“เรามีเวลาเท่าไหร่คะ” เธอเอ่ยปากถามเสียงกระเส่าเมื่อเขายกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้น สะโพกของเธออยู่พนักของโซฟาตัวใหญ่ เธอรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่รอการปลดปล่อย มาติกาเริงสวาทกับหนุ่มๆ มาหลายรูปแบบแต่ส่วนใหญ่เป็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันไม่ใช่มาดนักธุรกิจที่เธอเคยคิดว่าคนพวกนี้มีแต่ตัวเลขในสมอง คงไม่มีทางระเริงรักได้ถึงใจแน่ๆ
“เวลาไม่สำคัญเท่าตอนนี้ผมมีคุณอยู่ที่นี่” เสียงเขาแหบพร่าไม่แพ้กัน แน่นอนว่าเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มอ่อนโลก เขาเจนจัดมากพอที่มองหญิงสาวเดินผ่านสายตาก็รู้ได้ว่าเธอเป็นเช่นไร แค่กำไรข้อมือราคาแสนกว่านิดๆ ก็พาเธอขึ้นห้องได้ มันเป็นเรื่องของการต่อรองและเขาคิดว่ามันคุ้มค่าพอกับการปลดปล่อยความต้องการของเขา
หนุ่มใหญ่รูดซิบชุดสวยออกเหลือเพียงชุดชั้นในลูกไม้สีดำ กลางแสงสว่างยามบ่ายทำให้เธอเย้ายวนยิ่งขึ้น เขาปลดเนคไทของตัวเองออกแล้วมัดข้อมือของหญิงสาวไว้ด้านหลัง
“คุณจะทำอะไร” มาติก
