ท่านชายพยักพักตร์ “ท่านแม่รับสั่งกับฉันด้วยเรื่องเดิมๆ ไม่มาเฝ้าก็ว่าฉันให้ความสำคัญแต่เสด็จป้า แต่ครั้นมาเฝ้าก็ทรงหาว่าถ้าเสด็จป้าไม่บอกให้มาก็คงไม่มา ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว”
พีระมององค์เจ้านายแล้วให้นึกสงสารนัก ใครจะรู้บ้างว่าหม่อมเจ้าดนัยเทพรังสรรค์ผู้ทรงมีบุคลิกภายนอกเย็นชา เคร่งครัด ร่ำรวยด้วยทรัพย์ศฤงคาร พร้อมไปทุกด้านจนใครต่อใครต่างอิจฉา แต่ทรงขาดบางสิ่งบางอย่างที่ทรัพย์สินเงินทองไม่อาจซื้อหาได้
“ฝ่าบาทอย่าลืมที่หลวงตาชุ่มพูดไว้สิกระหม่อม” พีระทูลเตือนสติ
หม่อมเจ้าดนัยเทพรังสรรค์ทรงอึ้ง นั่นสิ! ทำไมจึงลืมคำพูดของหลวงตาไปได้ และเมื่อครู่ท่านก็เผลอหลุดคำพูดที่ถูกเก็บกดไว้ในหทัยตลอดมาออกไป แต่ก็แปลก เมื่อได้พูดออกไปแล้ว ความรู้สึกที่เคยคั่งค้างอยู่ก็ดูเหมือนจะค่อยบรรเทาเบาบางลง
“ฉันยอมรับว่าพูดกับท่านแม่ด้วยถ้อยคำที่ไม่ควรพูด” ท่านชายรับสั่งอย่างรู้สึกผิด “แต่ก็แปลก ที่ความรู้สึ
