“เห็นไรยาบอกว่าจะพาไปกินมื้อเช้าก่อน แล้วถึงจะเข้าออฟฟิศนะคะ บินยามินเลยให้ฉันรอบอกคุณ เพราะติดต่อคุณไม่ได้”
เขาปิดมือถือเองตอนอยู่ในวัด เพราะไม่อยากให้ใครกวนใจ
“แล้วรถของคุณล่ะครับ”
“ฉันให้ไปส่งเอริก้าก่อน เพราะต้องเตรียมเอกสารประชุม เลยคิดว่าจะรอไปพร้อมคุณ ได้มั้ยคะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
หรัญญ์พยายามนิ่งสุดๆ ทั้งที่ใจนั้นไม่นิ่งเลย เพราะเคืองเมียที่ไวไฟเกินกว่าที่คิด เศรษฐีมาถึงบ้านได้ไม่ทันไร ก็ทิ้งผัวไปคั่วแล้ว
“ทำไมรีบจังเลยคะฮั้นท์”
วันชนะจอดรถเทียบหน้าลิฟต์ได้ หรัญญ์ก็หุนหันออกไป จนเลราน่าแทบตามไม่ทัน ขึ้นไปถึงออฟฟิศ ไม่มีบินยามินอยู่ในห้องรับรอง มองไปห้องเมีย ก็เห็นทั้งสองคุยไปยิ้มไปอยู่ และแม้ภายในจะเดือดมากกว่าเดิม แต่ความเป็นมืออาชีพของเขาก็ควบคุมท่าทีเอาไว้ให้อยู่นิ่งได้
“สวัสดีครับ ต้องขอโทษจริงๆ ผมติดธุระจนกลับไปรับไม่ทัน แต่ผมก็ฝากภรรยาคนสวยให้ช่วยดูแลคุณแทนแล้วล่ะครับ ไม่ทราบว่าบกพร่องตรงไหนบ้างมั้ยครับ”
เขาเดินไปยืนยิ้มให้บินยามินที่นั่งอยู่ชุดรับแขก มีภรรยาเขานั่งข้างๆ เห็นชายกระโปรงเลื่อนขึ้นเหนือเข่าแล้วอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมอีก เลยต้องหันไปมองแขกแทนเพื่อให้ช่วยดับอะไรเดือดๆ ในใจเอาไว้
“ไม่เลย ไรยาทำหน้าที่ได้ดีมาก เลี้ยงมื้อเช้าที่แสนอร่อยด้วย”
หรัญญ์มองข้าวเหนียวปิ้งกับปีกไก่ย่างวางอยู่ในจานแล้วก็ตกใจ ไม่คิดว่าภรรยาจะรับรองแขกที่โคตรรวย ได้โคตรห่วยและโคตรประหยัดขนาดนี้
“ทำไมมีแค่นี้ล่ะที่รัก แล้วจะอิ่มเหรอ”
หรัญญ์นั่งเก้าอี้ติดกับภรรยา ใช้แขนโอบเอวเล็กไว้หลวมๆ หน้าหล่อๆ ก็ยิ้มไปด้วย ทั้งที่ในใจนั้นอยากจะหักคอเล็กๆ มากกว่า เพราะกลัวว่าร้านจะเอาหมูมาปิ้งปนกัน ถ้าแขกรู้เข้า เขาคงซวยและอาจจะชวดโปรเจ็กต์ที่กำลังทำอยู่แน่ๆ
“ผมไม่ได้กินเยอะอะไร แล้วร้านนี้ผมก็เป็นคนเลือกเอง กินอาหารหรูๆ มาจนเบื่อแล้ว อยากลองของแปลกบ้าง นี่เราก็กินไปคุยกันไปตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้เลยนะ ไรยาคุยสนุกมาก”
หรัญญ์มองลูกค้าหนุ่มใหญ่ยิ้มให้ภรรยาเขาแล้วขุ่นเคืองจนของขึ้น ในใจก็ท่องไว้ด้วยว่าต้องอดทนๆ
“ผมดีใจครับที่ภรรยาผมทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม”
“และต้องขอบคุณ ที่ส่งภรรยาคนสวยมาคอยดูแลผม ขอบคุณคุณด้วยนะครับไรยา คุณน่ารักเสมอสำหรับผม”
บินยามินยิ้มให้ไรยา แล้วถึงหันไปหาหรัญญ์
“เรามีประชุมในอีกสิบนาทีใช่หรือเปล่า”
“ครับ เดี๋ยวผมจะพาไปห้องประชุมเลยดีมั้ย จะได้ให้คนหากาแฟมาเสิร์ฟด้วย”
“ดีมาก แต่กาแฟไม่ต้องหรอก ผมเรียบร้อยแล้ว”
บินยามินปรายตาไปหาแก้วกาแฟ บนโต๊ะกลาง หรัญญ์เลยยิ้มน้อยๆ อย่างรับรู้
“ไว้เจอกันเย็นนี้ที่โต๊ะอาหารนะครับไรยา”
“ค่ะ”
หรัญญ์ลุกขึ้นตามแขกซูเปอร์วีไอพีไปทันที แต่ก็ไม่วายหันไปมองภรรยาด้วยสายตาคาดโทษไว้
“ไปกันเถอะค่ะฮั้นท์ เราต้องรีบประชุม แล้วต้องพาบอสไปดูไซต์งานนะคะ”
ไรยาเห็นเลราน่าเอามือเกาะแขนสามีตัวเองแล้ว ก็รู้สึกขัดๆ ตายังไงไม่รู้ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากยกจานกับแก้วไปห้องแพนทรี โดยไม่รอแม่บ้านหรือเลขา
“ว่าไงจ๊ะท่าน MD ทำไมต้องทำงานเมดด้วยล่ะจ๊ะ ย้ายตำแหน่งเหรอ หรือว่าควบ”
“เปล่า แค่ว่าง แล้วเลขากับเมดก็กำลังยุ่ง ฉันเลยทำเอง”
“ใจดีกับลูกน้องจังเลยนะจ๊ะ แต่ฉันว่าเอาเวลาว่างไปอยู่ใกล้ๆ พี่ฮั้นท์ไว้ไม่ดีกว่าเหรอ ไม่เห็นหรือไง ว่ายัยเลร่ากำลังจ้องจะเคลมอยู่”
“ไม่เห็นจะมีอะไรนี่”
- ผู้เขียน
