หลังพากันเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว คุณบุษรินก็เป็นฝ่ายเปิดประเด็นสำคัญขึ้นมาทันทีโดยไม่รีรอ
“น้าจะมาทวงสัญญาที่หนูการะเกดพูดไว้เมื่อวานจ้ะ”
คนถูกทวงสัญญาที่ตัวเองไม่ได้รู้เรื่องด้วยตีหน้าซื่อถาม “สัญญาเรื่องอะไรหรือคะ”
“ก็เรื่องที่หนูการะเกดรับปากกับน้าว่าจะแลกห้องนอนกับหนูบุษยาไงล่ะจ๊ะ” เสียงของคุณบุษรินเริ่มกระด้างขึ้นเมื่อได้ยินคำถามคล้ายไม่รู้ไม่ชี้ของคนเป็นลูกเลี้ยง
“แลกห้องนอน!” รสิกาทวนคำเสียงสูง “ฉันไปพูดกับคุณน้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“เมื่อวานไงล่ะจ๊ะ หนูการะเกดจำไม่ได้เลยรึไง” เสียงที่ถามค่อยๆ ดังขึ้นเพราะความโกรธ
คนสวมรอยเป็นการะเกดหัวเราะเสียงแผ่วพลิ้ว ทว่าดวงตาวาวโรจน์ จ้องหน้าคนพูดอย่างสมเพช
“ฉันไม่ได้รับปาก แล้วใครจะโง่ยอมเอาห้องนอนสวยๆ ของตัวเองไปแลกกับคนอื่นล่ะคะ”
“แก” บุษยาเผลอตัวหลุดคำพูดหยาบคายออกมา จนผู้เป็นแม่ต้องสะกิดแรงๆ จึงรู้สึกตัว “ฉั
