“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่สิงห์ รัณขออยู่เงียบๆ สักพักนะคะ” รัณชิดาปฏิเสธเสียงนุ่มก่อนจะซบหน้ากับแผงอกกว้างอีกครั้งแล้วเอ่ยคำตอบที่แท้จริงอยู่ในใจ
‘เป็นนักฆ่าเป็นนักล่ามือหนึ่งนั้นยากนัก แต่การล่าหัวใจของคนที่เรารักนี่สิยากยิ่งกว่าสิ่งใด’
รัณชิดาตื่นแต่เช้าตรู่ออกมารับลำแสงสีทองในยามอรุณรุ่งเบิกฟ้า การดำรงชีวิตในเช้าวันใหม่ของทุกชีวิตในไร่ชิดารัณได้เกิดขึ้นพร้อมๆ กับพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังโผล่ขึ้นบนขอบฟ้า เสียงพูดคุยจอแจลอยมากับควันไฟในการหุงหาอาหารให้สำหรับชาวไร่ด้วยฝีมือของป้าตั้มแม่ครัวมือทองที่ทำอาหารได้อร่อยไปเสียทุกอย่าง
และใช่จะมีแค่ตัวเธอที่ตื่นมารับวิตามินที่ธรรมชาติเป็นผู้มอบให้ เจ้าอาชาไนยตัวใหญ่ทั้งหลายที่ถูกใช้เป็นพาหนะในการเดินทางเพียงสั้นๆ ในไร่ก็ถูกคนงานพาออกมาวิ่งเหยาะๆ รับแสงแดดวิตามินชั้นดีที่ไม่ต้องเสียเงินทองในการซื้อหา
หญิงสาวก้าวลงจากตัวเรือนเดินเกือบเป็นวิ่งตรงไปยังคอ
