EPISODE5 โดนเท
1683 คำ
เล่น.ล้ำ.เกียร์
[Cross The Gear]
EPISODE5 โดนเท
หนึ่งอาทิตย์ถัดมา...ณ บ้านใหญ่ตระกูลลินน์
ติ๊ง!
[คุณมี 1 ข้อความใหม่]
เสียงแจ้งเตือนทำให้คนที่กำลังชกกระสอบทรายอยู่หันมามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เขาคงจะไม่เดินมาดูมันหรอกถ้าก่อนที่แสงของหน้าจอจะดับลงไม่มีชื่อ ‘พี่นาบี’
[พี่นาบี: นมมาส่งแล้วค่ะลูกค้า] ข้อความสั้น ๆ ที่ได้อ่านราวกับมีเสียงเล็ก ๆ ของเธอแทรกมาไม่มีผิด เธอต้องพูดจาแบบนั้นแม้แต่ในแชทส่วนตัวเลยรึไง
“จะเลิกซ้อมแล้วเหรอครับ” คาเกโอะถามมา เมื่อเห็นว่าเจ้านายน้อยเดินไปหยิบเสื้อที่พาดอยู่บนราวแขวนนวมมาถือไว้
“ผมอยู่ที่นี่มาครึ่งวันแล้ว คิดว่าที่นี่เป็นบ้านผมรึไง” พันวาย้อนถาม ทำให้คาเกโอะยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของท่านประธานใหญ่ดาร์ลิ้งเหรอครับ”
“พี่ก็รู้นี่ เฮ้อ! ใครเลือกพี่ส่งมาให้ผมล่ะเนี่ย” พันวาไม่วายส่ายหน้าใส่ ไม่เข้าใจว่าคาเกโอะผ่านมาถึงระดับ ‘Class S’ ได้ยังไง
“คุณภารัณครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มตอบด้วยท่าทางซื่อ ๆ
“คุณปู่ผมเห็นอะไรในตัวพี่กันนะ หรือว่า...พี่ซ่อนอะไรดี ๆ ไว้” พันวาย้อนถามแล้วหรี่สายตามองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับพิรุธ
“หมายถึง...ไอ้นี่เหรอครับ” เจ้าของร่างสูงใหญ่ย้อนถาม แล้วล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะแบมือให้พันวาดู
“ลูกอม?” พันวาพึมพำ
“รสส้มด้วยครับ ช่วงนี้คุณพันวาไม่ได้ไปร้านสะดวกซื้อ ผมผ่านไปเจอเลยซื้อมาไว้ให้ครับ” คาเกโอะว่า ทำให้พันวาแค่นเสียงหยันใส่
“ทำดีนี่! ไว้สิ้นปีผมจะกระแทกโบนัสให้นะ ตอนนี้พี่ช่วยไปให้พ้นหน้าผมที ผมจะไปอาบน้ำ” เจ้านายน้อยไล่ส่ง ก่อนจะเดินออกไปจากโรงฝึกทันที สักวันเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้การ์ดซื่อบื้อนี่มันบื้อจริงไหม
เวลาต่อมา...ณ ร้านสะดวกซื้อ เวลา 14.05 น.
เจ้าของร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาในร้าน ทำให้พนักงานสาวตรงเคาน์เตอร์ต่างพากันลอบมองมายังเขา ทว่าคนที่กวาดสายตาไปทั่วร้านแล้วไม่พบเจ้าของร่างเล็กที่ส่งข้อความมาหา ก็ทำให้พันวาต้องหันมาถามพนักงานให้รู้เรื่อง
“เปลี่ยนกะแล้วเหรอครับ” น้ำเสียงลุ่มลึกเอ่ยถาม
“ปะ...เปลี่ยนแล้วค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มตอบเพียงแค่นั้น ก่อนจะพลิกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลา
พันวาไม่รอช้ารีบเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ปกติแล้วเขาจะเห็นเธอเดินกลับบ้านไม่ว่าจะเข้ากะไหนก็ตาม และนี่ก็เพิ่งเลยเวลาออกกะมาแค่ห้านาที รุ่นพี่สาวน่าจะยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ทว่าเมื่อมองไปยังเส้นทางเดิม เขาก็ต้องเบี่ยงตัวหลบมุม เมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างเล็กคุ้นตากำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคน พันวาทำเพียงเดินเข้าไปในระยะของคนทั้งคู่เท่านั้น ก่อนที่หูจะได้ยินบทสนทนาแว่วมา
“กดได้พันเดียวเองเหรอ ฉันต้องไปตั้งหลายวันเลยนะ”
“ที่จริงมันกดได้สองพัน แต่ฉันเอาไว้กดเผื่อจำเป็นไง เลยแบ่งให้นายยืมพันหนึ่ง ไม่พอเหรอ” นาบีย้อนถาม บัตรกดเงินสดที่มีอยู่ใบเดียวแถมอาศัยจ่ายแบบขั้นต่ำ เธอพยายามจะไม่กดมันเพื่อสะสมยอดไว้กดยามจำเป็น แต่วันนี้แมคดันมาหาเธอถึงที่ร้านเลย
“ฉันต้องไปหลายวันไง กดสองพันไม่ได้เหรอ รับรองว่าถ่ายงานเสร็จจะโอนให้เลย โอนก่อนสิ้นเดือนแน่นอน ฉันไม่ยอมให้เธอลำบากหรอกน่า นะนาบี...เอาไว้ฉันกลับมาเราไปดูหนังกัน เธออยากไปเที่ยวทะเลด้วยนี่ เราไปด้วยกันนะ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงที่เขาเอ่ยมามันบ่งบอกว่าแมคมีความจำเป็นต้องใช้เงินจริง ๆ เธอควรจะทำยังไงดี
“แต่ว่า...จริงสิ! นายรับงานนี้ แปลว่านายลืมนัดของเราใช่ไหม”
จู่ ๆ นาบีก็นึกขึ้นได้ว่ามะรืนนี้เธอมีนัดกับแมคไว้ แล้วนี่เขาบอกว่าต้องไปถ่ายแบบต่างจังหวัดตั้งหลายวัน แปลว่าเธอโดนเทนัดเหรอ
“จริงด้วย...ขอโทษนะ แต่เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันยังเป็นหน้าใหม่ มีงานเข้ามาก็เลยรีบคว้าไว้น่ะ” ชายหนุ่มว่าพลางยื่นมือมาจับมือเธอไว้
“ฉันเห็นเธอทำงานร้านสะดวกซื้อต้องเข้ากะ ฉันเป็นห่วงเธอนะนาบี ฉันอยากถ่ายแบบให้ได้เงินเยอะ ๆ วันไหนมีชื่อเสียงขึ้นมา ตอนนั้นฉันจะไม่ให้เธอทำงานนี้แล้ว เธอรอฉันหน่อยนะ” ทั้งถ้อยคำทั้งสีหน้าที่เอื้อนเอ่ยคำสัญญาออกมา ทำให้ใจของเธอมันอ่อนยวบทีเดียว
ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แมคเป็นที่นิยมมากในหมู่สาว ๆ เขามีความฝันว่าอยากเป็นนักแสดง หรือไม่ก็นายแบบ กระทั่งมีโอกาสได้เข้าไปเป็นนายแบบของโมเดลลิ่งชื่อดัง ตอนที่แมคมาบอกข่าว เธอดีใจกับเขามากจริง ๆ ที่แมคได้ทำงานตามที่ใฝ่ฝันไว้ ทว่ายิ่งเขามีงาน ระยะห่างและเวลาของเธอกับแมคมันก็น้อยลงตาม
“แปลว่านายจะไม่ได้ไปกับฉันจริง ๆ สินะ” เธอย้อนถามเสียงเบา
“ขอโทษนะ แต่นาบีของเราก็ไปเองได้จริงไหม เธอเก่งที่สุดแล้ว”
“อืม...ถ้านายบอกว่าจำเป็นฉันจะกดให้ แต่นายอย่าลืมโอนคืนนะ แล้วก็เดินทางดี ๆ ล่ะ อย่าโหมงานมากรู้ไหม” ขณะที่เธอกดบัตรเงินสดให้เขา เธอก็บอกย้ำแฟนหนุ่มไปด้วย
“รู้แล้ว...เธอก็อย่ารับงานเยอะนะ พวกงานเล็ก ๆ ลดบ้างก็ได้ เธอควรหาเวลาพักบ้าง เดี๋ยวป่วยเอานะ” เขารับเงินมาก่อนจะบอกเธอ
“อืม มันไม่ได้หนักอะไร ฉันทำไหวน่า”
“งั้นฉันไปนะ แล้วเจอกัน” ชายหนุ่มเก็บเงินลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะบอกลาเธอ แล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที หญิงสาวทำได้เพียงมองเขาเดินไปยังรถตู้คันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างทาง ไม่นานรถคันนั้นก็แล่นจากไป
ติ๊ง!
[พันวา: พี่กลับแล้วเหรอครับ]
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า ทำให้นาบีล้วงโทรศัพท์ออกมาดูก็พบว่าเป็นลูกค้านมที่ส่งข้อความมาถาม
[พี่นาบี: วันนี้ออกมาเร็วค่ะ ยังไงร่มขอคืนวันหลังนะคะ]
พันวาอ่านข้อความของเธอ สายตาคู่คมที่มองไปยังเจ้าของร่างเล็กซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ทำให้ชายหนุ่มแค่นเสียงหยันเบา ๆ
[พันวา: วันไหนดีครับ วันมะรืนได้ไหม]
นาบีอ่านข้อความแล้วก็ได้แต่ครุ่นคิด วันมะรืนนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงรุ่น ซึ่งเธอลาหยุดงานหนึ่งวัน จะเป็นไปได้ไหมนะถ้าเธอจะแวะเอาร่มมาคืนเขาก่อนไปงาน เขาจะว่างออกมาเจอเธอช่วงเย็นไหมนะ
[พี่นาบี: เย็นวันมะรืนคุณสะดวกไหมคะ]
[พันวา: ได้ครับ ผมว่างพอดี]
[พี่นาบี: โอเคค่ะ เจอกันที่หน้าร้านสะดวกซื้อนะคะ]
[พันวา: ได้ครับ]
พันวากดส่งข้อความสายตาก็มองดูอีกฝ่ายที่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าสะพาย ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินกลับบ้าน นั่นทำให้ชายหนุ่มก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ...เสื้อผ้าที่ไอ้หมอนั่นเลือกมาแม่งโคตรห่วยเลย
“เฮ้ยไอ้หนู! มายืนขวางทางอะไรแถวนี้ นี่มันซอยคนเดินนะ”
ขณะที่กำลังเซ็งจิตกับเสื้อผ้าที่วานให้คาเกโอะหาให้ เสียงของใครบางคนก็ทำให้พันวาหันกลับไปมองอีกฝ่าย
“ก็เดินไปสิครับ ผมไปขวางทางตรงไหน” ชายหนุ่มยอกย้อน
“บ๊ะไอ้เด็กนี่! ผู้ใหญ่พูดก็หัดฟัง ไม่ใช่เถียงฉอด ๆ อย่างว่าแหละนะ พ่อแม่คงทำงานงก ๆ เลยไม่มีเวลาสอนล่ะสิ” คนที่เอาแต่พูดไปเรื่อย ทั้งยังมองมาด้วยสายตาดูแคลน ทำให้คนฟังกระตุกยิ้มน้อย ๆ บนมุมปาก ก่อนที่เขาจะย่างสามขุมไปหาอีกฝ่าย
“ลุงอายุเท่าไหร่แล้วครับ” เจ้าของร่างสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้าเอ่ยถามเสียงเรียบ ด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร ทำให้อีกฝ่ายต้องเงยหน้ามองไอ้เด็กวอนตีน
“แก่กว่าพ่อแกแล้วกัน ทำไม? คิดว่าตัวสูงแล้วจะขะ...”
ปึก!
ยังเอ่ยไม่ทันจบประโยคดีลำคอก็ถูกพันวาคว้าไว้แน่น ก่อนร่างจะถูกดันไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง ทำให้ตาลุงปากดีถึงกับเบิกตาโตอย่างตกใจ เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามดิ้นรนยังไง ก็ไม่สามารถหลุดไปจากเงื้อมมือนี้ได้เลย
“รู้เหรอว่าพ่อผมอายุเท่าไหร่ แล้วก็นะ...ที่ถามผมแค่จะเช็ควันตายของลุงน่ะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น ก่อนที่หมัดหนัก ๆ จะซัดใส่หน้าอีกฝ่ายแบบลืมนับทีเดียว…แม่งคนยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วย!
พลั่ก! พลั่ก!
พลั่ก! พลั่ก!
“คุณพันวาครับ พอแล้วครับ!” คาเกโอะที่ตามมาดูรีบปรี่เข้ามาห้ามไว้ทันที เผลอแป๊บเดียวก็เล่นชาวบ้านจนเลือดอาบอีกแล้ว
- ผู้เขียน
