ยามที่เกี้ยวนั้นเคลื่อนไปบนชั้นฟ้า ร่างหนายืดกายขึ้นเสด็จเข้าไปในเกี้ยว ส่งสายตาดุดันใส่สตรีของพระองค์ ถือถ้วยชานั่งไขว้ขาซ้อนกันและจิบช้าๆ และตำหนินางในคราหนึ่ง
"เป็นสตรีเหตุใดจึงกรีดร้องต่อหน้าผู้คนเช่นนั้น เจ้าเป็นจักรพรรดินีธนูเพียงหนึ่งดอกลอดผ่านเข้ามา เหตุใดจึงส่งเสียงเหมือนเช่นว่าบาดเจ็บรุนแรงนัก แม้เสียงเพียงนิดก็มิควรให้ผู้อื่นได้ยิน "
ร่างบางกระพือขนตา และก้มหน้าลงน้อยๆ
"อืม นางหลงลืมตนตื่นตระหนกจากผู้อื่น หากเป็นองค์หญิงเช่นวันวานพระบิดาก็ย่อมลงโทษนางหนักหนานัก นางมิใช่นักเลงในค่ายทหาร นางมิใช่สตรีร้านตลาด นางกลับแหกปากกู่ร้องก่นด่าผู้คนเสียได้ ช่างน่าอับอายนัก "
ร่างบางเหลือบตามององค์จักรพรรดิ ร่างหนาจิบชาอย่างมิสนใจผู้คน นางแอบเหลือบมองอีกคราหนึ่ง ก็สงสัยในชาถ้วยนั้นยิ่งนัก แม้นว่าจะเลิศรสนักหนา แต่นางก็มิเคยเห็นว่าพระองค์จะชื่นชมการดื่มชา ช่างน่าแปลกใจยิ่ง
ดวง
