I’m sorry ว่าที่สามีของฉันขี้หึง

แกร๊ก~ "ฮัลโหล..." เสียงทักทายดังขึ้น หลังจากมือบางลวงตาผลักประตูห้องทำงานหรูเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต ก่อนที่ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาพอดีตัวเป๊ะๆ จะเดินนวยนาดเข้าไปหาคนตัวโตที่นั่งทำงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด "...ตามนั้น" เจ้าของห้องปิดแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือพลางส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนสนิทก้าวขาออกไป "ทำงานอยู่เหรอคะ ว๊ายยย" หมับ~ "คะ คุณซีเป็นอะไรไหมครับ" คนที่ดึงแฟ้มเอกสารมากอดแนบอกกำลังจะก้าวขาออกไปจากห้อง จำเป็นต้องรับร่างของหญิงสาวที่พึ่งจะก้าวเข้ามาเพราะกลัวว่าเธอจะสะดุดพรมแล้วล้มเข้า "ซีไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" รอยยิ้มหวานถูกส่งต่อ ส่วนคนที่ได้รับคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้มมีเสน่ห์ ก้มหน้างุดและปล่อยมือจากร่างขาวผ่องของผู้หญิงของเจ้านายแทบจะทันที พอ 'ซีรีย์' ดึงสายตาออกมาจากคนที่ช่วยเหลือเธอ ดวงตากลมโตวาบวับก็สบประสานกับดวงตาคมกริบของอีกคนพอดี "พี่ลมขา..." รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าสวยใส แต่คนมองกลับทำท่าไม่ใส่ใจ ความหยิ่ง ความเฉยฉา ความเก็บความรู้สึก ไม่มีใครเกินเขาเลย วายุภัค หรือพี่ ลม สายลม ของเธอ "คิดถึงซีไหมคะ?" ร่างสมส่วนเดินนวยนาดมาทิ้งตัวลงบนหน้าตักแกร่ง กลิ่นน้ำหอมจากตัวของชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่เธอเคยชิดใกล้ ทำให้ความเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนมาทั้งวันผ่อนคลายลงทันที "ลุกออกไปนั่งดีๆ ฉันยังต้องทำงาน" เสียงทุ้มดังข้างใบหูเล็ก ซีรีย์หันกลับไปมองคนที่อยู่ทางด้านหลัง เธอวางศีรษะทุยเล็กแนบกับอกแกร่ง ถึงรู้ว่าการทำแบบนั้นมันเป็นการรบกวนเขาอยู่ก็ตาม "วันนี้ซีเรียนหนัก เหนื่อยมาก ขออ้อนแฟนก่อนได้ไหมคะ" เขาเพียงแต่ปรายตามองเธอพลางพ่นลมหายใจ สุดท้ายเขาก็ใช้มือยกตัวของเธอลงจากหน้าตักของเขาด้วยตัวเอง "พี่ลมอ่าา..." ซีรีย์ทำหน้างอแงเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะหันท่าใหม่โดยการเขย่งปลายเท้าขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน พลางโน้มตัวลงมาปลดรองเท้าส้นเข็มที่สวมใส่ทิ้งลงไปกับพื้นพรมและขยับเท้าโดยต้นขาแกร่งของอีกฝ่ายไปมา "เธอกำลังกวนฉันอยู่นะซีรีย์" "พี่ลมไม่มีเวลาให้ซี ตอนเที่ยงขอให้ไปรับมากินข้าวพี่ก็ไม่ยอม พอซีมาหาเองพี่ลมก็หาว่าซีกวน จะงอนพี่ลมแล้วนะ" "ลงมา ฉันต้องทำงาน" คนที่ถูกรบกวนบอกแค่นั้น เช่นเดียวกับสายตาคมกริบของเขาที่หยุดมองเพียงแค่ที่ใบหน้าของเธอ ทั้งที่หุ่นของเธอก็ดีมาก ผิวก็เป๊ะไปทั้งตัว แต่ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจอะไรในตัวเธอเลยสักนิด พี่ลมของเธอจะเป็นเกย์น่ะเหรอ? แบบนั้นก็ไม่น่าจะใช่ เขาหล่อ เขาเนี๊ยบ ใครได้เห็นก็เป็นต้องมองตามหลัง แบบนั้นไง คู่หมั้นของเขาอย่างเธอถึงต้องตามประกบไม่ห่าง หวงว่าที่สามี คือสิ่งที่เธอกำลังทำ "วันนี้ฉันต้องเคลียร์งานทั้งกองที่วางอยู่บนโต๊ะ หากช้าแม้แต่วินาทีเดียว ร้านอาหารที่ฉันจองไว้เพื่อที่จะพาเธอไป ฉันจะโทรกลับไปยกเลิกทันที" "ไม่ช้าค่ะ สัญญาว่าซีจะไม่กวนพี่ลมเลย" เขามองหน้าเธอที่เปื้อนรอยยิ้มถูกใจพร้อมกับถอนลมหายใจอีกครั้ง "แต่ว่า พี่ลมช่วยอุ้มซีลงจากโต๊ะหน่อยได้ไหมคะ ขาไม่ถึงเลยค่ะ กลัวตก" เจ้าของคำพูดยิ้มกว้าง เธอเอียงคอมองหน้าเขาพลางขยิบตาออดอ้อนเบาๆ "เร็วๆ สิคะ ถ้าช้าแม้แต่วินาทีเดียว เป็นเพราะพี่ลมเองเลยนะ" "ขาสั้น" ซีรีย์ไม่ได้รู้สึกโกรธสักนิดที่ได้ยินแบบนั้น แขนขาวสอดเข้าไปโอบรอบลำคอแกร่งในจังหวะที่คนตัวโตอุ้มตัวเธอลงมาจากโต๊ะทำงานของเขาแบบที่เธอต้องการ "อ่าา ขอโทรศัพท์ไปเล่นเกมส์หน่อยได้ไหมคะ?" "อืม" ชายหนุ่มตอบรับออกมาพลางดันโทรศัพท์มือถือออกไปตรงหน้า คนขอยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เธอจะเดินมาคว้าโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานกระจกอย่างดีแล้วหมุนตัวกลับไปนั่งรอที่โซฟาภายในห้องทำงาน 'จริงๆ แล้วซีไม่ได้ชอบเล่นเกมส์หรอกนะคะพี่ลมขา แค่เช็กโทรศัพท์เพื่อความมั่นใจ ว่าในตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่มีใครเข้ามาเกาะแกะคู่หมั้นของซีเท่านั้นเอง' รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากบาง ขาสวยตวัดขึ้นไขว้ห้าง ก่อนที่เธอจะเช็กโทรศัพท์ของคู่หมั้นหนุ่มหน้าตาดีของตัวเอง ซีรีย์ นักศึกษาสาวชั้นปีที่สี่คณะนิเทศฯ สวย ฮอต แทบไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ จากที่เคยครองความโสดเพราะชอบชีวิตอิสระมากกว่า แต่ทว่า การใช้ชีวิตอิสระของเธอเป็นอันจบลง เมื่ออยู่ดีๆ คู่หมั้นที่ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่ตอนไหนก็โผล่เข้ามา แน่นอนว่าหญิงสาวค้านหัวชนฝา และการต่อต้านที่ว่ากลับจบลง เมื่อได้พบหน้ากัน เขาตรงสเปคเธอทุกอย่าง ยิ่งเห็นเขาไม่ให้ความสนใจในตัวเธอเหมือนกับผู้ชายคนไหนๆ มันยิ่งท้าทายให้เธออยากครอบครองและเป็นเจ้าของเขาเช่นกัน การหมั้นที่ว่า จึงเกิดขึ้นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ หญิงสาวเต็มใจ ในขณะที่อีกฝ่ายนิ่งเฉย แต่ก็ยอมให้งานมันเกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเขากำลังคิดอะไร เสียงปิดแฟ้มเอกสารดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงในชุดสูทสีดำที่หยัดกายลุกจากเก้าอี้โต๊ะทำงาน ซีรีย์รีบออกจากแอพพลิเคชั่นส่วนตัวของเขาที่เธอถือวิสาสะเข้าไปเปิดอ่าน ก่อนจะยื่นมันคืนเจ้าของทันที "โทรศัพ์พี่ลมค่ะ ขอบคุณที่ให้ยืมนะคะ" "อืม..." ชายหนุ่มตอบรับด้วยประโยคสั้นๆ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเดินนำออกไป "หยิ่งมากแม่ แบบนี้แหละสเปคเรา" ซีรีย์เอ่ยเบาๆ ตามหลัง ก่อนที่เธอจะหันไปคว้ารองเท้ามาสวมใส่ กระชับกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์ดังแล้วก้าวขาเดินตามเขาออกไป @ภายในรถ "หลังจากกินข้าวเสร็จเราไปเดินห้างตากแอร์เย็นๆ กันดีไหมคะ" "ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ถ้าเธออยากไปก็ตามสบาย" บัตรเครดิตสีดำวาววับถูกยื่นมาให้ ซีรีย์มองการกระทำของเขาเงียบๆ เธอไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก สายเปย์ขนาดหนัก หากผู้หญิงคนอื่นมาพบเขาเข้า คงชอบเขาหนักมากแน่ๆ เลย "ถ้าอย่างนั้นเราไปนั่งฟังเพลงกันไหมคะ เพื่อนซีบอกว่าแถวนี้มีคลับเปิดใหม่ นักดนตรีร้องเพลงเพราะใช้ได้เลยค่ะ" "กินข้าวเสร็จฉันมีงานต้องไปต่อ ถ้าเธออยากไปก็ตามสบาย" และเป็นอีกครั้งที่คนเอ่ยชวนต้องพิงแผ่นหลังกับเบาะรถหรูด้วยท่าทีขัดใจ สายลมอย่างเขา ไม่เคยแสดงออกมากมายไปกว่านี้เลย