“จะดีหรือไข่หวาน ออกไปด้วยชุดนี้เป็นการล่อเสือล่อตะเข้นะ เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่เตือน”
ราชนิกุลหนุ่มผู้หล่อเหลาทรงแสร้งเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี น้ำเสียงที่ตรัสออกมานั้นก็กลั้วหัวเราะอยู่ตลอดเวลา ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะว่าพระองค์กำลังมีความสุขที่แกล้งยั่วให้บัณฑิตาโกรธเคืองได้
บัณฑิตายกมือเท้าสะเอว จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวคมลึกเขม็ง พร้อมกันนั้นก็ได้เอ่ยประชดประชันอย่างเหลืออด
“แหม! ข้างนอกยังมีเสือ มีตะเข้อยู่อีกหรือคะ ไข่หวานนึกว่ามันมารวมตัวอยู่ตรงหน้าของไข่หวานหมดแล้วซะอีก”
คราวนี้ชีคฮาริคทรงแหงนหน้าหัวเราะร่วนดังลั่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่ได้รู้สึกโกรธแม้แต่นิดเดียว ที่บัณฑิตาได้ต่อว่าพระองค์กลายๆ ว่าเป็นเจ้าสัตว์วายร้ายพวกนั้น
“ถ้าไม่กลัวว่าถูกฉุดตั้งแต่ก้าวแรกที่ออกจากตำหนักของเรา แน่จริงเจ้าก็เดินออกไปสิ”
ทรงตรัสท้าทายแล้วรอดูว่าบัณฑิตาจะกล้าเดินออกไปจากห้องนอนของพระองค์ ด้วยช
