ซื่อหยูสวมชุดนางกำนัลและเร้นกายหายออกไปจากตำหนัก นางจูงม้าฮวาเอ๋อร์ออกมาด้วย เจ้าม้าสีดำตัวโตร้องคำรามลั่น ซื่อหยูแลบลิ้นให้มันและสะบัดใบหน้าหนีไปในทันใด หนึ่งม้าหนึ่งคนออกมานอกวังหลวงจนได้
นางยิ้มเยาะผู้อื่นเบาๆ จักรพรรดิผู้บ้าราคะ คงมิใส่ใจนางนักหรอกในยามนี้
ชิส์ นางหมายมั่นจะมุ่งหน้าไปทางทิศแคว้นทางทิศเหนือที่มีหิมะโปรยปราย นางฝันถึงสถานที่นั้นอย่างพึงใจ
"บุตรของนางคงจะทานทนได้กระมัง นางมิเคยไปที่ใดผู้เดียวมาก่อน แต่ในยามนี้ นางนั้นมีชีวิตอยู่ผู้เดียวแล้ว มิมีผู้ใดใส่ใจนางนัก "
ซื่อหยูน้ำตารินเบาๆ นางร่ำไห้งอแง นางตบก้นม้าเบาๆและทะยานไปทางภูเขาทางทิศเหนือ ซื่อหยูนำทองคำงดงามในวังหลวงมาเสียมาก ตำหนักของนางมีทุกสิ่ง ซื่อหยูค่อยๆเหยาะย่างม้าๆไปช้าๆ นางแวะพักไปตามรายทาง นางเหนื่อยมิน้อยเลย ใบหน้าซีดขาว
ซื่อหยูรู้สึกเสียดท้องนักยามที่ม้าวิ่งไปมากขึ้น นางลงจากหลังม้าและจูงม้าไปช
