2
1535 คำ
ขวัญภิรมณ์หยุดพูด เป็นจังหวะที่แก้วมุกดาหันมาพอดี แล้วส่งยิ้มเดินมาทางโต๊ะโซฟาแดงที่ขวัญภิรมณ์กับเพื่อนๆ และแฟนหนุ่มกำลังนั่งอยู่ สาวออฟฟิศคนหนึ่งอยากทดสอบคนปากกล้าว่าจะกล้าพูดต่อหน้าหรือทำได้แค่นินทาลับหลังจึงโพล่งถามออกไป
“ว่าอะไรล่ะขวัญ พูดให้จบสิ ฉันรอฟังอยู่”
สายตาของต่อพงศ์มองขวัญภิรมณ์อย่างกำราบไม่ให้พูดอะไรไม่ดี ทำให้หญิงสาวไม่พอใจ พอแฟนหนุ่มหันไปสนใจดวงหน้าหวานของเจ้าของร้านสาว เซลส์สาวจึงสุดทน
ต่อพงศ์รีบกระดกแก้วน้ำให้หมดแก้ว เพราะหวังว่าแก้วมุกดาจะเข้ามาบริการเติมน้ำให้เขาบ้าง จะได้ใกล้ชิดเธอขึ้นอีกหน่อย โดยไม่สนใจคนนั่งหน้าบูดที่คบหากันมาพักหนึ่ง เพราะเขาไม่ได้จริงจังด้วยนัก
ขวัญภิรมณ์โมโหกับท่าทางของแฟนหนุ่มที่ออกอาการว่าชอบแก้วมุกดาไม่ไว้หน้า เธอจึงโพล่งขึ้น
“ที่จะพูดต่อก็คือ ผู้หญิงดีๆ ถ้าไม่แรด ไม่ร่าน คงไม่ท้องไม่มีพ่อมั้ง” แล้วมองจ้องไปที่แก้วมุกดาซึ่งเดินมาหยุดหน้าโต๊ะ
ขวัญภิรมณ์ลุกขึ้นพรวด “ไม่กงไม่กินมันแล้ว ฉันกลับออฟฟิศก่อนนะ” พูดจบก็มองเหวี่ยงๆ ปะทะสายตากับแก้วมุกดา
แก้วมุกดาเห็นขวัญภิรมณ์ ลูกป้าสายหยุดขาเมาท์ประจำหมู่บ้านลุกขึ้นยืน หน้าตาบอกบุญไม่รับ ก็คิดว่าคงได้รับอาหารช้า เดี๋ยวจะไม่พอใจ เอาร้านเธอไปพูดให้แม่ฟังเสียๆ หายๆ แล้วจะถูกนำไปขยายความผิดๆ หญิงสาวจึงรีบถาม
“คุณขวัญได้อาหารครบไหมคะ ขาดตกบกพร่องตรงไหน บอกแก้วได้นะคะ วันนี้ ลูกค้าแน่น เผื่อว่าเด็กเสิร์ฟบริการไม่ทั่วถึง แก้วจะได้ช่วยดูแลให้” แก้วมุกดาพูดอย่างสุภาพแล้วส่งยิ้มหวานให้
ขวัญภิรมณ์สุดแสนจะหมั่นไส้เมื่อเห็นต่อพงศ์มองแก้วน้ำของตนที่หมดแล้ว “ผมขอน้ำเพิ่มครับ”
แก้วมุกดารีบเข้ามาเติมน้ำดื่มให้ทันที คนหน้าบอกบุญไม่รับจึงมองแฟนหนุ่มและประชดในใจ
‘ฉันว่าคุณอยากเสียน้ำให้แม่นี่มากกว่า’
ดวงตาที่ตกแต่งมาอย่างดีมองหน้าขาวๆ ใสๆ ของแก้วมุกดาราวกับอยากจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่มีอะไรค่ะคุณแก้ว อาหารได้ครบแล้ว ฉันจะกลับแล้ว แต่ว่า เอ่อ พอดีนึกขึ้นมาได้ว่ามีอะไรอยากจะถามหน่อย เผื่อคุณแก้วจะพอแนะนำได้”
แก้วมุกดาส่งยิ้มให้คนอารมณ์ขุ่นมัว “จะถามอะไรหรือคะคุณขวัญ ถ้าตอบได้ แก้วยินดีตอบค่ะ”
ขวัญภิรมณ์มองหน้าแก้วมุกดาแล้วบิดยิ้ม แสร้งพูดเสียงดังเพราะจงใจประจานให้กับลูกค้าที่นั่งกินกันอยู่เต็มร้านได้รับรู้ในสิ่งที่พวกเขาอาจไม่เคยรู้
“พอดีแม่บ้านที่ออฟฟิศ นางเกิดพลาดท้องไม่มีพ่อ แล้วสงสัยว่าจะแจ้งเกิดอย่างไร ต้องระบุชื่อผู้ชายในใบเกิดไหมคะ ขวัญก็ไม่รู้จะถามใครจริงๆ บังเอิญไม่รู้จักคนที่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย แต่พอเห็นหน้าคุณแก้วเลยนึกออกว่าคุณแก้วก็ท้องไม่มีพ่อ คิดว่าคนมีประสบการณ์ตรงคงจะตอบเรื่องนี้ได้นะคะ”
คำพูดของขวัญภิรมณ์ทำให้ลูกค้าที่นั่งอยู่รายล้อมเงยหน้าขึ้นมามองแก้วมุกดา แต่สายตาหลายคู่ก็มองผ่านเจ้าของร้านคนสวยไปตำหนิคนพูดที่บ่งบอกเจตนาฉีกหน้าเจ้าของร้านสาว
แก้วมุกดาจับน้ำเสียงและแววตาที่จ้องตรงมาก็รู้แล้วว่า ขวัญภิรมณ์คงอยากประจานตัวเธอมากกว่ามีปัญหากับเรื่องอาหารและการบริการ
เรื่องท้องไม่มีพ่อ หลายปีที่ผ่านมา เธอทั้งถูกนินทาและถูกมองด้วยสายตาดูแคลนในเรื่องนี้จนชินชาไปแล้ว และไม่คิดสนใจอีก จะว่าไป ที่พวกคนไร้มารยาทเอาเรื่องที่เธอท้องไม่มีพ่อมาคอยเหน็บแนมทั้งที่ไม่ได้มาช่วยเธออุ้มท้องหรือคลอดลูก มันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละ
เมื่อไม่รู้สึกเจ็บกับคำพูดของคนนิสัยเสีย สีหน้าของแก้วมุกดาจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มขัน
“ได้ค่ะ ถ้าจะเป็นประโยชน์ ที่จริงไม่ต้องอ้างว่าถามให้แม่บ้านก็ได้นะคะคุณขวัญ แก้วว่าอาจเป็นปัญหาที่ตัวคุณขวัญกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้แล้วไม่รู้จะถามใครก็ได้ เห็นว่ามีรถหลายคันกับผู้ชายหลายคนเวียนไปส่งไม่ซ้ำหน้ากัน ถ้าเกิดปัญหาไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเพราะลืมจดวันที่ แก้วแนะนำว่าหลังคลอด คุณขวัญควรไปทำใบ ปค. 14 ให้อำนาจการดูแลลูกอยู่ที่แม่ฝ่ายเดียว จะช่วยให้จัดการเอกสารต่างๆ เกี่ยวกับลูกได้ง่ายขึ้น เท่านี้ เราก็จะมีอำนาจในการปกครองเด็กแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ไม่มีชื่อพ่อเด็กก็ไม่เป็นอะไรค่ะ แต่ถ้ายังไม่ค่อยเข้าใจ มีอะไรก็ถามเพิ่มได้นะคะ”
แก้วมุกดาตอบจบก็วางแก้วน้ำของต่อพงศ์ลงบนโต๊ะแล้วพาร่างสวยไปบริการโต๊ะอื่นต่อ ไม่สนใจสายตาของลูกค้าทั้งโต๊ะที่มองอย่างอึ้งๆ ส่วนคนอับอายที่สุดคงเป็นขวัญภิรมณ์ที่ถูกต่อพงศ์มองอย่างรังเกียจ เขาคิดจะสนุกกับเธอเล่นๆ แต่ไม่คิดว่าขวัญภิรมณ์จะมั่วตัวแม่
“ผมไม่คิดว่าคุณจะมั่วแบบนี้ ไหนบอกคบกับผมคนเดียวไง”
ขวัญภิรมณ์มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ “คุณต่อคะ ทำไมมองขวัญแบบนี้คะ ขวัญเปล่าคบซ้อนนะคะ ไปเชื่ออีแก้วมันได้ยังไงคะ มันโกหก อยากทำให้คนรักเขาทะเลาะกัน” ขวัญภิรมณ์อยากจะตามไปตบแก้วมุกดานัก เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เคยนินทาว่าใคร ไม่คิดว่าจะเอาเธอมาแฉต่อหน้าแฟนหนุ่ม แบบนี้ต้องกลับไปใส่ไฟกับแม่ สร้างเรื่องนินทาให้แก้วมุกดาเน่าเหม็นไปทั่วทั้งซอย
ร้านอาหารที่ใครเดินเข้ามาต้องเอ่ยชมในบรรยากาศการตกแต่งน่ารัก อบอุ่นของร้านและกลับไปพร้อมความอิ่มอร่อย ตามมาด้วยถ้อยคำเอ่ยชื่นชม และทิ้งท้ายว่าวันหลังจะแวะเวียนมาใช้บริการอีก ตอนนี้ใกล้เวลาปิดร้านเต็มที
“ขอบคุณมากนะคะ”
แก้วมุกดาขอบคุณลูกค้าคู่รักที่ลุกขึ้นเป็นโต๊ะสุดท้าย เธอปล่อยให้พนักงานเก็บร้าน ไม่ได้เข้าไปช่วยอย่างเคย เพราะวันนี้ เพื่อนรักและเป็นหุ้นส่วนร้านบอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วย
พิมพิชชามีความละเอียดรอบคอบ แก้วมุกดาจึงให้อีกฝ่ายดูแลบัญชีด้วย เพราะคนทั้งคู่ไว้เนื้อเชื่อใจกันในเรื่องการเงิน พิมพิชชากดเครื่องคิดเลขตรวจสอบบัญชีใกล้เสร็จแล้ว พอเห็นแก้วมุกดาเดินเข้ามาหาจึงปิดบัญชีลง
อาการเงียบนิ่งทำให้แก้วมุกดาที่เดินเข้ามานั้นเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามพิมพิชชา แล้วเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“เป็นอะไรไปพิม ช่วงนี้ กิจการร้านเราขายดิบขายดี พิมคงเหนื่อยใช่ไหม”
พิมพิชชาส่ายหน้า “เหนื่อยแต่ลูกค้าพอใจไม่เป็นไรหรอก แต่พิมมีอะไรจะบอกแก้ว เพราะพิมตัดสินใจดีแล้ว”
พิมพิชชาไม่ได้มีปัญหาในการเปิดร้านร่วมกับแก้วมุกดา เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนซื่อสัตย์ ใจกว้าง ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย แต่ทุกคนย่อมมีเส้นทางของตัวเอง
แก้วมุกดาถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อตั้งสติ และแล้ววันนี้ก็มาถึง ระหว่างทั้งคู่ไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงินที่ต้องนั่งคุยกันแบบนี้แน่ สมองของแก้วมุกดาเริ่มทบทวนว่าช่วงนี้เธอทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่สบายใจหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของเพื่อน แก้วมุกดาจึงเริ่มเดาออก เมื่อคิดได้ว่าเคยแอบได้ยินพนักงานซุบซิบกันว่าพิมพิชชามีโครงการเปิดร้านใหม่ แต่เธอก็ไม่คิดจะถามก่อน รอให้เพื่อนรักบอกเองจะดีกว่า
“พิมจะแยกตัวออกไปเปิดร้านใหม่ พิมอยากลองทำร้านของตัวเอง”
เห็นอีกฝ่ายเงียบงัน พิมพิชชาก็อดจะเห็นใจหุ้นส่วนที่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ได้
“แก้วไม่โกรธพิมนะ ถ้าพิมจะขอถอนหุ้น พิมสบายใจนะที่ได้ร่วมหุ้นกับแก้วทำร้านเล็กๆ มาด้วยกัน จนวันนี้เริ่มมีชื่อเสียง แต่แก้วเข้าใจพิมใช่ไหม พิมก็มีความฝัน”
แก้วมุกดาไม่โกรธ ไม่เคือง พร้อมที่จะเข้าใจ พิมพิชชามีฝีมือ สามารถออกไปเปิดร้านเป็นของตัวเองได้สบาย การเป็นเจ้าของคนเดียวมีสิทธิ์คิดบริหารทุกอย่าง และอาจมีแผนพัฒนาธุรกิจต่อไปในอนาคต พิมพิชชาเป็นคนประหยัด รู้จักใช้เงิน เวลานี้คงมีทุนรอนพร้อมที่จะเปิดร้านเดี่ยวเป็นของตัวเอง
คนรู้สึกใจหายพูดเสียงอ่อน “เข้าใจสิ ไม่โกรธจริงๆ แต่ยอมรับว่าใจหาย”
- ผู้เขียน
