"ข้าแค่พูดเผื่อไว้เท่านั้น เจ้ารอที่นี่แหละทั้งสองคน"
หลิวซือซือเช็ดน้ำตาให้ชุ่ยหลิน รู้สึกผูกพันกับบ่าวคนสนิทเหมือนพี่น้อง นางคงคิดถึงชุ่ยหลินมากๆ หากนางต้องไปจริงๆ
"คุณหนูให้บ่าวไปด้วยนะเจ้าคะ มันดูอันตราย ฟ้าก็มืดมากคืนนี้"
ชุ่ยหลินมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไม่เห็นแม้แต่เงาจันทร์ทำให้แถวนี้มืดสนิทจนนางนึกกลัว ถึงจะไม่เข้าใจคำพูดของคุณหนูแต่นางก็คิดว่ามันดูแปลกๆ
"ไม่ได้ พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ หากหนึ่งก้านธูปข้าไม่ออกมาพวกเจ้าค่อยตามเข้าไป และหากไม่พบข้าให้เอาจดหมายนี่ให้ท่านพ่อ"
หลิวซือซือยัดจดหมายฉบับหนึ่งใส่มือของชุ่ยหลิน ในจดหมายนั้นนางได้สั่งเสียไว้หมดแล้ว
นางเป็นฝ่ายบอกว่านางมีโรคประหลาดมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ไม่อยากทำให้ท่านพ่อและสามีในอนาคตลำบากจึงคิดฆ่าตัวตาย
เพียงนางตายทุกสิ่งก็จบสิ้นแล้วหลิวซือซือกอดชุ่ยหลินเป็นครั้งสุดท้าย เอ่ยขอบคุณชุ่ยหลินที่อยู่เคียงข้างครั้งแล้วครั้งเล่า
