“อย่าดิ้นสิน้องรัณ เก่งนักไม่ใช่หรือ ตั้งแต่เข้ามาในไร่ชิดารัณก็เถียงพี่สิงห์ฉอดๆ ทำให้พี่สิงห์ปวดใจไม่มีเว้นแม้วินาทีเดียว”
“เจ็บปวดงั้นหรือ เพียงแค่นี้พี่สิงห์ยังพูดออกมาได้ว่าเจ็บปวด แล้วสิ่งที่รัณต้องเจอทุกวินาทีเมื่อห้าปีก่อนล่ะเรียกว่าอะไร ความเจ็บปวดของพี่สิงห์เทียบไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเดียวของรัณ”
สิงหนาทหน้าเสียเล็กน้อยกับคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาตัดพ้อรู้ดีว่าหญิงสาวเจ็บปวดยิ่งนักกับการสูญเสียที่ไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้ แต่ในเวลานี้อารมณ์โกรธเคืองพร้อมด้วยอารมณ์รักที่ถูกจุดให้ปะทุเดือดด้วยเรือนร่างหอมกรุ่นที่ดิ้นรนไม่หยุดจนปทุมอิ่มบดเบียดกับอกกว้างครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ไม่อาจหยุดความต้องการของตัวเองได้
ร่างอรชรถูกจับให้นั่งบนหลังม้าก่อนที่เขาจะเหยียบโกลนดึงตัวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายแล้วกระทุ้งเท้าให้ม้าออกวิ่งโดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่เรือนพักท้ายไร่ติดกับลำธาร
รัณชิดามองเห็นลางแพ้ลอยม
