“ทะ...ท่านชีค...ปล่อย เราคุยกันยังไม่รู้เรื่องเลยนะ”
บัณฑิตาร้องประท้วง พลางยกมือเล็กยันอกกว้างที่มีฟองสบู่ หยดน้ำเกาะแพรวพราวเอาไว้ เพื่อไม่ให้กายของตนได้แนบชิดไปกับกองไฟร้อนผ่าว ด้วยเกรงกลัวเหลือเกินว่าเรือนร่างและหัวใจของตนเอง จะทรยศโอนอ่อนเป็นดั่งต้นอ้อลู่ลมไปกับรสเสน่หา ที่ชีคฮาริคกำลังจะมอบให้กับเธอ ในนาทีใดนาทีหนึ่งนับต่อจากนี้ไป
“เดี๋ยวค่อยคุยเรื่องเช็คทีหลังนะไข่หวาน ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกแล้ว เรากำลังเมาในเสน่หา และความน่ารักของเจ้า”
ชีคฮาริคกระซิบตอบเสียงสั่นพร่า พลางนึกในใจว่าบัณฑิตาต้องเป็นลูกหลานของแม่มดกลับชาติมาเกิดอย่างแน่นอน แค่เพียงเธอจ้องมองเรือนกายของพระองค์ ด้วยสายตาหวาดหวั่นระคนใคร่อยากเรียนรู้ ก็ทำเอาไฟรักในกายของพระองค์เดือดปุดๆ ไหลพล่านทั่วทุกเส้นเลือด แค่เพียงเธอตวัดปลายลิ้นลูบไล้ริมฝีปากของตนเอง พระองค์ก็อยากประทับจุมพิตดูดซับความหวานมาจากเรียวปากคู่นั้น แล
