สิงหนาทรอไม่ถึงสิบนาทีก็เห็นร่างบอบบางเดินออกจากห้องด้วยชุดทะมัดทะแมงพร้อมสำหรับการขี่ม้าเพื่อศึกษาเก็บข้อมูลภายในไร่กาแฟ
“ไม่ต้องช่วย ดิฉันขึ้นม้าเองได้” รัณชิดาตวาดห้วนเบี่ยงกายหนีมือหนาร้อนผ่าวที่แตะตรงเอวบางเพื่อช่วยส่งให้เธอขึ้นนั่งบนหลังเจ้าม้าตัวใหญ่
“พี่รู้ว่าน้องรัณเก่ง แต่ขอร้องให้รับความช่วยเหลือจากพี่บ้าง”
สิงหนาทต่อว่าเสียงอ่อนยังคงดื้อเพ่งกุมเอวเล็กไว้ทั้งสองด้านแล้วยกทีเดียวร่างอรชรก็นั่งเด่นสง่าราวกับนางพญาอยู่บนหลังเจ้าอาชาไนย
รัณชิดากัดฟันแน่นระงับความแค้นที่ไหลรินท่วมกายก่อนจะเอ่ยตอบเฆี่ยนแส้เส้นใหญ่ลงไปบนหัวใจแข็งแกร่งให้กระตุกชาด้วยความเจ็บปวด
“ครั้งหนึ่งผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าโง่ได้ยอมรับความช่วยเหลือพร้อมกับมอบความภักดีให้กับชายคนนั้น แต่เธอหารู้ไม่ว่าตัวเองนั้นโง่ยิ่งกว่า ลา เพราะความช่วยเหลือที่ได้รับนั้นมันมาพร้อมกับการเสแสร้งจากปีศาจร้ายที่หลุดมาจากขุมนรก”
สิง
