หลี่เจียงหนิงนั้นเก่งสมคำร่ำรือเพียงไม่นานนางก็สามารถกลั่นโอสถออกมาได้ ฉูฉิงเฟยนำยานั้นมาป้อนให้กับลู่เทียนหยาง สีหน้าของเขาดีขึ้นเล็กน้อย
“เจ้าจะเอาอย่างไรต่อ”
“ข้าจะพาเขากลับจวนเจ้าค่ะ”
“ไม่ได้!”
“ไม่ได้!”
ทั้งสองกล่าวขึ้นแทบจะพร้อมกัน พวกเขามองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีกันละกันไปอีกทาง นางมองพวกเขาราวกับเด็กสองคนทะเลาะกันพลางส่ายหน้า พวกเขาจะตีกันไปเพื่ออะไรโดยเฉพาะพ่อพระเอกนั่น นางเอกก็อยู่ข้างๆ อยู่ทนโท่!
“พาเขาไปตำหนักหอยาดีหรือไม่”
หลี่เจียงหนิงพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทั้งสองยังคงไม่ยินยอม ฉูฉิงเฟยได้ยินเช่นนั้นก็ไม่อาจจะปล่อยไปได้ หากนำเขาไว้กับนางจะพานให้ท่านพี่ลู่ของนางหลุ่มหลงในตัวเจ้าหรอกรึ!
“ไม่ได้เด็ดขาด เขาเป็นของข้า ข้าจะดูแลเขาด้วยตัวเอง พาเขาไปจวนข้า ข้าจะให้ท่านพ่อพาหมอที่ดีที่สุดมารักษาเขา”
นางกล่าวเสียงเย็นวางมาดเป็นฉูฉิงเฟยคนเก่า สายตาร้ายกาจอย่างไม่จำยอม
