เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นพาขวัญรีบเดินเร็วเข้าไปรับสาย เธอภาวนาทุกคืนวันว่าขอให้เพียงตาติดต่อมาสักที เกือบสองสัปดาห์แล้วที่ลูกสาวเธอหนีเข้ากรุงเทพฯแต่ไม่เคยส่งข่าวมาเลย จดหมายก็ไม่มี โทร. หาสักครั้งก็ยังไม่เคย
“สวัสดีค่ะ” พาขวัญหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแล้วกรอกเสียงลงไป
“แม่!”
“ตา! ใช่ตาจริง ๆ ด้วย ตอนนี้ตาอยู่ที่ไหนลูก” ผู้เป็นแม่ถามเสียงตื่นเต้น น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความคิดถึงระคนเป็นห่วง
“ตาปลอดภัยแล้วค่ะแม่ ตามาอยู่กับเพื่อนค่ะ ตอนนี้ตาได้งานทำแล้ว แต่พรุ่งนี้แม่โอนเงินมาให้ตาสักห้าพันได้ไหมคะ ตากลัวว่าเงินที่มีอยู่จะใช้ไม่ถึงสิ้นเดือนน่ะค่ะ” เพียงตาว่าบอกแม่เสียงหวาน
“ได้จ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะเข้าตลาดแล้วไปโอนให้” เพียงตาบอกเลขบัญชีธนาคารที่เพิ่งเปิดใหม่ให้แม่ทราบ เธอถามสารทุกข์สุกดิบของพ่อกับแม่พอเป็นพิธีแล้วก็วางสายไป ตอนนี้เธอกำลังตื่นเต้นกับแสงสีในเมืองกรุง เพื่อนที่เพียงตาไปอย
