เจ้าคุณรามณรงค์เดชพูดเสียงดุเข้มใส่ภรรยา ซึ่งน้ำเสียงดังกล่าวทำให้คุณบุษรินรู้สึกเสียหน้าเป็นยิ่งนัก เพราะเป็นการถูกดุต่อหน้าการะเกด ที่ตัวเธอเองมักชอบพูดจาข่มอยู่เสมอมาตั้งแต่เด็ก
“เจ้าค่ะท่าน” คุณบุษรินจำต้องรับปากไปก่อน เมื่อสบโอกาสจึงจิกสายตาจ้องไปทางลูกเลี้ยง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะพึงพอใจนัก เพราะเก้าอี้ตัวที่อีกฝ่ายนั่งนั้นเป็นที่ประจำของบุตรสาว
“วันนี้หนูการะเกดนึกอย่างไรถึงขึ้นมาร่วมรับประทานอาหารกับเจ้าคุณพ่อได้ล่ะจ๊ะ”
“นั่นสิคะคุณแม่ ปกติเคยเห็นการะเกดชอบขลุกอยู่แต่ในครัว แล้วดูสิ! แต่งตัวยังกับจะออกไปไหนอย่างนั้นแหละ”
บุษยาได้ทีจึงพูดกระแนะกระแหนเสียงแหลมออกไปอย่างลืมตัว นึกว่าตัวเองเป็นบุตรสาวของเจ้าพระยารามณรงค์เดชจริงๆ ดั่งที่มักจะชอบบอกคนอื่นอยู่เสมอ พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาริษยา ก่อนก้มลงมองตัวเองอย่างขัดอกขัดใจ คนที่เธอเคยดูถูกว่าแต่งกายเชยแสนเชย เวลานี้กลับแต
