"ท่านพี่" เสียงคนกล่าวฟังดูอ่อนแรงและน่าสงสารจับใจ แต่นั่นก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงใบหน้าของผู้ฟังให้กลับมาดีขึ้นได้เลย ใจของหลี่จื่อเหยากระตุกวูบ แต่นางก็ทำใจกล้าเข้าสู้ "ท่านพี่ได้โปรดยกโทษให้ข้าสักครั้ง อย่าได้ทำเมินเฉยกับข้าเช่นนี้ ท่านก็รู้ว่าที่ผ่านมาในใจของข้ามีเพียงแต่ท่าน"
น้ำเสียงฟังดูอ่อนแรงและด้วยสภาพที่ดูอิดโรยของนางในตอนนี้ ทำให้เซี่ยซู่เหยียนต้องถอนหายใจออกมา ใบหน้าของเขายังคงไร้ซึ่งอารมณ์ใด "เจ้ากลับไปเรือนของตนเสียเถิด"
"ท่านพี่เพราะความหลงผิด เป็นข้าที่เป็นผู้สั่งการแม่นมหลิวทั้งหมด ข้ารู้ว่าท่านเกลียดชังสตรีที่มากแผนการ แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าข้ากลัว…" มาถึงตรงนี่แล้วนางจำต้องยอมรับออกไปดีที่สุด นางหยุดเพื่อที่จะดูสีหน้าของผู้ฟังก่อนที่จะกล่าวต่อไป ด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้คนฟังรู้สึกสงสารจับใจ "ข้าเคยเห็นท่านแม่ร้องไห้เสียใจอยู่หลายครั้ง ในตอนที่ท่านพ่อไปค้างคืนอยู่กับอน
