ทาสรักจักรพรรดิ

ตอนที่ 7 ชื่อตอน จักรพรรดินี

ในยามเช้า ร่างหนาล้มกายลงนอนในเตียงอย่างอ่อนล้า จนมีเสียงของขันทีดังขึ้นมา

"องค์จักรพรรดิพระองค์ตื่นบรรทมแล้วหรือไม่พะยะค่ะ "

เสียงของคนผู้หนึ่งก้าวเข้ามาหน้าแท่นบรรทมที่มีม่านบังอยู่ เอ่ยอย่างนอบน้อมในยามเช้า ร่างหนาตะคอกลั่นขึ้นมาในทันที

"ไม่...ข้าจะนอน!!! "

"ฝ่าบาท!!!"

ใบหน้าของข้ารับใช้ซีดเผือด ตื่นตระหนกขึ้นมาโดยพลัน สุรเสียงดังกังวาลขึ้นมาในทันใด

"ไปบอกผู้อื่นว่า องค์จักรพรรดิหลงไหลสตรีจนมิอาจปฎิบัติราชกิจได้ ยามราตรีที่ผ่านมาพระองค์ทรงหมกมุ่นในกามกิจ จนเหนื่อยล้าอ่อนแรง มิอาจออกไปว่าราชกิจได้ และทรงแต่งตั้งองค์หญิงซื่อหยูแห่งแคว้นเสวี่ย เป็นจักรพรรดินี เพียงเพราะนางทำให้พระองค์นั้นถึงสวรรค์ "

ร่างของข้ารับใช้ตื่นตระหนก เร่งทูลย้ำเตือนราชกิจโดยพลัน

"แต่ ฝ่าบาท ในวันนี้เหล่าขุนนาง ต่างรอคอยให้พระองค์นั้นตัดสิน เรื่องเขื่อนแตกอยู่นะพะยะค่ะ !!! "

ขันทีเอ่ยอย่างหวั่นใจขึ้นมา ร่างหนาตะคอกลั่นออกมาจากในห้องบรรทมโดยพลัน

"เขื่อนแตกเหตุใดมาเรียกข้า ผู้ใดทำมันแตกให้มันผู้นั้นหาเงินมาซ่อมมัน!!! "

องค์หญิงซื่อหยูทำตาโต ขึ้นมาโดยพลัน

"องค์จักรพรรดิผู้นี้ ช่างเป็นผู้ที่.....!!!!! "

องค์หญิงซื่อหยูก่นด่าอยู่ในใจ ร่างหนาตะโกนไล่ผู้อื่นออกไปเสียงดังลั่น และใช้พลังวัตรปิดประตูลงไปในทันใด

"โครมม!!!! "

ร่างหนาหลับดวงตาลงและเริ่มต้นกรนดังขึ้นมาสนั่นหวั่นไหว และพลิกกายขึ้นมาพาดต้นขาแกร่ง ลงไปบนร่างบางโดยพลัน ร่างบางปิดหูและค่อยๆยกขาหนาหนักออกไปด้วยแรงเท่าที่มี แต่ก็มิเป็นผลใด สุดท้ายนางเหนื่อยอ่อนจึงหลับไปเสียทั้งเช่นนั้น

ร่างหนายิ้มแสยะ กอดรัดร่างบางในอ้อมแขนแน่นหนาโดยพลัน สองร่างหลับไหลไปเช่นนั้น จนจรดยามบ่ายคล้อย ร่างหนาลุกขึ้นมาจากเตียง องค์หญิงพลันลืมตาตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกับพระองค์

ยามร่างหนาลุกออกไปจากเตียง องค์หญิงพลันมีผู้พยุงนำนางไปอาบน้ำในอ่างน้ำร้อนเดียวกัน ผู้อื่นปรนนิบัติขัดถูกายและสระผมให้นาง โดยมีสายตาคู่คม เหลือบมามองนางอยู่ตลอดเวลา

ร่างหลายร่างพยุงนางขึ้นมาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์และแต่งกายให้อย่างงดงาม ร่างบางถูกสวมใส่ชุดของจักรวรรดิหลวน ผิวของนางขาวผ่องส่องประกาย ในผืนผ้าอ่อนบางปักลายผีเสื้อโบยบิน ร่างงดงามกระพือขนตาไปมาและค่อยๆขยับกายอย่างระมัดระวังตน

นางเดินตามองค์จักรพรรดิไปในสวนแห่งหนึ่ง ยามถึงที่ในสวนนั้น อาหารถูกนำมาจากห้องเครื่องมากมายเป็นขบวนยาว ยามที่อาหารถูกจัดวางลงบนโต๊ะหินอ่อนสีขาวในศาลาบนผืนน้ำขนาดใหญ่ ลมพัดแผ่วปลิว ในน้ำมีปลามากมายว่ายไปมา

องค์หญิงซื่อหยูทอดมองปลาในสายน้ำและหัวเราะจางๆ นางเผลอหยิบตะเกียบคีบลงไปบนอาหาร และหย่อนลงไปให้ปลาในสระเสียหนึ่งคำ ปลาในสระพลันดิ้นกระโดดขึ้นมา และคล้ายไหม้เกรียมอย่างว่องไว ทหารองครักษ์หวีดร้องลั่นขึ้นมาพลัน

"มีคนลอบวางยาพิษในอาหาร !!!!"

เสียงตะโกนต่อกันไปเรื่อยไป สตรีข้ารับใช้ที่นำอาหารถือเรียงรายมาถูกลากมาตรงหน้าเสียสิ้น องค์หญิงหลุบดวงตาลงและถอนหายใจช้าๆออกไป นางหยิบตะเกียบอันใหม่คีบลงไปบนอาหารอีกคราหนึ่ง และกลืนลงไปโดยพลัน ทุกร่างตื่นตระหนกยิ่ง มือหนาปัดตะเกียบของนางลง และเขย่าร่างของนางแรงๆเสีย

"เจ้าทำสิ่งใดกัน!!!! "

องค์หญิงซื่อหยูหลุบตาลงและเบิกดวงตากลมโตขึ้นมา จ้องมองดวงหน้าองค์จักรพรรดินิ่ง

"ฝ่าบาท อาหารตั้งมากมาย แม้ว่ามียาพิษเพียงหนึ่งจาน จนกว่าจะมีผู้คนดื่มกินมันแล้วตายลง ผู้อื่นย่อมถึงจะเลิกรา หม่อมฉันหิวแล้วเพคะ หากมัวรอให้พระองค์ตัดสินโทษตายของพวกนาง หม่อมฉันคงต้องหิวจนตายก่อนเพคะ"

ใบหน้างดงามงอง้ำและหยิบตะเกียบคีบลงในจานอีกหนึ่งใบและใช้ถ้วยใบหนึ่งรองมัน นางถืออาหารนั้นมาป้อนลงที่ผู้ที่ถือมันมา ตามแต่ชนิดที่ผู้นั้นถือมันมาจัดวางลง

เหล่าข้ารับใช้ใบหน้านิ่งเรียบ อ้าปากรับอาหารลงไปโดยพลัน มีเพียง ข้ารับใช้สามนางที่ตัวสั่นระริก ยามอาหารที่พวกนางถือมาถูกคีบลงไปในถ้วยใบเล็ก ร่างบางสั่นระรัว ใบหน้าซีดขาวโดยพลัน

องค์หญิงซื่อหยูสั่งทหารให้บีบปากของนางทั้งสาม และคีบสิ่งที่พวกนางถือมาส่งลงไปในปากของพวกนาง เพียงอาหารแตะที่ปลายลิ้น ใบหน้าสีขาวพลันคล้ำเขียวขาดใจตายลงไปโดยพลัน

"อา...ข้า....นางตายแล้วเช่นนั้นหรือ ยาพิษร้ายแรงเช่นนั้น "

ร่างบางตัวสั่นระริก องค์จักรพรรดิกอดรัดนางในอกเบาๆ จุมพิตนางและเอ่ยไต่ถามนางอย่างใคร่รู้ขึ้นมา

"เจ้าจำได้เช่นใดว่าผู้ใดถืออาหารใด ทั้งที่อาหารมีมากมายเช่นนี้หน่ะซื่อหยู"

"ดอกไม้บนจานและดอกไม้บนผมของพวกนางเพคะ พวกนางล้วนสะดุดตามากตั้งแต่แรกเห็น ดอกไม้บนผมนั้น มิมีในแคว้นของหม่อมฉันเพคะ "

ร่างหนากอดรัดนางและตีจมูกของนางลงไปเบาๆ

"เจ้าปดข้า เจ้าจดจำผู้คนได้เพียงแค่คราหนึ่ง และจดจำพวกนางได้อย่างแม่นยำในทันที "

องค์หญิงหลุบดวงตาลงไปเบาๆ นางทุบอกแกร่งคราหนึ่งและตัดพ้อขึ้นมาพลัน

"ซื่อหยูหิวแล้วเพคะ "

"หึ หึ ข้าจะให้องครักษ์ไปนำอาหารในห้องเครื่องมาอีกครั้งหนึ่ง "

ทหารดั้นเมฆาหายไปและนำอาหารมาจัดวางแทนที่อาหารชุดเดิมนั้น องค์หญิงคีบอาหารป้อนสตรีผู้หนึ่งท่ข้างกายนาง ที่ใบหน้าเรียบเฉยกว่าผู้อื่น ไปจนสิ้นหมดทุกชนิดนั้น

นางถามแต่เพียงคำซ้ำๆออกไปเท่านั้น

"อร่อยหรือไม่ รสชาติเป็นอย่างไรเล่า “

สตรีใบหน้าเรียบพลันเลิกคิ้วพิศวงขึ้นมาในทันใด

"องค์หญิงผู้นี้แปลกประหลาดนัก "

ยามถึงจานสุดท้ายข้ารับใช้พลันอิ่มลงแล้ว เพราะอาหารนั้นมากมายแม้เพียงหนึ่งคำ นางก็อิ่มจนมิอยากจะขยับกาย

องค์หญิงเทน้ำชาเลิศรสให้นางชิมและขนมหนึ่งชิ้น ล้วนเป็นการตบท้าย นางอิ่มจนขยับกายมิได้ องค์หญิงยิ้มละไม และหยิบตะเกียบคีบ ส่งป้อนองค์จักรพรรดิลงไปหนึ่งคำ มือหนาคีบส่งใส่ปากนางหนึ่งคำ

ยามที่นางอิ่ม นางล้วนส่งป้อนลงไปสู่ปากขององค์จักรพรรดิจนหมดสิ้น และองค์จักรพรรดิก็กวาดทุกสิ่งลงกระเพาะไปจนหมดสิ้น องค์หญิงตื่นตะลึงขึ้นมาอีกคราหนึ่ง

"พระองค์มิเกรงว่าผู้อื่นวางยาพิษ ในอาหารหรือเพคะ ดื่มกินมากเช่นนั้น หากมียาพิษจำนวนน้อยย่อมมีผลมากในภายหลัง !!! "

"หึ หึ ข้านั้นวางใจผู้อื่นมิได้ แต่อาหารในมือองครักษ์นั้นล้วนเลิศรส และมิเคยทำให้ข้าตกตาย "

องค์หญิงซื่อหยูหันมองไปที่สตรีรอบๆกายที่เดินมาเก็บจาน ล้วนคือผู้ที่ทดลองชิมอาหารเพียงครู่หนึ่ง ก่อนหน้านั้น ขาดเพียงสตรีสามนางที่ตกตายไปเท่านั้น

"ฝ่าบาท สตรีเหล่านี้และสตรีสามนางนั้นแตกต่างกันอย่างไรหรือเพคะ "

ซื่อหยูไต่เร่งไต่ถามออกไปอย่างใคร่รู้ในทันที