กลิ่นควันลอยมาจาง ๆ ก่อนจะหนาแน่นมากขึ้นเรื่อย ๆ ดรัลรัตน์มองคนในบ้านแล้วก็เดินหายไปหาของเล่นเจ้าสิป พร้อมกับคว้ากุญแจรถ ขับตระเวนหาต้นตอของควันเหล่านั้น จนไปพบไร่อ้อยของนายทุนที่คนงานกำลังยืนคุมเชิงไม่ให้ลามออกไปยังพื้นที่อีกแปลง ก็ค่อยจอดรถ มองของเล่นเจ้าสิปที่หยิบติดมาด้วยเหน็บเข้ากับเอวใต้เสื้อ ค่อยเปิดประตูลงไปคุยด้วย
“ไร่ก็ใหญ่ ไม่เอารถมาตัดหรือพี่”
“มีอะไรหรือ” ชายร่างสันทัดถามด้วยแววตาวาว ๆ มองเธออย่างหยาบโลน แต่ดรัลรัตน์ไม่นึกกลัว เธอแต่งกายรัดกุม อีกทั้งในรถยังมีอุปกรณ์ที่ดัดแปลงมาเป็นของป้องกันตัวได้อีกด้วย
บอกกลับไปว่า “คนแถวนี้เขาหายใจกันไม่ได้แล้ว ไร่พี่ก็ใหญ่ จ้างรถมาตัดไม่ดีกว่าหรือไง”
ชายอีกคนเดินออกมามองเธอ พูดสวนกลับมา “โอ๊ย ไม่ได้เผาทุกวันหรอกน่า”
“ถ้าคนปลูกไร่อ้อยแถวนี้คิดเหมือนกับพวกพี่ ชาวบ้านที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ไม่ต้องเดือดร้อนกันไปหมดหรือ พวกพี่กับนายของพี่ต้อ
