หลังจากลงมายังด้านล่างของตัวกุฏิ รสิกาอยากจะดึงถุงน่องอีกข้างที่ยังเหลืออยู่ออกนัก แต่เมื่อพิจารณาดูแล้วเห็นว่าสีของถุงน่องดูกลมกลืนไปกับเรียวขาของตัวเองจนมองไม่เห็นถึงความแตกต่างอะไรมากมาย หญิงสาวจึงล้มเลิกความตั้งใจ ปล่อยไว้อย่างนี้แหละเพราะเดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว ขณะกำลังจะก้าวตามจวงไปยังรถม้าที่นายมิ่งจอดรออยู่ เสียงของชวาลาที่ดังขึ้นด้านหลังก็ทำให้เท้าพลันหยุดชะงัก
“คุณการะเกดครับ”
หญิงสาวเหลียวกลับมาตามเสียงเรียกก็เห็นชวาลายืนยิ้มอยู่ ส่วนท่านชายดนัยเทพรังสรรค์ยืนกอดอุระโดยมีคนสนิทอย่างพีระยืนอยู่ข้างๆ
“มีอะไรหรือคะ”
“คุณการะเกดรีบกลับรึเปล่าครับ”
คำถามดังกล่าวเรียกรอยสงสัยให้เกิดขึ้นบนดวงหน้างดงามของหญิงสาว ก่อนจะย้อนถามกลับไปโดยไม่รอช้า
“ถ้าไม่รีบกลับ คุณชวาลาจะชวนฉันไปไหนหรือคะ”
การย้อนถามด้วยถ้อยคำฉะฉาน ทั้งยังปราศจากอาการเคอะเขินอย่างที่กุลสตรีควรจะเป็น ก่อความประหลาดใจให้ชว
