5
1054 คำ
แขกร่วมหนึ่งร้อยคนกําลังสนุกสนานกับงานปาร์ตี้เลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของแองเจลิน่า แขกเกินครึ่งหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนในโรงเรียนของเจ้าของวันเกิด งานคํ่าคืนนี้เลอันโดรจัดหนักให้ลูกสาวสุดที่รักเต็มที่ เธออยากได้อะไรเป็นพิเศษ เขาเนรมิตให้ทุกอย่าง เพื่อความสุขและรอยยิ้มของเธอ แล้วยังมีแขกพิเศษที่ยิ้มหน้าระรื่นประกบเจ้าของงานวันเกิดทุกฝีก้าว ทำตัวราวกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง ไม่สะทกสะท้านกับเรื่องราวที่ตัวเองเคยกระทำมา
“นายนึกยังไงให้วิด้ามาร่วมงานคืนนี้ด้วย” เอ็นริโกถามเพราะทนสงสัยไม่ไหว เขายังจำภาพเพื่อนรักตอนที่ถูกณิชาภาทิ้งไปได้ดี เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เลอันโดรนอนกอดขวดเหล้า ดื่มสุราอย่างหนัก อาหารแทบไม่ตกถึงท้อง ส่งคนออกตามหาอดีตภรรยาไปทั่วอิตาลี แทบจะเรียกว่าพลิกเมืองตามหาก็ว่าได้ ทว่าณิชาภาหนีไปอยู่กับชายชู้ในสาถานที่ที่เลอันโดรตามหาไม่ได้
และไม่รู้ข่าวณิชาภานานร่วมห้าปี ก่อนที่เธอจะปรากฏตัวอีกครั้งในเมืองมิลาน ซึ่ง ณ ขณะนั้นหัวใจเลอันโดรถูกเยียวยาจนแข็งแรง ไม่หลงเหลือความเจ็บปวดแต่อย่างใด แถมยังให้อภัยณิชาภาอย่างไม่น่าเชื่อเพราะหากเป็นเขา คงจัดการเธอให้สาสม ให้สมกับบาดแผลที่เธอฝากไว้
ที่สำคัญเลอันโดรเปิดโอกาสให้สองแม่ลูกได้พบหน้ากัน แต่มีข้อแม้ว่า จะต้องอยู่ในสายตาของเลอันโดร แรกๆ ณิชาภาไม่ได้มาหาบุตรสาวบ่อยนัก หนึ่งปีจะมาเจอพบเจอสามถึงสี่ครั้ง มาระยะหลังนี้เองที่มาถี่ หนึ่งเดือนมาหาสี่ห้าครั้ง
“ฉันทำเพื่อลิน่า ฉันอยากเห็นลิน่ามีความสุข”
“นายนี่เก่งนะ ที่ลืมเรื่องเก่าๆ ได้ แถมยังใจเย็นมองดูวิด้าทำตัวเหมือนเจ้าของบ้านได้อีก ฉันนับถือน้ำใจนายจริงๆ” นฤเบศร์ชมเพื่อนจากใจ นิสัยเลอันโดรเป็นคนไม่ยอมคน ยิ่งคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดและอบอายด้วยแล้วยิ่งไม่ยอมใหญ่ แต่ในกรณีณิชาภาไม่ใช่ เลอันโดรใจเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง ใจกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทร ตรงข้ามกับนิสัยอย่างสิ้นเชิง
“ก็อย่างที่บอกไป ฉันทำเพื่อลิน่า นายสองคนดูหน้าลิน่าสิ รอยยิ้มไม่เคยหายไปจากหน้าลิน่าเลย นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เห็นรอยยิ้มของลิน่าแบบนี้ ยิ้มเต็มใบหน้า ดวงตาก็ยิ้มด้วย” ยามพูด สายตาของเลอันโดรจ้องมองไปยังดวงหน้าของบุตรสาว เขาพลอยยิ้มไปด้วยเมื่อเห็นลูกมีความสุข เป็นความสุขที่แองเจลิน่าปรารถนามาโดยตลอด ความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดมารดาของตนเอง
เอ็นริโกกับนฤเบศร์หันไปมองใบหน้าของเจ้าของวันเกิด ซึ่งเขาทั้งสองต่างเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อ ที่ต้องการเห็นเลือดในอกมีความสุข และนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ความแค้น ความโกรธในหัวใจเลอันโดรที่มีต่อณิชาภาหมดไป
“เออเกือบลืมไป ฉันได้ไวน์มาใหม่เกือบยี่สิบกว่าขวด เราไปเลือกไวน์มาฉลองที่ได้เจอกันดีกว่านะ นายสองคนอยากดื่มไวน์แบบไหน ไปเลือกเอาเองเลย” งานคืนนี้เลอันโดรไม่ได้เตรียมทุกอย่าไว้เพื่อแองเจลิน่าเท่านั้น เขายังเตรียมเครื่องดื่มในแบบที่เพื่อนๆ ชอบไว้ด้วย สามหนุ่มเพื่อนรักจึงพากันเดินออกไปจากงาน เพื่อไปเลือกไวน์ที่แต่ละคนชื่นชอบ
ไอรีณเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน หลังจากงานเริ่มไปได้ครึ่งชั่วโมง ที่เธอลงมาช้าเพราะต้องจัดเตรียมอะไรหลายอย่างให้สองพ่อลูก เป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำเป็นประจำ ระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องจัดเลี้ยง โอมานเพื่อนชาวอาหรับของเลอันโดรที่มีจุดหมายเดียวกับเธอ ปรี่เข้ามาทักทายตามประสาคนอัธยาศัยดี
“สวัสดีครับไอรีณ”
“สวัสดีค่ะคุณโอมาน” ไอรีณทักทายกลับเสียงหวาน คลี่ยิ้มให้อย่างมีมิตรไมตรี “คุณโอมานเพิ่งมาหรือคะ”
“ใช่ครับ ฉันเพิ่งมา”
“แล้วมาคนเดียวหรือคะ คุณเฮน่าไม่มาด้วยเหรอคะ” ไอรีณถามถึงเฮน่า คู่หมั้นโอมาน
“ที่มาช้าเพราะฉันไปส่งเฮน่าที่สนามบินน่ะ พอดีว่าคุณพ่อของเธอไม่สบาย เฮน่าเลยกลับไปก่อน” เขาตอบ “นี่เพิ่งลงมาหรือว่าจะไปไหน”
“เพิ่งลงมาค่ะ” ไอรีณตอบเสียงสุภาพ
“งั้นเราเดินไปห้องจัดเลี้ยงพร้อมกันเลยนะ”
“ค่ะ” ความที่อยู่บ้านหลังนี้มาร่วมสิบเจ็ดปี ทำให้ไอรีณรู้จักเพื่อนสนิทของเลอันโดรทุกคน โอมานคือหนึ่งในนั้น ขณะที่เดินไปด้วยกัน ทั้งคู่ก็คุยกันไปตามประสาคนรู้จักคุ้นเคย
จังหวะที่มือใหญ่ของโอมานกำลังผลักประตูห้องจัดเลี้ยง บานประตูได้เปิดออกเสียก่อน คนที่เปิดประตูคือเลอันโดรที่ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาของเจ้าของบ้านฉายชัดถึงความไม่พอใจ เมื่อเห็นใครบางคน
“มาทําไม ใครเชิญเธอมาร่วมงาน กลับไปห้องของเธอซะ” เลอันโดรพูดเสียงเย็น ใบหน้าเฉยชา ดวงตาเขม่นมองไอรีณอย่างกินเลือดกินเนื้อ คนถูกทักดวงหน้าและตัวชาวาบ มองหน้าเลอันโดรด้วยสายตาน้อยเนื้อน้อยตํ่าใจและเสียใจ นัยน์ตามีน้ำใสๆ คลอหน่วย เธอน่าจะชาชินกับน้ำเสียงและสายตาของเขา ไม่เลย...ไม่เคยชินสักนิดเดียว
“เฮ้ยเลอัน ให้ไอรีณมาร่วมงานก็ได้นี่นา ฉันว่าไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตอะไรเลย ทีคนอื่นนายยังให้มา” เอ็นริโกอดที่จะแขวะเจ้าของน้ำเสียงเย็นชาไม่ได้ และอยากจะพูดแรงกว่านี้ด้วยซ้ำไป
“นั่นสิ ฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลยนะ นายอย่าสำคัญคนผิดสิ” นฤเบศร์เห็นด้วยกับเอ็นริโก แถมเหน็บเลอันโดรไปหนึ่งดอก
- ผู้เขียน
