“อย่าเดินหนีผมสิที่รัก”
แก้วมุกดากำลังข้ามถนนหน้าอาคารผู้ป่วยนอกไปอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นแคนทีนที่มีผู้มาใช้บริการน้อยหน่อย ชั้นบนนี้เป็นลานจอดรถยนต์จึงมีรถวิ่งเข้ามาค่อนข้างเยอะ เพราะโรงพยาบาลแห่งนี้ขึ้นชื่อว่ารักษาดี ทำให้มีปริมาณรถมาก ขาเรียวกำลังรอข้ามขยับเมื่อเห็นจังหวะพอจะข้ามได้ ทว่ามีมืออุ่นๆ คว้าหมับที่ข้อแขนเธอ ดวงหน้าหวานแหงนขึ้นมามอง เห็นแล้วว่าหน้าตาเหมือนพ่อของลูก
แก้วมุกดาครางเสียงพร่าจ้องเขาค้าง “คุณฌอน ไม่ต้องจับมือฉันหรอก ฉันข้ามถนนเองได้ค่ะ”
คนตัวโตรีบบอกตอกย้ำสถานะของตน “เดซี่เพิ่งเจอพ่อ แกคงไม่อยากมีแม่ใหม่ตอนนี้มั้ง”
ฌอนมองรถที่วิ่งผ่านเข้ามาในโรงพยาบาลแต่ขับค่อนข้างเร็ว แล้วรีบพาคนตัวเล็กกว่าเดินข้าม พอข้ามถนนไปได้แก้วมุกดาก็ดึงข้อมือกลับ
“แคนทีนฝั่งนี้มีคนน้อยแล้ว เราไปนั่งตรงโน้นกัน” เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งซึ่งไม่มีใครนั่งอยู่บริเวณนั้น “คุณพร้อมจะสารภาพบาปหรือยังค
