“เจ้าจะไปหาน้องสาวของเจ้าก็ได้ แต่ต้องหลังจากที่เจ้าตกเป็นของเราแล้ว”
ชีคฮาริคประกาศเอาแต่ใจ ไม่สนใจอาการดิ้นรนผลักไส กางเล็บข่วนตามลำคอ ใบหน้าของพระองค์ เพื่อให้ตัวเองนั้นเป็นอิสระ ทรงอุ้มร่างหอมละมุนไปโยนลงบนเตียงใหญ่อีกครั้ง โดยคราวนี้พระองค์ได้กระโจนขึ้นไปนั่งคร่อมทาบทับกักขังไม่ให้บัณฑิตาได้กระโจนหนีพระองค์อีก
“ท่านชีคปล่อยไข่หวานเดี๋ยวนี้นะ”
บัณฑิตายกมือผลักกายกำยำให้พ้นตัว ขณะเดียวกันก็พยายามดีดตัวขึ้นสูง คิดไปว่าการกระทำของเธอคงช่วยผลักดันให้เรือนกายใหญ่โตเลื่อนลงจากตัวเธอได้ แต่ทว่าเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ ยิ่งเธอดีดตัวขึ้นสูง ขยับกายเสียดสีมากเพียงใด ก็ยิ่งเป็นการเติมเชื้อฟืนไฟ ให้เพลิงเสน่หาของชีคฮาริคได้ลุกโพลนมากเท่านั้น
ชีคฮาริคอมยิ้มกริ่ม ทรงชอบใจเหลือเกินที่คนในอ้อมแขนเผลอตัวแทนชื่อเล่นตัวเองได้อย่างไพเราะ จนพระองค์ต้องขอร้องให้อีกฝ่ายได้พูดชื่อเล่นของเธอซ้ำอีกครั้ง
