“แย่จังเลย รัณชวนพี่สิงห์คุยตั้งนาน พี่สิงห์ยังไม่ได้เข้าไปจุดธูปเลย พี่สิงห์ไปพร้อมกับรัณตอนนี้ไหมคะ” รัณชิดารู้สึกผิดต่อบิดายิ่งนักที่ตนเองนั้นมัวแต่ดีใจที่ได้เห็นบุรุษหนุ่มผู้นี้จนลืมแม้กระทั่งการเชิญให้อีกฝ่ายไปเคารพศพ
“ไม่เป็นไรหรอกน้องรัณ อย่าคิดมากถือว่าพี่เป็นคนในครอบครัวก็แล้วกัน เอาไว้ให้แขกกลับหมดก่อนแล้วพี่จะเข้าไปจุดธูป น้องรัณกับคินไปดูแลแขกก่อนเถอะท่าทางกำลังจะกลับแล้ว”
ผู้พันสิงห์ยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาวคลายกังวล ดุนแผ่นหลังเนียนเรียบให้รัณชิดาก้าวเดินไปยังศาลา พอสองพี่น้องเดินจากไปแล้วเขาก็ทำตัวเป็นมนุษย์ล่องหนหลบเข้าไปอยู่มุมมืดห่างไกลจากศาลาตั้งศพด้วยไม่ต้องการให้ใครเห็น แต่กระนั้นดวงตาคมก็ยังคงจับจ้องทอดมองแน่นิ่งที่เรือนร่างอรชรใบหน้างามลออของรัณชิดาตลอดเวลา
รัณชิดากับคิวากรได้เข้าไปขอบคุณแขกทุกท่านที่มาร่วมงานศพ พอแขกทยอยกลับเกือบหมดแล้วทั้งสองจึงเข้าไปพูดคุยกับนายตำรว
